Vraag van de week:
Waarom moeten vrouwen steeds met twee of meer naar de WC gaan ?
Reacties en antwoorden kan u kwijt in de blogcomments terwijl ikzelf verder op onderzoek uittrek.
vrijdag, juni 22, 2007
Dilemma
Vraag van de week:
Waarom moeten vrouwen steeds met twee of meer naar de WC gaan ?
Reacties en antwoorden kan u kwijt in de blogcomments terwijl ikzelf verder op onderzoek uittrek.
donderdag, juni 21, 2007
Beestjes
‘t Is zomer dus hoog tijd voor de beestjes. Iedereen met wat standing heeft hier of daar nog wel een knol op stal staan en neemt die bij goed weer ter hand teneinde een ritje te maken in de vrije natuur. U weet wel die natuur waar ‘’mijn’ bus dagelijks passeert.
Het hing al een tijdje in de lucht en vanavond was dan het zover : mijn eerste paard ! De verkeerswet zegt dat bij het naderen van een rijdier, dat aanstalten maakt om bang te zijn of onrustig wordt , het gepaste rijgedrag moet worden toegepast. Hiermee bedoeld men traag naderen en zo nodig stoppen. Ik vraag mij trouwens af hoe je, leek zijnde in de dierkunde, kan zien of een paard angstig is? Staat die knol dan te trillen op zijn benen?
Wist je dat een paard benen heeft en geen poten zoals velen abusievelijk denken?
U kan het waarschijnlijk al raden de knol die de bus moest gaan passeren deed heel onrustig. Zo rusteloos was het dier dat de berijdster het zekere voor het onzekere nam en afstapte zodat bij enig, naar steigeren neigend gedrag, zij niet ten gronde zou gericht worden met alle gevolgen vandien. Het paard was dus gestopt midden van de weg en de juffrouw had het dier goed bij de teugels. Zij zette zich in beweging richting wegkant maar het paardje was niet gelijk zinnens om haar voorbeeld te volgen. De juffrouw deed teken naar de chauffeur van “Effe wachten maat” en wij wachtten vrolijk mee. Na tien minuten konden we de weg verder zetten.
De juffrouw zwaaide nog even naar de chauffeur tijdens het traag voorbijrijden en de duivel in mij hoopte dat de bestuurder vriendelijkerwijs nog eens zou toeteren. Ik zag de scene zo voor mij. Maar neen dus...
Dag paardjeuh !!!
Ook andere diertjes steken steeds vaker met het warme weer de kop op. Vliegen bijvoorbeeld. Vanochtend zat er één vlieg in de bus op het raam waar ik normaliter doorkijk om het landschap te aanschouwen. Vervelend beest wou maar niet elders gaan zitten. De gratis Metrokrant is handig op sommige momenten. Op mijn bureau op het werk hadden twee vliegen besloten om de ganse dag mijn scherm en dat van de collega’s te frequenteren in die mate dat het knap vervelend wier op den duur. Tegen de middag had ik reeds drie doden op mijn geweten.
Bij ons thuis hebben we een elektrische vliegenmepper. U kent het vast wel; zo’n tennisracket bespannen met ijzeren snaartjes en gevoed door batterijen. Wanneer de vlieg of ander insektje contact maakt met die draadjes terwijl jij op het knopje duwt dan springen de vonken eruit en is het insektje geschiedenis.
Zou dat ook werken met stoute kindertjes ? hehehehehe (vettig, vunzig lachje)
Zo’n vlieg zit eigelijk constant in de vuilnisbakken en, nog veel erger, op allerhande verschijningsvormen van kaka (niet de voetballer). Kortom als er vuiligheid in de buurt is, heeft de vlieg er met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wel in aanraking mee geweest. Vieze beestjes dus. Wel ik kan u bij deze ook melden dat bij het elektrocuteren van een vlieg de geur dan ook navenant is: Jongens jongens, stinkeuh !!! We hebben ook ooit zo’n blauwe lamp gehad. Er waren ook veel beestjes. Die waren echter slimmer, ze vlogen niet tegen die elektrische draadjes, een idiote mug niet ten na gesproken.
Klakkenvangers bestaan echter nog niet. Best wel jammer.
Laatst nog voorbij een oud boerderijtje gereden, zo eentje waarvan de salon middels een deur en gang gescheiden is van de leefruimte (living en keuken). Nu in die salon daar staan gegarandeerd meubels waarvan de nieuwstaat na 50 jaar nog steeds zichtbaar is. Die mensen komen daar nooit tenzij voor ‘t stof af te doen. Ik denk dat hij zijn salon nog maar één keer heeft gezien : toen ze het salon kwamen leveren. Ooit al eens aan de voordeur van een boerenhof gebeld ? Kwamen ze opendoen ? Ik ben bijna zeker van niet. Mijn grootouders waren ook zo : De salon was verboden terrein voor ons. Mijn grootvader heeft grofweg negentig procent van zijn dagen doorgebracht in de keuken en in zijn moestuin. Mijn grootvader was geen boer ofzo maar hij kweekte zelf groenten, konijnen en kippen. Allemaal voor eigen gebruik. In de grote vakantie mochten wij steeds gaan logeren bij de pepe en de meme en dat was best wel tof. Op een mooie zomerdag had grootvader besloten konijnenhokken te gaan bouwen van hout. Hij had ergens wat paletten op de kop kunnen tikken. U kent ze vast wel, die dingen waarop ze zaken transporteren. Dat hout is mooi droog en eigelijk niet echt hard. Men noemt het niet voor niks “konijnenkotenhout”. Na een dag hard timmeren hadden we een aardig hokje gefabriceerd voor de konijntjes. Moe maar tevreden kropen we onder de wol later op de avond. ‘s Ochtends brak de hel los: Ik werd wakker van een boos getier in de tuin. Wat was er gebeurt. Piet Konijn had niet beter gevonden om zijn tandjes te gaan slijpen aan het verse hout. Toen dat beest vaststelde dat hij plotseling de buitenlucht kon zien heeft hij al zijn collega konijnen samengeroepen en zijn ze collectief overgegaan tot het verruimen van het ontstane gat. Bij het buitenkomen deden zij een tweede paradijselijke vaststelling : een moestuin ! Het moet die nacht een ferme orgie geweest zijn want de helft van alle groenten waren door die lieve konijntjes soldaat gemaakt en pepe was daar niet echt content mee. Een paar weken later was de populatie dan ook nog eens aangegroeid zodat een tweede hok nodig was. Nog een paar maanden later haalde grootvader zijn gram. Op zondag hebben we lekker konijn gegeten. Wie laatst lacht, best lacht.
De kippen verging het al niet veel beter. Nadat ze ons dagelijks van een vers eitje hadden voorzien waren er ook periodes dat we regelmatig Vol-au-vent en kip op grootmoeders wijze aten op zondag bij de grootouders. Dat het pepe’s kippen waren konden we opmaken uit het feit dat de eierproductie serieus aan het slabakken ging. Pepe slachtte de kippen zelf op een ‘diervriendelijke’ manier: Tsjak, kop af. Een slag en ‘t was over and out. Toen hij mij ooit vroeg om het ook eens te proberen heb ik vriendelijk bedankt met de woorden : “Nee dank u ik heb mijn kop nog nodig.” Ik ben een dierenvriend en kon het ook niet aanzien toen de kippen werden geslacht. Ooit is er eentje ontsnapt na de decapitatie, het dier liep enkele meters rond zonder kop. Het heeft een blijvende wrange indruk nagelaten op mij.
Maar ‘t was gezonde en kloeke kost !
Het was een mooie tijd in mijn jonge jaren... (zucht) (*)
Momenteel heb ik dus zelf kleine rakkers rondlopen. Ik heb geen moestuin, geen konijnen, geen kippen (meer) maar wel katten, een hond en een aquarium met twee zoetwatermurenes. Deze zijn mij aangeboden, euh neen opgedrongen, door een goeie collega die deze in vertrouwen had aangekocht bij een handelaar in tropische en minder tropische vissen. Bleek dat ze niet te rijmen waren met zijn prachtig visbestand. Hun aantal verminderde na elke nacht. De twee murenes waren echter kerngezond en nu zit ik ermee. Die beesten bewegen nooit. Althans toch niet wanneer je er naar kijkt. Voorlopig krijg ik ze ook niet aan het eten. Nu ja dat moeten zij maar weten. Ik ga ze ook niet aaien, schijnt dat ze lelijk kunnen bijten die slierten.
Voor de rest gaat alles zijn dagdagelijkse gangetje. Niet te druk, af en toe feestje bouwen en soms ook simpelweg genieten van het lekkere weertje (**) en uitkijken naar de zomervakantie want daar ben ik eigelijk wel aan toe.
(*) Zie opmerking
(**) Zie opmerking 2
Opmerking : Behalve toen mijn pepe eens achter mij aanzat met zijn riek toen ik om hem te helpen de tuin had omgespit om hem voor te bereiden op het nieuwe seizoen. Kon ik weten dat hij toen al alles ingezaaid had ?
Opmerking 2 : Terwijl ik bovenstaande schreef viel er hier precies een tropische regenbui.
Het hing al een tijdje in de lucht en vanavond was dan het zover : mijn eerste paard ! De verkeerswet zegt dat bij het naderen van een rijdier, dat aanstalten maakt om bang te zijn of onrustig wordt , het gepaste rijgedrag moet worden toegepast. Hiermee bedoeld men traag naderen en zo nodig stoppen. Ik vraag mij trouwens af hoe je, leek zijnde in de dierkunde, kan zien of een paard angstig is? Staat die knol dan te trillen op zijn benen?
Wist je dat een paard benen heeft en geen poten zoals velen abusievelijk denken?
U kan het waarschijnlijk al raden de knol die de bus moest gaan passeren deed heel onrustig. Zo rusteloos was het dier dat de berijdster het zekere voor het onzekere nam en afstapte zodat bij enig, naar steigeren neigend gedrag, zij niet ten gronde zou gericht worden met alle gevolgen vandien. Het paard was dus gestopt midden van de weg en de juffrouw had het dier goed bij de teugels. Zij zette zich in beweging richting wegkant maar het paardje was niet gelijk zinnens om haar voorbeeld te volgen. De juffrouw deed teken naar de chauffeur van “Effe wachten maat” en wij wachtten vrolijk mee. Na tien minuten konden we de weg verder zetten.
De juffrouw zwaaide nog even naar de chauffeur tijdens het traag voorbijrijden en de duivel in mij hoopte dat de bestuurder vriendelijkerwijs nog eens zou toeteren. Ik zag de scene zo voor mij. Maar neen dus...
Dag paardjeuh !!!
Ook andere diertjes steken steeds vaker met het warme weer de kop op. Vliegen bijvoorbeeld. Vanochtend zat er één vlieg in de bus op het raam waar ik normaliter doorkijk om het landschap te aanschouwen. Vervelend beest wou maar niet elders gaan zitten. De gratis Metrokrant is handig op sommige momenten. Op mijn bureau op het werk hadden twee vliegen besloten om de ganse dag mijn scherm en dat van de collega’s te frequenteren in die mate dat het knap vervelend wier op den duur. Tegen de middag had ik reeds drie doden op mijn geweten.
Bij ons thuis hebben we een elektrische vliegenmepper. U kent het vast wel; zo’n tennisracket bespannen met ijzeren snaartjes en gevoed door batterijen. Wanneer de vlieg of ander insektje contact maakt met die draadjes terwijl jij op het knopje duwt dan springen de vonken eruit en is het insektje geschiedenis.
Zou dat ook werken met stoute kindertjes ? hehehehehe (vettig, vunzig lachje)
Zo’n vlieg zit eigelijk constant in de vuilnisbakken en, nog veel erger, op allerhande verschijningsvormen van kaka (niet de voetballer). Kortom als er vuiligheid in de buurt is, heeft de vlieg er met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid wel in aanraking mee geweest. Vieze beestjes dus. Wel ik kan u bij deze ook melden dat bij het elektrocuteren van een vlieg de geur dan ook navenant is: Jongens jongens, stinkeuh !!! We hebben ook ooit zo’n blauwe lamp gehad. Er waren ook veel beestjes. Die waren echter slimmer, ze vlogen niet tegen die elektrische draadjes, een idiote mug niet ten na gesproken.
Klakkenvangers bestaan echter nog niet. Best wel jammer.
Laatst nog voorbij een oud boerderijtje gereden, zo eentje waarvan de salon middels een deur en gang gescheiden is van de leefruimte (living en keuken). Nu in die salon daar staan gegarandeerd meubels waarvan de nieuwstaat na 50 jaar nog steeds zichtbaar is. Die mensen komen daar nooit tenzij voor ‘t stof af te doen. Ik denk dat hij zijn salon nog maar één keer heeft gezien : toen ze het salon kwamen leveren. Ooit al eens aan de voordeur van een boerenhof gebeld ? Kwamen ze opendoen ? Ik ben bijna zeker van niet. Mijn grootouders waren ook zo : De salon was verboden terrein voor ons. Mijn grootvader heeft grofweg negentig procent van zijn dagen doorgebracht in de keuken en in zijn moestuin. Mijn grootvader was geen boer ofzo maar hij kweekte zelf groenten, konijnen en kippen. Allemaal voor eigen gebruik. In de grote vakantie mochten wij steeds gaan logeren bij de pepe en de meme en dat was best wel tof. Op een mooie zomerdag had grootvader besloten konijnenhokken te gaan bouwen van hout. Hij had ergens wat paletten op de kop kunnen tikken. U kent ze vast wel, die dingen waarop ze zaken transporteren. Dat hout is mooi droog en eigelijk niet echt hard. Men noemt het niet voor niks “konijnenkotenhout”. Na een dag hard timmeren hadden we een aardig hokje gefabriceerd voor de konijntjes. Moe maar tevreden kropen we onder de wol later op de avond. ‘s Ochtends brak de hel los: Ik werd wakker van een boos getier in de tuin. Wat was er gebeurt. Piet Konijn had niet beter gevonden om zijn tandjes te gaan slijpen aan het verse hout. Toen dat beest vaststelde dat hij plotseling de buitenlucht kon zien heeft hij al zijn collega konijnen samengeroepen en zijn ze collectief overgegaan tot het verruimen van het ontstane gat. Bij het buitenkomen deden zij een tweede paradijselijke vaststelling : een moestuin ! Het moet die nacht een ferme orgie geweest zijn want de helft van alle groenten waren door die lieve konijntjes soldaat gemaakt en pepe was daar niet echt content mee. Een paar weken later was de populatie dan ook nog eens aangegroeid zodat een tweede hok nodig was. Nog een paar maanden later haalde grootvader zijn gram. Op zondag hebben we lekker konijn gegeten. Wie laatst lacht, best lacht.
De kippen verging het al niet veel beter. Nadat ze ons dagelijks van een vers eitje hadden voorzien waren er ook periodes dat we regelmatig Vol-au-vent en kip op grootmoeders wijze aten op zondag bij de grootouders. Dat het pepe’s kippen waren konden we opmaken uit het feit dat de eierproductie serieus aan het slabakken ging. Pepe slachtte de kippen zelf op een ‘diervriendelijke’ manier: Tsjak, kop af. Een slag en ‘t was over and out. Toen hij mij ooit vroeg om het ook eens te proberen heb ik vriendelijk bedankt met de woorden : “Nee dank u ik heb mijn kop nog nodig.” Ik ben een dierenvriend en kon het ook niet aanzien toen de kippen werden geslacht. Ooit is er eentje ontsnapt na de decapitatie, het dier liep enkele meters rond zonder kop. Het heeft een blijvende wrange indruk nagelaten op mij.
Maar ‘t was gezonde en kloeke kost !
Het was een mooie tijd in mijn jonge jaren... (zucht) (*)
Momenteel heb ik dus zelf kleine rakkers rondlopen. Ik heb geen moestuin, geen konijnen, geen kippen (meer) maar wel katten, een hond en een aquarium met twee zoetwatermurenes. Deze zijn mij aangeboden, euh neen opgedrongen, door een goeie collega die deze in vertrouwen had aangekocht bij een handelaar in tropische en minder tropische vissen. Bleek dat ze niet te rijmen waren met zijn prachtig visbestand. Hun aantal verminderde na elke nacht. De twee murenes waren echter kerngezond en nu zit ik ermee. Die beesten bewegen nooit. Althans toch niet wanneer je er naar kijkt. Voorlopig krijg ik ze ook niet aan het eten. Nu ja dat moeten zij maar weten. Ik ga ze ook niet aaien, schijnt dat ze lelijk kunnen bijten die slierten.
Voor de rest gaat alles zijn dagdagelijkse gangetje. Niet te druk, af en toe feestje bouwen en soms ook simpelweg genieten van het lekkere weertje (**) en uitkijken naar de zomervakantie want daar ben ik eigelijk wel aan toe.
(*) Zie opmerking
(**) Zie opmerking 2
Opmerking : Behalve toen mijn pepe eens achter mij aanzat met zijn riek toen ik om hem te helpen de tuin had omgespit om hem voor te bereiden op het nieuwe seizoen. Kon ik weten dat hij toen al alles ingezaaid had ?
Opmerking 2 : Terwijl ik bovenstaande schreef viel er hier precies een tropische regenbui.
Abonneren op:
Posts (Atom)
