't Is herfst. Het werd ook tijd, het is eind november ! De bladeren vallen van de bomen, 4000+ banen sneuvelen in Vorst hoewel er nog geen vorst is geweest. De seizoenen schuiven op zeggen de mensen. (Vooral die met een klak op) En weet je: ze hebben nog gelijk ook. Mensen de wereld is om zeep ! Stop met de uitlaatgassen te verspreiden en neem in plaats van je heilige koe eens de bus. Hoe meer zielen, hoe meer inspiratie. Hoe meer inspiratie, hoe meer junk in deze blog.
De seizoenen verschuiven. Het blijft langer zomer, oktober was een uitzonderlijk warme maand. We zullen van Augustus -putje zomer- maar zwijgen. Het is nu eind november en het herfstweer doet zijn intrede. Witte kerst. Vergeet het maar. Een witte pasen is meer waarschijnlijk dan de kans dat ik alsnog euromiljonair wordt. Vooral wanneer je weet dat ik nooit meespeel. De seizoenen zijn zo onwaarschijnlijk geworden dat een orkest de 4 seizoenen van Vivaldi heeft aangepast. De "winter" is thans up-tempo terwijl de zomer 5 octaven lager en twee maten trager wordt uitgevoerd. Dat is om u een idee te geven van hoe erg het met ons klimaat gesteld is.
Met onze economie gaat het al niet veel beter. Ondanks de 'hoera'berichten van onze teergeliefde regering in Brussel weet iedere slimmerik dat er niet veel van overblijft als ergens in Duitsland een raad van bestuur beslist dat "eigen volk eerst" op de werkvloer moet toegepast worden. In de jaren dertig hebben ze dat daar ook eens geprobeerd en tegen 1940 stond de wereld in brand. 4000 mensen hebben net voor de feestdagen ook hun wereld zien instorten. Ik ben geen economisch wonder maar mijn (stukje) gezond verstand zegt dat als de bedrijven blijven vluchten naar het, voor hen beloofde land, het er niet op zal verbeteren. Mijn visie is simpel : Bedrijven gaan naar het voormalig Oostblok en sommige nog verder, om daar hun producten goedkoper te produceren. De lokale bevolking werkt daar voor een appel en een ei. Ze vinden dat daar "normaal". Zij gaan geen auto kopen want daarvoor verdienen ze te weinig. Wij gaan op den duur geen auto meer kopen want...we kunnen het ons niet permitteren van een uitkering. Die is namelijk hoog genoeg om net niet het einde van de maand te halen. Aan wie gaan de heren van de raad van bestuur op den duur hun producten nog kunnen slijten ?
Het zal wel allemaal te simplistisch klinken maar denk er maar eens over na.
Ik heb echt te doen met iedereen die, ongewild en door toedoen van anderen, plots zonder job zitten. Niemand verdiend dat. Zolang ze daar in 'den Bruxelles' niet door hebben dat er een en ander dik fout loopt zal er jammergenoeg niet veel veranderen.
Binnen 50 jaar -als 't nog zo lang duurt- staan we hier allemaal tot aan onze knieën in 't water want de zeespiegel zal stijgen, stormen worden heviger, er valt meer regen en ga zo maar door. Tegen die tijd zal ik ook de bus niet meer hoeven nemen maar de ferry en zal zelfs de chauffeur, of moet ik zeggen stuurman zelfs een klak dragen.
Dàn is het helemaal om zeep !
nb: Ik hoop echt dat onze 'glorieuze leiders' een degelijke oplossing vinden zodat er voor die vele mensen, die geen goeie vooruitzichten hebben, toch nog een beetje hoop overblijft. Ik hoop dat iedereen inziet dat we dringend iets moeten doen aan ons klimaat. Ga wandelen, neem de fiets, de trein, de bus. Stop de opwarming van de aarde. Het is de enige kluit die we hebben. Als we die verknoeien zijn we allemaal de pineut: onze kinderen, wijzelf en ook die van de raad van bestuur...
donderdag, november 23, 2006
donderdag, oktober 26, 2006
Writers Block
Dan onderhoud je een blog en heb je ineens geen inspiratie meer.
Het zal je maar overkomen.
Tijd dus voor een diepgaand onderzoek en de resultaten waren van dien aard dat ik gelijk twee maand niet meer durfde te schrijven. Hoe meer ik nadenk over deze blog hoe erger het wordt. Ik realiseer me dat ik eigelijk niks zinnig te vertellen heb. Het is dan ook beter dat ik gewoon niks nedertyp zolang er niks interessants gebeurt.
Maar er is beterschap: Ik neem weer regelmatig de bus. Weer mensen die ik van haar noch pluimen ken maar die mogelijk elk een eigen verhaal hebben. Ik vraag hen niet hun verhaal te vertellen maar ik denk dan na over wat hun verhaal zou kunnen zijn. Of mijn fantasieën ook de werkelijkheid benaderen is maar zeer de vraag. Het zou pas echt eng worden mocht mijn fantasie overeenkomen met het verhaal. Langs de andere kant zou ik er een bijverdienste bijhebben : Helderziende.
Nu sta ik nogal sceptisch tegenover het paranormale gedoe maar als het opbrengt wil ik gerust mijn mening her(helder)zien. Stel je voor : Ik helderziende...
Ik richt dan een donkere kamer in met een tafeltje en een boek kaarten. Niet zo van die tarrotkaarten, want dat doet iedereen al. Nee een gewone boek kaarten met hartenzot, klaverenheer en pijkenvrouw en mijn echtgenote (Koeketiene).
U komt dan binnen en gaat recht tegenover mij zitten. Ik sluit mijn ogen en begin rare geluiden te maken. Dat is niet moeilijk. Rare geluiden maken is mijn specialiteit. Ik leg mijn kaarten op tafel en begin mijn relaas : Ik zie in de nabije toekomst dat u een bijzonder aangename verrassing te wachten staat, maar ik kan niet goed zien de welke. Verder zal u deze winter een griepje te pakken krijgen. Hoe erg het zal zijn kan ik niet goed zien. Nieuwjaar valt dit jaar op 1 januari en het jaar nadien zal er één dag meer moeten gewerkt worden. Kortom als u vatbaar bent voor dit gezeik dan bent u zowiezo rijp voor de psychiatrie. Zeker als u bij mij langs zou komen. Na een kwartier zou ik dan badend in het zweet mijn ogen weer openen en u met enige aandrang doch vriendelijk verzoeken mij alleen te laten doch niet zonder eerst enkele euro's neer te tellen. Het tarief ligt redelijk laag : 100 euries per sessie. Voor familie en vrienden geef ik een korting van 50%. Ook groepstarief is mogelijk. Groepen vanaf 10 man betalen 75 Euro per man. Groepen vanaf 10 vrouwen kunnen voor 60 euro voorzien worden van een visie op hun toekomst. Een suplement wordt aangerekend wanneer de gemiddelde leeftijd van de groep de 60 nadert.
Mannen met een klak komen er niet in. Nog voor geen 200 euro.
Ik kan nu wel lachen met het paranormale maar helemaal zeker ben ik er toch ook niet van. Ik heb tijdens mijn jeugdige tijden ooit eens geesten opgeroepen in groep. Was het nu massapsychose of niet maar helemaal koosjer was dat toch niet hoor. Op de vraag "Is er iemand? Antwoord..." sloeg de deur dicht.
Ons groepje was meteen gehalveerd.
Toen het glas begon te schuiven werd het helemaal te gek voor woorden en wanneer de laaste held lijkbleek de ruimte had verlaten bleek de organisator van het spektakel alles goed uitgekiend te hebben en goed voorbereid.
Alleen dat van de deur kon hij niet echt verklaren.
De deugniet...
Ik vraag mij eigelijk af : Is er meer? Is er een andere dimensie? Bestaat het parallel universum en wat of wie ben ik daar?
Fantast die ik ben weet ik gewoon dat in het parallel universum ik een rijke, knappe kerel ben met zeven auto's, twee privé jets en in elke stad een maitresse. Maar hoe snel ook die gedachte in mij opkomt hoe snel ook de gedachte opkomt dat ik evengoed een verschoppeling van de maatschappij zou kunnen zijn die onder een brug op een bank slaapt en enkel de kleren die ik aan heb mijn enige bezit mag noemen.
Het beste is enkel te denken aan dit universum, deze dimensie. 't Is zoal erg genoeg dat ik mij zou gaan bezighouden met wie ik ben in een 'iets' dat mogelijk niet eens bestaat.
Blijft gewoon nog het probleem : Writers Block. Ik heb er nog steeds last van. Totaal geen inspiratie. Wat moet er van deze blog worden. Hopelijk keert mijn muze snel terug uit haar zomervakantie zodat we er weer tegenaan kunnen. Het is gewoon niet eerlijk : Ik heb recht op 20 dagen vakantie per werkjaar. Mijn muze heeft er ondertussen zo goed als drie maand congé opzitten. Als ze niet snel terug is mag ze gaan stempelen en zet ik een jobadvertentie in de krant.
PS: Moet je nu wat weten ? Ik zou dit tekstje gaan posten, krijg ik dit te zien :
"Down for Maintenance
Blogger is temporarily unavailable due to planned maintenance.
This maintenance will last 1 hour from 2 pm to 3 pm (PDT)"
Pffff... De hele wereld, muze incluis, is tegen mij. It's as simple as that.
Het zal je maar overkomen.
Tijd dus voor een diepgaand onderzoek en de resultaten waren van dien aard dat ik gelijk twee maand niet meer durfde te schrijven. Hoe meer ik nadenk over deze blog hoe erger het wordt. Ik realiseer me dat ik eigelijk niks zinnig te vertellen heb. Het is dan ook beter dat ik gewoon niks nedertyp zolang er niks interessants gebeurt.
Maar er is beterschap: Ik neem weer regelmatig de bus. Weer mensen die ik van haar noch pluimen ken maar die mogelijk elk een eigen verhaal hebben. Ik vraag hen niet hun verhaal te vertellen maar ik denk dan na over wat hun verhaal zou kunnen zijn. Of mijn fantasieën ook de werkelijkheid benaderen is maar zeer de vraag. Het zou pas echt eng worden mocht mijn fantasie overeenkomen met het verhaal. Langs de andere kant zou ik er een bijverdienste bijhebben : Helderziende.
Nu sta ik nogal sceptisch tegenover het paranormale gedoe maar als het opbrengt wil ik gerust mijn mening her(helder)zien. Stel je voor : Ik helderziende...
Ik richt dan een donkere kamer in met een tafeltje en een boek kaarten. Niet zo van die tarrotkaarten, want dat doet iedereen al. Nee een gewone boek kaarten met hartenzot, klaverenheer en pijkenvrouw en mijn echtgenote (Koeketiene).
U komt dan binnen en gaat recht tegenover mij zitten. Ik sluit mijn ogen en begin rare geluiden te maken. Dat is niet moeilijk. Rare geluiden maken is mijn specialiteit. Ik leg mijn kaarten op tafel en begin mijn relaas : Ik zie in de nabije toekomst dat u een bijzonder aangename verrassing te wachten staat, maar ik kan niet goed zien de welke. Verder zal u deze winter een griepje te pakken krijgen. Hoe erg het zal zijn kan ik niet goed zien. Nieuwjaar valt dit jaar op 1 januari en het jaar nadien zal er één dag meer moeten gewerkt worden. Kortom als u vatbaar bent voor dit gezeik dan bent u zowiezo rijp voor de psychiatrie. Zeker als u bij mij langs zou komen. Na een kwartier zou ik dan badend in het zweet mijn ogen weer openen en u met enige aandrang doch vriendelijk verzoeken mij alleen te laten doch niet zonder eerst enkele euro's neer te tellen. Het tarief ligt redelijk laag : 100 euries per sessie. Voor familie en vrienden geef ik een korting van 50%. Ook groepstarief is mogelijk. Groepen vanaf 10 man betalen 75 Euro per man. Groepen vanaf 10 vrouwen kunnen voor 60 euro voorzien worden van een visie op hun toekomst. Een suplement wordt aangerekend wanneer de gemiddelde leeftijd van de groep de 60 nadert.
Mannen met een klak komen er niet in. Nog voor geen 200 euro.
Ik kan nu wel lachen met het paranormale maar helemaal zeker ben ik er toch ook niet van. Ik heb tijdens mijn jeugdige tijden ooit eens geesten opgeroepen in groep. Was het nu massapsychose of niet maar helemaal koosjer was dat toch niet hoor. Op de vraag "Is er iemand? Antwoord..." sloeg de deur dicht.
Ons groepje was meteen gehalveerd.
Toen het glas begon te schuiven werd het helemaal te gek voor woorden en wanneer de laaste held lijkbleek de ruimte had verlaten bleek de organisator van het spektakel alles goed uitgekiend te hebben en goed voorbereid.
Alleen dat van de deur kon hij niet echt verklaren.
De deugniet...
Ik vraag mij eigelijk af : Is er meer? Is er een andere dimensie? Bestaat het parallel universum en wat of wie ben ik daar?
Fantast die ik ben weet ik gewoon dat in het parallel universum ik een rijke, knappe kerel ben met zeven auto's, twee privé jets en in elke stad een maitresse. Maar hoe snel ook die gedachte in mij opkomt hoe snel ook de gedachte opkomt dat ik evengoed een verschoppeling van de maatschappij zou kunnen zijn die onder een brug op een bank slaapt en enkel de kleren die ik aan heb mijn enige bezit mag noemen.
Het beste is enkel te denken aan dit universum, deze dimensie. 't Is zoal erg genoeg dat ik mij zou gaan bezighouden met wie ik ben in een 'iets' dat mogelijk niet eens bestaat.
Blijft gewoon nog het probleem : Writers Block. Ik heb er nog steeds last van. Totaal geen inspiratie. Wat moet er van deze blog worden. Hopelijk keert mijn muze snel terug uit haar zomervakantie zodat we er weer tegenaan kunnen. Het is gewoon niet eerlijk : Ik heb recht op 20 dagen vakantie per werkjaar. Mijn muze heeft er ondertussen zo goed als drie maand congé opzitten. Als ze niet snel terug is mag ze gaan stempelen en zet ik een jobadvertentie in de krant.
PS: Moet je nu wat weten ? Ik zou dit tekstje gaan posten, krijg ik dit te zien :
"Down for Maintenance
Blogger is temporarily unavailable due to planned maintenance.
This maintenance will last 1 hour from 2 pm to 3 pm (PDT)"
Pffff... De hele wereld, muze incluis, is tegen mij. It's as simple as that.
dinsdag, juli 25, 2006
GSM operatoren doen goeie zaak, het is immers vakantie...
Hetgeen nu volgt is een objectieve observatie van de vakantiepuber. Het viel me namelijk op dat je geen straathoek, terras of dergelijke kan passeren of er zit er wel eentje lekker sociaal te doen tegenover de vriendjes en vriendinnetjes aldaar aanwezig, met de GSM in de hand druk te SMS'en. Des te opvallender wordt het wanneer je dat tafereel even verder gadeslaat. Het is besmettelijk. Na 5 minuten zit iedereen vrolijk mee te doen. Neusje tegen het scherm, ogen op half zeven, duimpje in de aanslag en aanvalleuh! Om het eerst een SMS-je sturen van minimum 50 tekens. De inhoud speelt geen rol.
Geef toe het is nogal tamelijk asociaal wanneer jij iets zit te vertellen en de rest van de bende niet eens luistert naar jouw interessante uiteenzetting omdat ze al hun uiterste concentratie nodig hebben om te SMS'en.
De vraag is dan wat heeft hij of zij te vertellen ?
Vriendje heeft mij bedrogen - zend
antwoord - Yes I know
Hoezo? - zend
antwoord - ik ben nu zijn lief
Voilà weer een contactpersoon minder en een paar eurocenten armer.
Hey Jos, ik heb een nieuw lief - zend
antwoord - Yes I know
Hoezo? - zend
antwoord - ik heb uw oud lief binnengedraaid
Ziezo verloren gegane contactpersoon vervangen door een nieuwe en een paar eurocenten armer.
Romantisch niet?
Het lijkt een ware sport geworden, ja zelfs een statussymbool : Hoe meer SMS berichten je ontvangt hoe belangrijker je bent, dus interessanter voor de anderen. Die vragen dan je nummer. Resultaat : nog meer SMS berichten in je inbox.
Verder is het ook belangrijk welke GSM je hebt. Dat je ermee kan bellen is niet belangrijk. Hoe duurder en hoe meer snufjes, hoe interessanter je bent. Je GSM wordt een deel van je lichaam. Sommigen zie je rondlopen met hun hand aan hun oor om te verdoezelen dat hun GSM aan hun flapper is vastgegroeid. Nieuwe ziektes steken de kop op : Het GSM oor, de SMS duim, ..., de gekookte hersenen.
Het schijnt namelijk dat de GSM straling schadelijk zou zijn voor je hersenen. Hoe meer je belt hoe meer je hersenen opwarmen, hoe meer celletjes afsterven, hoe dommer je wordt. Als jonge kerel moet je nog beter oppassen: Wanneer je GSM in je broekzak steekt, zend deze eigelijk ook constant uit. Dat is verdraaid dicht bij je edele onderdelen. Hoe warmer je zaad, hoe slechter de kwaliteit. Hoe minder kans op kinderen. Als je daarbij stil staat zou je in delen van de wereld, waar de bevolkingsexplosie het grootst is, de GSM dracht kunnen verplichten. Op termijn lost het overbevolkingsprobleem zichzelf op.
Twee op zichzelf staande feiten zouden in principe dus eigelijk gelinkt kunnen worden: De vergrijzing van de bevolking (meer klakkemannen) versus de stijging van het GSM gebruik bij jongeren (minder kleine kotertjes die geboren worden).
Je moet al heel goed zoeken naar een tiener die geen GSM heeft. Als je die dan al vind dan is dat meestal zo'n einzelganger zonder sociaal contact. Het is normaal : hij/zij kan niet SMS'en en er ook geen krijgen, dus niet interessant.
De mobiele operatoren richten zich ook in de reclame steeds op de jongere. Geen belminuten maar SMS-packs. Die packs zijn dan zo groot dat de eigenaar ervan moeite moet doen om ze tegen het einde van de maand allemaal op te krijgen. SMS'en wordt als het ware een dagtaak. Dit valt het meeste op wanneer het einde van de maand eraan staat te komen. Vader wacht op zijn salaris en zoon- of dochterlief moet alle hens aan dek roepen om het SMS-pack op te krijgen zodat Vader, wanneer zijn salaris eindelijk in de pocket is, de factuur van zoon- of dochterlief kan betalen. Meteen daarna kan vader weer uitkijken naar het einde van de volgende maand.
Laatst kwam een mijner bloedeigen scheppingen zanikken dat er dringend een nieuwe GSM moest gekocht worden (door mij). Op de vraag of het huidige apparaat niet meer voldeed kwam een bevestigend antwoord. Op mijn vraag of er niet meer mee kon gebeld worden of ge-SMS-t moest er even nagedacht worden. Het antwoord daarop zou beslissend zijn voor de kans op een nieuw telefoontje. "Nee pa, hij is te groot, kan geen filmpjes bekijken, MP3's instellen als beltoon en er zit geen radio in." Wel ja een mens moet mee met zijn tijd. Ik vraag me af wat het volgende keer zal zijn : "Ik kan er geen cola mee koud houden?"
Akkoord ik heb ook een GSM, die gebruik ik als wekker. Wanneer men mij belt en het nummer is verborgen antwoord ik niet. Wanneer ik een SMS krijg dan kan je er op rekenen dat mijn antwoord kort zal zijn en het een kwartiertje kan duren eer je dat antwoord ook hebt. Maar ik ben niet dom ! Ik heb Bluetooth. Ik kan SMS-jes versturen van op mijn computer. Typt veel makkelijker en je kan ook veel meer dan enkel SMS'en. Je kan er mee bellen ! Eigelijk kan je dus met je computer op zich evenveel als met een GSM. Ik zie 'm mij nog wel niet in mijn broekzak te steken of aan mijn oor te houden wegens te zwaar. Ook kan mijn computer geen cola koud houden maar de voordelen moeten worden afgewogen tegen de nadelen. Geef mij maar mijn Mac en je hoeft mij niet te bellen op mijn GSM want ik neem toch niet op. De kans is groot dat ik het niet eens hoor. Ik heb met mijn GSM geprutst weet u. Ik heb door de menu's gebladerd en ergens de optie "Stil" aangezet en ik weet verdraaid niet meer hoe ik dat moet uitzetten. Mij bereiken zal niet simpel zijn, het moet al lukken dat ik net wanneer jij belt, mijn GSM aan het showen ben met zijn camera, MP3 speler, radio, enz... Ik zeg dus wel "showen" want vraag me niet hoe hij werkt. Veel te ingewikkeld. Misschien toch maar eens uitleg vragen aan de tieners op het terras. Maar ik wacht wel tot ze moe ge-SMS-t zijn. Ik wil ze niet storen tijdens het leggen van hun sociale contacten.
Geef toe het is nogal tamelijk asociaal wanneer jij iets zit te vertellen en de rest van de bende niet eens luistert naar jouw interessante uiteenzetting omdat ze al hun uiterste concentratie nodig hebben om te SMS'en.
De vraag is dan wat heeft hij of zij te vertellen ?
Vriendje heeft mij bedrogen - zend
antwoord - Yes I know
Hoezo? - zend
antwoord - ik ben nu zijn lief
Voilà weer een contactpersoon minder en een paar eurocenten armer.
Hey Jos, ik heb een nieuw lief - zend
antwoord - Yes I know
Hoezo? - zend
antwoord - ik heb uw oud lief binnengedraaid
Ziezo verloren gegane contactpersoon vervangen door een nieuwe en een paar eurocenten armer.
Romantisch niet?
Het lijkt een ware sport geworden, ja zelfs een statussymbool : Hoe meer SMS berichten je ontvangt hoe belangrijker je bent, dus interessanter voor de anderen. Die vragen dan je nummer. Resultaat : nog meer SMS berichten in je inbox.
Verder is het ook belangrijk welke GSM je hebt. Dat je ermee kan bellen is niet belangrijk. Hoe duurder en hoe meer snufjes, hoe interessanter je bent. Je GSM wordt een deel van je lichaam. Sommigen zie je rondlopen met hun hand aan hun oor om te verdoezelen dat hun GSM aan hun flapper is vastgegroeid. Nieuwe ziektes steken de kop op : Het GSM oor, de SMS duim, ..., de gekookte hersenen.
Het schijnt namelijk dat de GSM straling schadelijk zou zijn voor je hersenen. Hoe meer je belt hoe meer je hersenen opwarmen, hoe meer celletjes afsterven, hoe dommer je wordt. Als jonge kerel moet je nog beter oppassen: Wanneer je GSM in je broekzak steekt, zend deze eigelijk ook constant uit. Dat is verdraaid dicht bij je edele onderdelen. Hoe warmer je zaad, hoe slechter de kwaliteit. Hoe minder kans op kinderen. Als je daarbij stil staat zou je in delen van de wereld, waar de bevolkingsexplosie het grootst is, de GSM dracht kunnen verplichten. Op termijn lost het overbevolkingsprobleem zichzelf op.
Twee op zichzelf staande feiten zouden in principe dus eigelijk gelinkt kunnen worden: De vergrijzing van de bevolking (meer klakkemannen) versus de stijging van het GSM gebruik bij jongeren (minder kleine kotertjes die geboren worden).
Je moet al heel goed zoeken naar een tiener die geen GSM heeft. Als je die dan al vind dan is dat meestal zo'n einzelganger zonder sociaal contact. Het is normaal : hij/zij kan niet SMS'en en er ook geen krijgen, dus niet interessant.
De mobiele operatoren richten zich ook in de reclame steeds op de jongere. Geen belminuten maar SMS-packs. Die packs zijn dan zo groot dat de eigenaar ervan moeite moet doen om ze tegen het einde van de maand allemaal op te krijgen. SMS'en wordt als het ware een dagtaak. Dit valt het meeste op wanneer het einde van de maand eraan staat te komen. Vader wacht op zijn salaris en zoon- of dochterlief moet alle hens aan dek roepen om het SMS-pack op te krijgen zodat Vader, wanneer zijn salaris eindelijk in de pocket is, de factuur van zoon- of dochterlief kan betalen. Meteen daarna kan vader weer uitkijken naar het einde van de volgende maand.
Laatst kwam een mijner bloedeigen scheppingen zanikken dat er dringend een nieuwe GSM moest gekocht worden (door mij). Op de vraag of het huidige apparaat niet meer voldeed kwam een bevestigend antwoord. Op mijn vraag of er niet meer mee kon gebeld worden of ge-SMS-t moest er even nagedacht worden. Het antwoord daarop zou beslissend zijn voor de kans op een nieuw telefoontje. "Nee pa, hij is te groot, kan geen filmpjes bekijken, MP3's instellen als beltoon en er zit geen radio in." Wel ja een mens moet mee met zijn tijd. Ik vraag me af wat het volgende keer zal zijn : "Ik kan er geen cola mee koud houden?"
Akkoord ik heb ook een GSM, die gebruik ik als wekker. Wanneer men mij belt en het nummer is verborgen antwoord ik niet. Wanneer ik een SMS krijg dan kan je er op rekenen dat mijn antwoord kort zal zijn en het een kwartiertje kan duren eer je dat antwoord ook hebt. Maar ik ben niet dom ! Ik heb Bluetooth. Ik kan SMS-jes versturen van op mijn computer. Typt veel makkelijker en je kan ook veel meer dan enkel SMS'en. Je kan er mee bellen ! Eigelijk kan je dus met je computer op zich evenveel als met een GSM. Ik zie 'm mij nog wel niet in mijn broekzak te steken of aan mijn oor te houden wegens te zwaar. Ook kan mijn computer geen cola koud houden maar de voordelen moeten worden afgewogen tegen de nadelen. Geef mij maar mijn Mac en je hoeft mij niet te bellen op mijn GSM want ik neem toch niet op. De kans is groot dat ik het niet eens hoor. Ik heb met mijn GSM geprutst weet u. Ik heb door de menu's gebladerd en ergens de optie "Stil" aangezet en ik weet verdraaid niet meer hoe ik dat moet uitzetten. Mij bereiken zal niet simpel zijn, het moet al lukken dat ik net wanneer jij belt, mijn GSM aan het showen ben met zijn camera, MP3 speler, radio, enz... Ik zeg dus wel "showen" want vraag me niet hoe hij werkt. Veel te ingewikkeld. Misschien toch maar eens uitleg vragen aan de tieners op het terras. Maar ik wacht wel tot ze moe ge-SMS-t zijn. Ik wil ze niet storen tijdens het leggen van hun sociale contacten.
zondag, juli 09, 2006
GPS
Al van jongs af aan interesseerde ik me al voor technologie tot wanhoop van mijn vader.
Alles wat vliegt en op rails reed kreeg steeds mijn volle aandacht. Wanneer de Sinterklaasdagen eraan kwamen was het feest en keek ik alvast uit naar wat de goedheilig man in mijn schoenen zou droppen. Steevast vroeg ik hoogtechnologisch speelgoed gaande van radiogestuurde auto's, modelbouwvliegtuigen en ik kon best ook een nieuwe locomotief voor mijn spoorbaan gebruiken. Vader wist meteen waarvoor hij uren klopte dat het niet mooi meer was.
Nu mijn pa vond het niet erg dat ik geboeid was door technologie, hij vond het zelfs fantastisch. die mening zou hij snel herzien want de buitenkant van de technologie was ik snel beu. De binnenzijde ervan was veel interessanter. Mijn nieuwsgierigheid kende geen grenzen. De techniek wel. De radiogestuurde wagen bleek het na een "onderhoudsbeurt" niet meer te doen. Speelgoedtreinen rijden niet op 220 Volt en modelbouwvliegtuigen kunnen niet vliegen, althans toch niet deze die ik samenprulde.
Het demonteren verminderde met de jaren en de interesses verlegden zich van technologie naar andere, voor een puber, veel belangrijkere dingen : meiskes. Nerd die ik was, was mijn aanpak van die technologie niet zo efficiënt. Je kan meiskes niet openvijzen en van technologische grootspraak begrijpen ze toch niks. Dus na talloze vruchteloze pogingen om een lief te forceren stelde ik verdere plannen in die richting nog maar eventjes uit. Terug naar de technologie dan maar. Computers begonnen toen aan hun opmars die niet meer te stuiten zou blijken. Was het andersom geweest had u dit namelijk niet gelezen op uw PC (Personal Crap).
Nadat de bits en bytes de huiskamer hadden ingenomen kwam de technologie ook terecht in de auto in de vorm van boordcomputers en vooral GPS. GPS is een schitterend ding. Een schermpje met daarop een landkaart en naar keuze daarin een vrouw of man die u de juiste weg wijst.
Vroeger wees meneer pastoor nog de 'goede weg', nu doet GPS dat. Ik kom hier later op terug.
Je stapt in de wagen, typt de bestemming in en de lol kan beginnen. We nemen als voorbeeld een trip naar de kust. Alle wegen en vooral autosnelwegen leiden naar de kust. Volg gewoon de files in de zomerweekends. In principe heb je hiervoor in feite geen GPS nodig. Handig wordt het pas als je de files probeert te ontwijken en een afrit neemt. Je racet een half uur lang kilometers het platteland in en dan mag de GPS weer aan het werk. Je kan er vergif op innemen dat je na vijf minuten terug in de file staat op diezelfde autosnelweg maar een paar kilometer voor de afrit die je een half uur geleden had genomen. Die teef in dat GPS bakje heeft u goed liggen gehad ! Dat mensen echt vertrouwen op dat ding op het dashboard daar kan ik niet goed bij. "Aan de volgende afrit links houden." "Volg deze weg 5 kilometer". "Aan de volgende afrit links houden." "Volg deze weg 4 kilometer". "Aan de volgende afrit links houden." "Volg deze weg 8 kilometer". "Aan de volgende afrit links houden." Geef toe gezellig is anders. Ze kan beter haar bek houden tot je aan de juiste afrit komt of niet soms? Zeven uur later kom je dan eindelijk aan de afrit die je moet nemen, stuurt 'mevrouw van de GPS' je gegarandeerd nog tien kilometer om omdat je tijdens de trip een paar keer gevloekt hebt vermoedelijk.
Dit brengt me dan weer bij meneer pastoor. Die probeert de kudde ook op de goede weg te houden. Toegegeven op een andere manier maar toch, de grond van de zaak is hetzelfde : goed ter bestemming arriveren dewelke dat ook moge zijn.
Om ter bestemming te raken op pastoors wijze volstaat het om op zondag de mis bij te wonen en af en toe 'ter biecht te gaan' of 'te lijken' maar het laatste is dan weer meer iets voor die bejaarden die om negen uur 's morgens de bus nemen en dan gaan repeteren voor hun eigen grote moment.
Nu komt het : de link tussen GPS en MP (Meneer Pastoor). Goede katholieken gaan met de wagen naar de kerk en dan is een GPS vaak nodig. Wegomleggingen zijn vandaag de dag eerder regel dan uitzondering. Ik persoonlijk vertrouw niet op de oranje pijlen die menig kruispunt opvrolijken. Een of andere wegwerker zal maar eens het noorden kwijt zijn bij het plaatsen van die wegwijzer op een maandagmorgen na een zwaar weekend en je komt terecht op één of andere akker van een boerke met klak. Koude rillingen lopen nu al over mijn rug als ik er nog maar aan denk. Die farce kom je alvast niet tegen als je GPS hebt. Je kan dus met enige zekerheid concluderen dat GPS een Godsgeschenk is. "Snel naar de Kerk met TomTom". Het zou een goeie reclameslogan zijn. Het kan ook nog sneller met TomTom Go! maar dit ter zijde. Wij komen dus allemaal goed terecht, dat kan je nu wel stellen.
Maar... die madam in dat bakje... om te janken.
Je zal het toch maar doen. Een groepje programmeurs hebben netjes alle wegen in kaart gebracht en dan is het aan jou : moeder van vijf kleine bleiters. Je kruipt in een klein studiootje en je mag alle woordjes één voor één gaan inspreken. De software plakt ze wel aan elkaar in de juiste volgorde. De technieker aan de andere kant van het glas doet teken en 8 uur later is het zover. De woordjes zijn ingesproken: aan, de, volgende, uitrit, gaat, u, links, rechts, rechtdoor...kortom u begrijpt het systeem. "OK Marie ! En nu in 't Frans"... hoi hoi, fun, fun... Dat de mevrouw niet echt happy klinkt in je GPS is niet verwonderlijk. Het is meer een slaapcursus of hypnosesessie. Ga, ga, ga, ... rechtdoor, rechtdoor, rechtdoor,... en dan gebeuren er accidenten. "Ik was in slaap gevallen achter mijn stuur" is een veelgehoorde verklaring voor het feit dat er her en der menig verlichtingspaal horizontaal gaat. Het kan anders...
Persoonlijk zou ik het zo doen : INTERACTIEF
1. Geef uw naam in : GM
2. Kies uw dialect : Vlaams
3. Geef uw bestemming : Naar huis (da's een voorkeuze die ingegeven is, je kan het bezwaarlijk een favoriet noemen. Het Café "De rooie lamp" zet ik om begrijpelijke reden niet standaard bij mijn favorieten. Mevrouw rijd ook met de auto. Niet dat ze de GPS kan gebruiken, maar je weet maar nooit - better safe then sorry - denk ik altijd)
Maar we wijken af.
We zijn vertrokken :
Mevrouw GPS: Aan het volgende kruispunt moete rechts afslaan
Oeps: rechtdoor gereden
Mevrouw GPS : Gijse kemel ik heb gezegd rechts, zijde doof ofwa?
Ik : Dimmen bitch !
Mevrouw GPS : Allé sla hier dan af naar rechts
Ik : Ik kan niet afslaan, onderbroken
Mevrouw GPS : Zeg vent kunde daar nu echt nie door?
Ik : neenk
Mevrouw GPS : Enfin, draait u om en rijd terug. Probeert morgen nog es, misschien kunt ge er dan door.
Ik via GSM : "Sorry tante Trees, 'k zal morgen uw PC komen repareren."
Interactiviteit tussen GPS en chauffeur. Dat zou dus hét alternatief zijn. Stel je voor dat je na een avond stappen een nog zattere stem kan kiezen dan de uwe en tijdens het huiswaarts keren lustig zatte praat kan zitten verkopen en de stem in de GPS u er attent op maakt dat we hier linksaf moeten omdat het café in die straat nog open is. Uitgaan wordt zowaar leuk ook al ben je alleen.
Of nog beter : voor de vrouwen : "schakel nu in tweede schat, derde, vierde.... neenee! da's de achteruit hé sjoeke. Pas op daar staat een agent, je moet stoppen die staat niet gewoon naar u te zwaaien hé..."
De mogelijkheden zijn ongelimiteerd. Mijn oproep naar de GPS software makers : Maak het ding interactief en rijden wordt nog plezanter. Zolang we maar op de goede weg blijven dan zijn GPS en MP tevreden.
Technologie maakt het leven toch simpel en aangenamer.
Alles wat vliegt en op rails reed kreeg steeds mijn volle aandacht. Wanneer de Sinterklaasdagen eraan kwamen was het feest en keek ik alvast uit naar wat de goedheilig man in mijn schoenen zou droppen. Steevast vroeg ik hoogtechnologisch speelgoed gaande van radiogestuurde auto's, modelbouwvliegtuigen en ik kon best ook een nieuwe locomotief voor mijn spoorbaan gebruiken. Vader wist meteen waarvoor hij uren klopte dat het niet mooi meer was.
Nu mijn pa vond het niet erg dat ik geboeid was door technologie, hij vond het zelfs fantastisch. die mening zou hij snel herzien want de buitenkant van de technologie was ik snel beu. De binnenzijde ervan was veel interessanter. Mijn nieuwsgierigheid kende geen grenzen. De techniek wel. De radiogestuurde wagen bleek het na een "onderhoudsbeurt" niet meer te doen. Speelgoedtreinen rijden niet op 220 Volt en modelbouwvliegtuigen kunnen niet vliegen, althans toch niet deze die ik samenprulde.
Het demonteren verminderde met de jaren en de interesses verlegden zich van technologie naar andere, voor een puber, veel belangrijkere dingen : meiskes. Nerd die ik was, was mijn aanpak van die technologie niet zo efficiënt. Je kan meiskes niet openvijzen en van technologische grootspraak begrijpen ze toch niks. Dus na talloze vruchteloze pogingen om een lief te forceren stelde ik verdere plannen in die richting nog maar eventjes uit. Terug naar de technologie dan maar. Computers begonnen toen aan hun opmars die niet meer te stuiten zou blijken. Was het andersom geweest had u dit namelijk niet gelezen op uw PC (Personal Crap).
Nadat de bits en bytes de huiskamer hadden ingenomen kwam de technologie ook terecht in de auto in de vorm van boordcomputers en vooral GPS. GPS is een schitterend ding. Een schermpje met daarop een landkaart en naar keuze daarin een vrouw of man die u de juiste weg wijst.
Vroeger wees meneer pastoor nog de 'goede weg', nu doet GPS dat. Ik kom hier later op terug.
Je stapt in de wagen, typt de bestemming in en de lol kan beginnen. We nemen als voorbeeld een trip naar de kust. Alle wegen en vooral autosnelwegen leiden naar de kust. Volg gewoon de files in de zomerweekends. In principe heb je hiervoor in feite geen GPS nodig. Handig wordt het pas als je de files probeert te ontwijken en een afrit neemt. Je racet een half uur lang kilometers het platteland in en dan mag de GPS weer aan het werk. Je kan er vergif op innemen dat je na vijf minuten terug in de file staat op diezelfde autosnelweg maar een paar kilometer voor de afrit die je een half uur geleden had genomen. Die teef in dat GPS bakje heeft u goed liggen gehad ! Dat mensen echt vertrouwen op dat ding op het dashboard daar kan ik niet goed bij. "Aan de volgende afrit links houden." "Volg deze weg 5 kilometer". "Aan de volgende afrit links houden." "Volg deze weg 4 kilometer". "Aan de volgende afrit links houden." "Volg deze weg 8 kilometer". "Aan de volgende afrit links houden." Geef toe gezellig is anders. Ze kan beter haar bek houden tot je aan de juiste afrit komt of niet soms? Zeven uur later kom je dan eindelijk aan de afrit die je moet nemen, stuurt 'mevrouw van de GPS' je gegarandeerd nog tien kilometer om omdat je tijdens de trip een paar keer gevloekt hebt vermoedelijk.
Dit brengt me dan weer bij meneer pastoor. Die probeert de kudde ook op de goede weg te houden. Toegegeven op een andere manier maar toch, de grond van de zaak is hetzelfde : goed ter bestemming arriveren dewelke dat ook moge zijn.
Om ter bestemming te raken op pastoors wijze volstaat het om op zondag de mis bij te wonen en af en toe 'ter biecht te gaan' of 'te lijken' maar het laatste is dan weer meer iets voor die bejaarden die om negen uur 's morgens de bus nemen en dan gaan repeteren voor hun eigen grote moment.
Nu komt het : de link tussen GPS en MP (Meneer Pastoor). Goede katholieken gaan met de wagen naar de kerk en dan is een GPS vaak nodig. Wegomleggingen zijn vandaag de dag eerder regel dan uitzondering. Ik persoonlijk vertrouw niet op de oranje pijlen die menig kruispunt opvrolijken. Een of andere wegwerker zal maar eens het noorden kwijt zijn bij het plaatsen van die wegwijzer op een maandagmorgen na een zwaar weekend en je komt terecht op één of andere akker van een boerke met klak. Koude rillingen lopen nu al over mijn rug als ik er nog maar aan denk. Die farce kom je alvast niet tegen als je GPS hebt. Je kan dus met enige zekerheid concluderen dat GPS een Godsgeschenk is. "Snel naar de Kerk met TomTom". Het zou een goeie reclameslogan zijn. Het kan ook nog sneller met TomTom Go! maar dit ter zijde. Wij komen dus allemaal goed terecht, dat kan je nu wel stellen.
Maar... die madam in dat bakje... om te janken.
Je zal het toch maar doen. Een groepje programmeurs hebben netjes alle wegen in kaart gebracht en dan is het aan jou : moeder van vijf kleine bleiters. Je kruipt in een klein studiootje en je mag alle woordjes één voor één gaan inspreken. De software plakt ze wel aan elkaar in de juiste volgorde. De technieker aan de andere kant van het glas doet teken en 8 uur later is het zover. De woordjes zijn ingesproken: aan, de, volgende, uitrit, gaat, u, links, rechts, rechtdoor...kortom u begrijpt het systeem. "OK Marie ! En nu in 't Frans"... hoi hoi, fun, fun... Dat de mevrouw niet echt happy klinkt in je GPS is niet verwonderlijk. Het is meer een slaapcursus of hypnosesessie. Ga, ga, ga, ... rechtdoor, rechtdoor, rechtdoor,... en dan gebeuren er accidenten. "Ik was in slaap gevallen achter mijn stuur" is een veelgehoorde verklaring voor het feit dat er her en der menig verlichtingspaal horizontaal gaat. Het kan anders...
Persoonlijk zou ik het zo doen : INTERACTIEF
1. Geef uw naam in : GM
2. Kies uw dialect : Vlaams
3. Geef uw bestemming : Naar huis (da's een voorkeuze die ingegeven is, je kan het bezwaarlijk een favoriet noemen. Het Café "De rooie lamp" zet ik om begrijpelijke reden niet standaard bij mijn favorieten. Mevrouw rijd ook met de auto. Niet dat ze de GPS kan gebruiken, maar je weet maar nooit - better safe then sorry - denk ik altijd)
Maar we wijken af.
We zijn vertrokken :
Mevrouw GPS: Aan het volgende kruispunt moete rechts afslaan
Oeps: rechtdoor gereden
Mevrouw GPS : Gijse kemel ik heb gezegd rechts, zijde doof ofwa?
Ik : Dimmen bitch !
Mevrouw GPS : Allé sla hier dan af naar rechts
Ik : Ik kan niet afslaan, onderbroken
Mevrouw GPS : Zeg vent kunde daar nu echt nie door?
Ik : neenk
Mevrouw GPS : Enfin, draait u om en rijd terug. Probeert morgen nog es, misschien kunt ge er dan door.
Ik via GSM : "Sorry tante Trees, 'k zal morgen uw PC komen repareren."
Interactiviteit tussen GPS en chauffeur. Dat zou dus hét alternatief zijn. Stel je voor dat je na een avond stappen een nog zattere stem kan kiezen dan de uwe en tijdens het huiswaarts keren lustig zatte praat kan zitten verkopen en de stem in de GPS u er attent op maakt dat we hier linksaf moeten omdat het café in die straat nog open is. Uitgaan wordt zowaar leuk ook al ben je alleen.
Of nog beter : voor de vrouwen : "schakel nu in tweede schat, derde, vierde.... neenee! da's de achteruit hé sjoeke. Pas op daar staat een agent, je moet stoppen die staat niet gewoon naar u te zwaaien hé..."
De mogelijkheden zijn ongelimiteerd. Mijn oproep naar de GPS software makers : Maak het ding interactief en rijden wordt nog plezanter. Zolang we maar op de goede weg blijven dan zijn GPS en MP tevreden.
Technologie maakt het leven toch simpel en aangenamer.
dinsdag, juni 13, 2006
Bakken op 'Den Buiten'
Barbeque op ‘den buiten’. ‘t Is eens iets anders dan barbeque in je stadstuintje van vier vierkante meters met in het midden een of andere boom die twee derde van de beschikbare nuttige ruimte in beslag neemt. Buiten het feit dat de buren dan meestal ook net eentje gepland hebben en nonkel Fiston om de haverklap je omheining bewatert is er eigelijk bitter weinig aan zo tussen de bebouwde kom een openluchtevenement te houden. Nope...barbeque op ‘den buiten’. Geen last van waterende buren en dergelijke. Gewoon gezellig met de vrienden of familie -die zichzelf uitgenodigd hebben- samen kokeneteken spelen in de gezonde buitenlucht.
Zodoende was ik voor de verandering eens uitgenodigd bij vrienden om een portie lekker mals vlees om te zetten naar houtskool. Zaterdag laatstleden was het eigenlijk niet nodig om de barbeque aan te steken. De zon scheen zo fel en ‘t was zo warm dat het vlees op natuurlijke wijze een bruin korstje zou gekregen hebben, mits enig geduld aan de dag te leggen. Na een middag gezellig met het mannenvolk voetbal gekeken te hebben in de frisse woonkamer was het hoogtijd om de vlam aan de houtskool te leggen. Twee uur later konden we na menig herbeginnen eindelijk onze eerste varkenslapje op de rooster leggen en waren we vertrokken voor een gezellig vreetfestijn. Alle soorten vlees en groenten passeerden mijn eetkamer maar toen liep het ineens grondig fout. Wat nu volgt lijkt volslagen ongeloofwaardig maar is echt gebeurt. Had de SD-geheugenkaart van de digitale camera nog niet vol gestaan, ik had het hier ter plekke aan de hand van logisch gerangschikte eentjes en nulletjes, ook wel een afbeeldingetje genaamd, hier in deze blog geplaatst.
Stel je voor: Je zit aan tafel of je staat aan je barbeque en plots hoor je op de oprit van je grondgebied een doordringend “Piep...piep...piep...piep...” (het aantal pieps kan variëren afhankelijk van de lengte van je oprit). Het piepen stopt en plots komen vanachter het hoekje een vrouw en man met een klak, echter beiden met snor, tevoorschijn. Je schrikt wel even. De vrouw vraagt doodsimpel: “Is da hier da we den beerput moeten komen leegmaken?” De gastvrouw des huizes repliceert hierop dat dit inderdaad zo is maar dat deze noodzakelijke werken wel gepland waren op vrijdag. De vrouw laat zich niet uit haar lood slaan : “Ge waart nie thuis madam, we zijn aan de deur geweest.” De gastvrouw, niet de eerste de beste en van geen kleintje vervaard, maakt onze onverwachte bezoekers er op attent dat wij wel werken op weekdagen en zeker tijdens kantooruren. Wij werken dus wel degelijk tijdens kantooruren mocht je dit betwijfelen. “Maar madam, ‘t ga niet lang duren.” Haar woorden zijn nog niet koud of de man, met klak, staat daar al met zijn koevoet en dikke slang ter hoogte van de beerput. De CEO van de NV "leeg den beerput" was formeel: De stront zou en moest nu weggepompt worden in de beerkar door de man met de klak.
Het lijkt mij verder onnodig u nog verder details te geven. Het volstaat om te melden dat onze eetfestijn over was nog voor dat het goed bezig was. Nog nooit zoveel vrouwen plots zoveel interesse zien hebben in de Wereldbeker voetbal... Slim dat ik ben probeerde ik de aalputdampen te onderdrukken door de barbeque rijkelijk te overgieten met kruiden wat dan weer resulteerde in een mistontwikkeling in de tuin. We zagen de beerkar niet meer maar ondanks mijn geurinterventie bleven we ‘m wel ruiken. Er was simpelweg geen kruid tegen opgewassen (letterlijk).
Na een kwartiertje was de klus geklaard overigens. Het resterende vlees werd deskundig weggewerkt: een hond kijkt niet zo nauw, als hij maar kan eten. De genodigden echter pasten vriendelijk voor het vervolg van de menukaart waardoor de overgebleven vleeswaren en groenten talrijk waren en iedereen op het eind van de avond alsnog een portie kon meenemen naar huis.
Ik heb ‘s anderendaags dan maar weer mijn simpel barbequestel uit de mottenballen gehaald en de resterende vleeswaren gebraden. In mijn stadstuintje van vier vierkante meters weliswaar, met in het midden een of andere boom die twee derde van de beschikbare nuttige ruimte in beslag neemt en net op het moment dat de buren ook eentje gepland hebben en nonkel Fiston is uitgenodigd. Je weet wel, da’s die nonkel die om de haverklap tegen mijn omheining watert.
Zodoende was ik voor de verandering eens uitgenodigd bij vrienden om een portie lekker mals vlees om te zetten naar houtskool. Zaterdag laatstleden was het eigenlijk niet nodig om de barbeque aan te steken. De zon scheen zo fel en ‘t was zo warm dat het vlees op natuurlijke wijze een bruin korstje zou gekregen hebben, mits enig geduld aan de dag te leggen. Na een middag gezellig met het mannenvolk voetbal gekeken te hebben in de frisse woonkamer was het hoogtijd om de vlam aan de houtskool te leggen. Twee uur later konden we na menig herbeginnen eindelijk onze eerste varkenslapje op de rooster leggen en waren we vertrokken voor een gezellig vreetfestijn. Alle soorten vlees en groenten passeerden mijn eetkamer maar toen liep het ineens grondig fout. Wat nu volgt lijkt volslagen ongeloofwaardig maar is echt gebeurt. Had de SD-geheugenkaart van de digitale camera nog niet vol gestaan, ik had het hier ter plekke aan de hand van logisch gerangschikte eentjes en nulletjes, ook wel een afbeeldingetje genaamd, hier in deze blog geplaatst.
Stel je voor: Je zit aan tafel of je staat aan je barbeque en plots hoor je op de oprit van je grondgebied een doordringend “Piep...piep...piep...piep...” (het aantal pieps kan variëren afhankelijk van de lengte van je oprit). Het piepen stopt en plots komen vanachter het hoekje een vrouw en man met een klak, echter beiden met snor, tevoorschijn. Je schrikt wel even. De vrouw vraagt doodsimpel: “Is da hier da we den beerput moeten komen leegmaken?” De gastvrouw des huizes repliceert hierop dat dit inderdaad zo is maar dat deze noodzakelijke werken wel gepland waren op vrijdag. De vrouw laat zich niet uit haar lood slaan : “Ge waart nie thuis madam, we zijn aan de deur geweest.” De gastvrouw, niet de eerste de beste en van geen kleintje vervaard, maakt onze onverwachte bezoekers er op attent dat wij wel werken op weekdagen en zeker tijdens kantooruren. Wij werken dus wel degelijk tijdens kantooruren mocht je dit betwijfelen. “Maar madam, ‘t ga niet lang duren.” Haar woorden zijn nog niet koud of de man, met klak, staat daar al met zijn koevoet en dikke slang ter hoogte van de beerput. De CEO van de NV "leeg den beerput" was formeel: De stront zou en moest nu weggepompt worden in de beerkar door de man met de klak.
Het lijkt mij verder onnodig u nog verder details te geven. Het volstaat om te melden dat onze eetfestijn over was nog voor dat het goed bezig was. Nog nooit zoveel vrouwen plots zoveel interesse zien hebben in de Wereldbeker voetbal... Slim dat ik ben probeerde ik de aalputdampen te onderdrukken door de barbeque rijkelijk te overgieten met kruiden wat dan weer resulteerde in een mistontwikkeling in de tuin. We zagen de beerkar niet meer maar ondanks mijn geurinterventie bleven we ‘m wel ruiken. Er was simpelweg geen kruid tegen opgewassen (letterlijk).
Na een kwartiertje was de klus geklaard overigens. Het resterende vlees werd deskundig weggewerkt: een hond kijkt niet zo nauw, als hij maar kan eten. De genodigden echter pasten vriendelijk voor het vervolg van de menukaart waardoor de overgebleven vleeswaren en groenten talrijk waren en iedereen op het eind van de avond alsnog een portie kon meenemen naar huis.
Ik heb ‘s anderendaags dan maar weer mijn simpel barbequestel uit de mottenballen gehaald en de resterende vleeswaren gebraden. In mijn stadstuintje van vier vierkante meters weliswaar, met in het midden een of andere boom die twee derde van de beschikbare nuttige ruimte in beslag neemt en net op het moment dat de buren ook eentje gepland hebben en nonkel Fiston is uitgenodigd. Je weet wel, da’s die nonkel die om de haverklap tegen mijn omheining watert.
zaterdag, juni 10, 2006
Zomertijd
Ja ! Joepie ! De zon schijnt. Het is warm dus tijd om te barbequen. Sleep de houtskool aan, marineer het vlees, snij de groenten, schil de patatjes, kijk uw brandverzekering na...
Ik moet het toegeven : ik ben geen krak in het barbequen. Het bakken van het vlees tot daar aan toe maar het aansteken van de BBQ is een ander paar mouwen. Ik herinner mij de eerste keer. Ik herinner mij zoveel eerste keren maar die vallen buiten het bestek van dit artikel en trouwens, ‘t zou jullie toch niet interesseren.
De eerste barbecue dus.
Gans de familie opgetrommeld. Nu ja opgetrommeld. Ik had langs mijn neus weg gezegd dat ik een barbequetoestel had gekocht en meteen waren ze al uitgenodigd... door henzelf. Voor de zekerheid hadden we genoeg houtskool ingeslagen. Genoeg om een strenge winter door te komen overigens. Het ding in gang krijgen was een ander verhaal. Fijn droog hout op de bodem, houtskool erop en fikkie erin. Resultaat : niks. Aanmaakvloeistof, nog steeds niks. Nog wat aanmaakvloeistof en weer niks. Na de hele fles erover gekiept te hebben kwam er een beetje schot in de zaak. Maar toen... WOEF een vlam van zo’n twee meter hoog schoot uit de barbecue. De bloembakken die een beetje verder stonden smolten een beetje en de bloemetjes verwelkten waar ik bij stond. De intensiteit van de vlam verminderde snel en ik dacht we zijn vertrokken. De reuzevlam werd kleiner en kleiner tot een aanvaardbare hoogte die normaal is voor barbeques. Helaas pindakaas. De vlam werd nog kleiner en ‘t was afgelopen. Het vuur was uit. Alle houtskool er weer uit en dan geleidelijk aan vuurtje stoken. Beetje houtskool erop, en nog wat en nog wat en blazen maar, enfin je snapt het wel.
De barbeque was verder een succes hoor. Mijn familie heeft zichzelf nooit meer uitgenodigd op onze barbeques hetgeen de onkosten aanzienlijk drukte.
Wat doe je nog zoal wanneer de zomer in het land is ? Een zwembad in de tuin voor de kids. “Pappie pappie blaast ons zwembad eens op. Toe papa,...” Nu heb ik een goede pomp om het bad op te blazen. Het duurt net geen uur om het bad op te pompen. Wanneer je dan uitgeput eindelijk dat bad vol lucht hebt mag het water erin. Na nog een uur is dat badje gevuld. Ik denk daar verder niet bij na. Het is te zeggen : ik denk niet aan de kosten van het waterverbruik.
Nu het zwembad gevuld is met ijskoud water moet dat eerst nog wat op temperatuur komen. Dat duurt gemiddeld een drietal dagen, gesteld dat de zon drie dagen blijft schijnen. Je kan ook best een filter en een produktje in huis halen om het water wat proper te houden voor de ‘hyhyjeene’ of zoiets. Je kan tegenwoordig speciale tabletten kopen die kindveilig zijn. Buiten het feit dat die ontsmettingstabletten zo groot zijn dat ze die niet in hun eetkamer gepropt krijgen, hoef je niet meteen het antigifcentrum te bellen als ze per ongeluk expres een slok water binnenkrijgen. Het produktje houd de vervelende beestjes weg. Ik zoek ook nog iets anders in die context : mijn vrouw haar poes is gek van water. Haar poes is graag nat. We moeten dus dringend iets vinden om de kat uit het zwembad te houden. Ons vorige opblaasbadje hebben we moeten vervangen omdat het enkel nog bestond uit een verzameling rustienekes. De kat heeft met haar nageltjes gaatjes gemaakt en papa heeft die gerepareerd. Toen de voorraad plakkertjes op was hebben we dan maar besloten een nieuw zwembad te kopen en de poes uit het bad te houden.
Wat mezelf betreft. Ik zit al eens graag in het zwembad, als het water maar niet te koud is. Relaxen in het bad is één van de geneugten des levens waar ik kan van genieten... als het water maar niet te koud is. Met andere woorden, je zal mij niet eerder in dat zwembad zien springen voordat de zon langer dan 14 dagen non-stop heeft geschenen en de temperatuur van het water niet lager is dan 27 graden. Evenzo moet de omgevingstemperatuur de 25 graden ruimschoots overschreden hebben vooraleer ik mijn zwemplunje show.
Het is dus zomer ! Lekker buiten genieten van een barbeque, een duikje in het zwembad, de muggen die ‘s avonds meegenieten van uw lichaamsvocht, de wespen die gezellig aanschuiven aan tafel. Het hoort er allemaal bij. Wat ik wel vreemd vind is het feit dat wanneer je jouw barbeque bovenhaalt plots iedereen zijn barbeque bovenhaalt. Dat de geur van jouw barbeque 'overgeurt' wordt door de geur van die van de buren. Dat het er neffe de deur blijkbaar veel plezanter aan toe gaat dan bij jou. Waar ik me echter aan erger is, dat de invitees van de buren later op de avond, jouw barbequeparty komen verstoren omdat ze te bezopen zijn om de juiste tuin terug te vinden nadat ze tegen jouw haag hun natuurlijke noodzakelijkheden hebben volbracht. Je kent die mensen niet maar zij kennen jou wel want ze lallen al van ver tegen je dat ze nog dorst hebben en je de pinten moet laten aanrukken. Nadat je ze taktvol de juiste locatie hebt getoond waar ze hun drankzucht moeten bevredigen staan ze twee minuten later weer tegen je haag te lozen en nog even later staan ze opnieuw naast jou en lallen ze tot vervelens toe dat je de pinten moet halen. Hun feestje gaat nog uren door nadat jij al lang je bed hebt opgezocht. Niet zonder dat je eerst je hek goed vast deed om te vermijden dat ze hun sanitaire behoeften uitbreiden naar jou grondgebied. Hoe later het is hoe meer lawaai ze maken. Zeker wanneer hun familieidioot de drang voelt opkomen om te gaan meezingen met elk liedje dat uit hun luidsprekers weerklinkt. Ze doen het erom denk ik. Op zo’n moment heb je spijt dat je die tweeloop toch niet hebt gekocht voor de nieuwe wapenwet van kracht werd. Maar uiteindelijk wordt het stil.
Als jij dan ‘s morgens opstaat neem je wraak door je radio goed luid te zetten, mee te gaan brullen met wat voor gejank er ook uit de boxen komt en de kinderen hun zwembad in te jagen dat nog goed fris is natuurlijk zodat ze lekker gaan krijsen. Wanneer je buren dan opstaan zie je zo aan hun gezicht dat die laatste pint bier en één teveel is geweest en elke gil van jouw kids in hun houten kop blijft nagalmen voor een paar uur. Dat moet gewoon pijn doen. Het zal ze leren. Ze moeten hun gasten er attent op maken dat mijn haag geen toilet is en dat de drankvoorzieningen moeten opgehaald worden in de juiste ijskast.
Het is dus zover. De zon schijnt en dus gaan we een barbequetje doen. Niet thuis maar bij vrienden. Dat scheelt een pak in de opkuis, kan ik mij lazarus zuipen en tegen de haag van hun buren -die ik toch niet ken- gaan zeiken. Als een ander dat mag dan mag ik dat ook. Het maakt allemaal onderdeel uit van het fenomeen tuinparty met barbecue.
Om af te ronden toch nog enkele tips.
1. Wanneer je de barbecue opruimt zorg er dan voor dat de houtskool volledig gedoofd is. Gloeiende houtskool kan er voor zorgen dat je vuilnisbak gaat branden en als je dat moet opruimen in zo’n warm weer. Dat kan serieus stinken.
2. Als je gaat plassen vergewis u ervan dat er geen schrikdraad in de omheining verwerkt is. Dat kan best vervelend zijn als je er tegenaan gaat wateren. Dames mogen voor mijn part ook tegen de haag maar hoe ze dat regelen laat ik volledig aan hun inventiviteit over.
3. Hou je kids uit de buurt van het barbequetoestel. Het kan je feestje serieus verpesten als ze het vlees van het tafeltje stampen of nog erger: een brandend kind gaat verdomd hard lopen en in deze hitte is een fysieke inspanning sowieso niet gezond omwille van de ozondrempel die overschreden is. Je moet al goed opletten dat je niet over die drempel struikelt of je moet naar het ziekenhuis naar de spoedopname.
4. Eventueel aanwezige huisdieren dien je weg te houden uit de buurt van de barbecue. Een stukje vlees is snel verschwunden als Fifi of Minoes de poes -da’s die die zo gek is van water- even passeert aan het buffet.
5. Wespen steken alleen wanneer je er naar gaat slaan. Vooral wanneer je er een paar keer naast hebt geslagen.
6. Drink genoeg alcohol. Muggen kunnen niet goed tegen alcoholrijk bloed en na de eerste beet vallen ze meestal in een diepe coma waarna je ze dan makkelijk kan doodslaan ook al heb je reeds veel gedronken.
Het is eigelijk simpel : Mooie liedjes duren niet lang. Als de zon schijnt sleep dan de houtskool aan, marineer het vlees, snij de groenten, schil de patatjes, kijk uw brandverzekering na...en vergeet mij niet uit te nodigen.
Ik moet het toegeven : ik ben geen krak in het barbequen. Het bakken van het vlees tot daar aan toe maar het aansteken van de BBQ is een ander paar mouwen. Ik herinner mij de eerste keer. Ik herinner mij zoveel eerste keren maar die vallen buiten het bestek van dit artikel en trouwens, ‘t zou jullie toch niet interesseren.
De eerste barbecue dus.
Gans de familie opgetrommeld. Nu ja opgetrommeld. Ik had langs mijn neus weg gezegd dat ik een barbequetoestel had gekocht en meteen waren ze al uitgenodigd... door henzelf. Voor de zekerheid hadden we genoeg houtskool ingeslagen. Genoeg om een strenge winter door te komen overigens. Het ding in gang krijgen was een ander verhaal. Fijn droog hout op de bodem, houtskool erop en fikkie erin. Resultaat : niks. Aanmaakvloeistof, nog steeds niks. Nog wat aanmaakvloeistof en weer niks. Na de hele fles erover gekiept te hebben kwam er een beetje schot in de zaak. Maar toen... WOEF een vlam van zo’n twee meter hoog schoot uit de barbecue. De bloembakken die een beetje verder stonden smolten een beetje en de bloemetjes verwelkten waar ik bij stond. De intensiteit van de vlam verminderde snel en ik dacht we zijn vertrokken. De reuzevlam werd kleiner en kleiner tot een aanvaardbare hoogte die normaal is voor barbeques. Helaas pindakaas. De vlam werd nog kleiner en ‘t was afgelopen. Het vuur was uit. Alle houtskool er weer uit en dan geleidelijk aan vuurtje stoken. Beetje houtskool erop, en nog wat en nog wat en blazen maar, enfin je snapt het wel.
De barbeque was verder een succes hoor. Mijn familie heeft zichzelf nooit meer uitgenodigd op onze barbeques hetgeen de onkosten aanzienlijk drukte.
Wat doe je nog zoal wanneer de zomer in het land is ? Een zwembad in de tuin voor de kids. “Pappie pappie blaast ons zwembad eens op. Toe papa,...” Nu heb ik een goede pomp om het bad op te blazen. Het duurt net geen uur om het bad op te pompen. Wanneer je dan uitgeput eindelijk dat bad vol lucht hebt mag het water erin. Na nog een uur is dat badje gevuld. Ik denk daar verder niet bij na. Het is te zeggen : ik denk niet aan de kosten van het waterverbruik.
Nu het zwembad gevuld is met ijskoud water moet dat eerst nog wat op temperatuur komen. Dat duurt gemiddeld een drietal dagen, gesteld dat de zon drie dagen blijft schijnen. Je kan ook best een filter en een produktje in huis halen om het water wat proper te houden voor de ‘hyhyjeene’ of zoiets. Je kan tegenwoordig speciale tabletten kopen die kindveilig zijn. Buiten het feit dat die ontsmettingstabletten zo groot zijn dat ze die niet in hun eetkamer gepropt krijgen, hoef je niet meteen het antigifcentrum te bellen als ze per ongeluk expres een slok water binnenkrijgen. Het produktje houd de vervelende beestjes weg. Ik zoek ook nog iets anders in die context : mijn vrouw haar poes is gek van water. Haar poes is graag nat. We moeten dus dringend iets vinden om de kat uit het zwembad te houden. Ons vorige opblaasbadje hebben we moeten vervangen omdat het enkel nog bestond uit een verzameling rustienekes. De kat heeft met haar nageltjes gaatjes gemaakt en papa heeft die gerepareerd. Toen de voorraad plakkertjes op was hebben we dan maar besloten een nieuw zwembad te kopen en de poes uit het bad te houden.
Wat mezelf betreft. Ik zit al eens graag in het zwembad, als het water maar niet te koud is. Relaxen in het bad is één van de geneugten des levens waar ik kan van genieten... als het water maar niet te koud is. Met andere woorden, je zal mij niet eerder in dat zwembad zien springen voordat de zon langer dan 14 dagen non-stop heeft geschenen en de temperatuur van het water niet lager is dan 27 graden. Evenzo moet de omgevingstemperatuur de 25 graden ruimschoots overschreden hebben vooraleer ik mijn zwemplunje show.
Het is dus zomer ! Lekker buiten genieten van een barbeque, een duikje in het zwembad, de muggen die ‘s avonds meegenieten van uw lichaamsvocht, de wespen die gezellig aanschuiven aan tafel. Het hoort er allemaal bij. Wat ik wel vreemd vind is het feit dat wanneer je jouw barbeque bovenhaalt plots iedereen zijn barbeque bovenhaalt. Dat de geur van jouw barbeque 'overgeurt' wordt door de geur van die van de buren. Dat het er neffe de deur blijkbaar veel plezanter aan toe gaat dan bij jou. Waar ik me echter aan erger is, dat de invitees van de buren later op de avond, jouw barbequeparty komen verstoren omdat ze te bezopen zijn om de juiste tuin terug te vinden nadat ze tegen jouw haag hun natuurlijke noodzakelijkheden hebben volbracht. Je kent die mensen niet maar zij kennen jou wel want ze lallen al van ver tegen je dat ze nog dorst hebben en je de pinten moet laten aanrukken. Nadat je ze taktvol de juiste locatie hebt getoond waar ze hun drankzucht moeten bevredigen staan ze twee minuten later weer tegen je haag te lozen en nog even later staan ze opnieuw naast jou en lallen ze tot vervelens toe dat je de pinten moet halen. Hun feestje gaat nog uren door nadat jij al lang je bed hebt opgezocht. Niet zonder dat je eerst je hek goed vast deed om te vermijden dat ze hun sanitaire behoeften uitbreiden naar jou grondgebied. Hoe later het is hoe meer lawaai ze maken. Zeker wanneer hun familieidioot de drang voelt opkomen om te gaan meezingen met elk liedje dat uit hun luidsprekers weerklinkt. Ze doen het erom denk ik. Op zo’n moment heb je spijt dat je die tweeloop toch niet hebt gekocht voor de nieuwe wapenwet van kracht werd. Maar uiteindelijk wordt het stil.
Als jij dan ‘s morgens opstaat neem je wraak door je radio goed luid te zetten, mee te gaan brullen met wat voor gejank er ook uit de boxen komt en de kinderen hun zwembad in te jagen dat nog goed fris is natuurlijk zodat ze lekker gaan krijsen. Wanneer je buren dan opstaan zie je zo aan hun gezicht dat die laatste pint bier en één teveel is geweest en elke gil van jouw kids in hun houten kop blijft nagalmen voor een paar uur. Dat moet gewoon pijn doen. Het zal ze leren. Ze moeten hun gasten er attent op maken dat mijn haag geen toilet is en dat de drankvoorzieningen moeten opgehaald worden in de juiste ijskast.
Het is dus zover. De zon schijnt en dus gaan we een barbequetje doen. Niet thuis maar bij vrienden. Dat scheelt een pak in de opkuis, kan ik mij lazarus zuipen en tegen de haag van hun buren -die ik toch niet ken- gaan zeiken. Als een ander dat mag dan mag ik dat ook. Het maakt allemaal onderdeel uit van het fenomeen tuinparty met barbecue.
Om af te ronden toch nog enkele tips.
1. Wanneer je de barbecue opruimt zorg er dan voor dat de houtskool volledig gedoofd is. Gloeiende houtskool kan er voor zorgen dat je vuilnisbak gaat branden en als je dat moet opruimen in zo’n warm weer. Dat kan serieus stinken.
2. Als je gaat plassen vergewis u ervan dat er geen schrikdraad in de omheining verwerkt is. Dat kan best vervelend zijn als je er tegenaan gaat wateren. Dames mogen voor mijn part ook tegen de haag maar hoe ze dat regelen laat ik volledig aan hun inventiviteit over.
3. Hou je kids uit de buurt van het barbequetoestel. Het kan je feestje serieus verpesten als ze het vlees van het tafeltje stampen of nog erger: een brandend kind gaat verdomd hard lopen en in deze hitte is een fysieke inspanning sowieso niet gezond omwille van de ozondrempel die overschreden is. Je moet al goed opletten dat je niet over die drempel struikelt of je moet naar het ziekenhuis naar de spoedopname.
4. Eventueel aanwezige huisdieren dien je weg te houden uit de buurt van de barbecue. Een stukje vlees is snel verschwunden als Fifi of Minoes de poes -da’s die die zo gek is van water- even passeert aan het buffet.
5. Wespen steken alleen wanneer je er naar gaat slaan. Vooral wanneer je er een paar keer naast hebt geslagen.
6. Drink genoeg alcohol. Muggen kunnen niet goed tegen alcoholrijk bloed en na de eerste beet vallen ze meestal in een diepe coma waarna je ze dan makkelijk kan doodslaan ook al heb je reeds veel gedronken.
Het is eigelijk simpel : Mooie liedjes duren niet lang. Als de zon schijnt sleep dan de houtskool aan, marineer het vlees, snij de groenten, schil de patatjes, kijk uw brandverzekering na...en vergeet mij niet uit te nodigen.
dinsdag, juni 06, 2006
Verkeren in de Europese Unie
Noot aan het begin van dit berichtje : Ik heb de leuke mail waarvan melding in één van de vorige berichten uitgetest en de dozen bleven toestromen. Allemaal lelijke modellen want iedereen stuurde natuurlijk zijn lelijkste gedrocht op. Dus de laatste paragraaf uit het kettingmailbericht mag u bij deze schrappen.
De Europese Unie is een feit. Nu ja je kan mits enige moeite van een unie spreken. Log als het hele santenkraam eigelijk is zie ik het nooit goed te komen.
Neem nu het verkeer. De regels zijn zowat overal hetzelfde maar als je het verkeer zo ziet evolueren in ‘La Bella Italia’ dan is dat meer uw leven wagen dan naar uw werk rijden. Terwijl wij hier een hospitalisatieverzekering in ons pakket van legale voordelen krijgen wanneer je aan het werk bent, krijgen ze ginds een gevarenpremie uitbetaald. Je moet al goed je best doen om al die ijskarren te ontwijken.
Dan is het hier in ons apenland eigelijk veel beter geregeld. De signalisatie langs ons dichte wegennet is van dien aard dat het niets aan het toeval overlaat. Op de autosnelweg mag je 120 kilometer per uur rijden. De vraag is kan je nog 120 km/u rijden? Op de radio duurt het verkeersoverzicht gemiddeld tweemaal zo lang als het nieuws én het weerbericht samen.
Wanneer ik al eens in het buitenland geraak dan ben ik steeds verbaasd over de verkeersborden.
Duitsland. In Duitsland mag je op de Autobahn zo snel rijden als je zelf wilt of zou willen. De meesten vinden het een zegen, ik vind het minder. Het is niet voor niks dat er op gezette afstanden langs de autobahn borden staan met de melding ‘Ausfahrt’. Ik vraag me nog steeds af of dat een stille wenk dan wel een waarschuwing is.
Nederland. Het verkeer in Nederland is moordend. Hoewel de overheid er alles aan doet om dat te voorkomen. In Nederland, of Holland, zoals wij dat dan zeggen zijn de chauffeurs allemaal slechtziende. Dat kan haast niet anders dan moordend zijn. Waarom maken ze de verkeersborden in Nederland anders zo groot dat je er haast niet naast kan kijken ? Een goed ziend chauffeur ziet al op 10 kilometer afstand dat hij in de verte zal moeten vertragen omdat een bord daar zegt dat je maar 50 mag doen al ginds in de verte. Nederlanders hebben allemaal een bluts in hun bumper. Ze zien pas dat er 'Stop' op het bord staat als ze al tegen dat paaltje staan.
In België hebben de verkeersborden zo’n vorm dat ze u vriendelijk attenderen dat de toegestane snelheid 70 km per uur is. In Holland zijn die verkeersborden veel agressiever. Ze schreeuwen je als het ware toe wat je moet doen: STOP ! 60 ! Het ergste zijn de autostrades: ‘Bij File Bus Op Pechstrook’. Als of dat veel zoden aan de aldaar zo talrijk aanwezige dijken zou brengen. Je mag met de bus dus op de pechstrook wanneer en een file staat. Na tweehonderd meter staat er dan een Dafje, hoogstwaarschijnlijk voorzien van caravan of campingkarretje, op de pechstrook en is de pret ook meteen afgelopen. Uitritten kan je ook al niet missen: ‘UIT’ is de duidelijke boodschap op een koe van een bord.
In Engeland en omstreken rijden ze dan weer links. Dat lijkt me griezelig wanneer je daar voor de eerste keer terechtkomt. Je zal maar even verstrooid zijn en daar fijn rechts gaan rijden en je dan druk maken in allemaal die spookrijders.
Ooit hoorde ik op de radio : "Mededeling op de E40 Brussel-Kust is een spookrijder gemeld richting kust. Gelieve op te letten en uiterst rechts te houden." Twee minuten later : "Op de E40 Brussel-Kust is de spookrijder verdwenen. Hij (al vermoed ik wel dat het een zij zal geweest zijn) heeft de snelweg verlaten." Wat dachten ze dan? Dat hij rechtsomkeer had gemaakt en over de middenberm was gesprongen met auto en al ?
Bij ons in België is het zo slecht nog niet. In de bebouwde kom mag je 50. Da’s een aannemelijk mooie snelheid als je tussen fietsers en voetgangers moet laveren. Aan de scholen mag je 30 maar dat is dan weer ronduit gevaarlijk. Je moet al een kei zijn wanneer je zonder naar de kilometerteller te kijken die snelheid kan aanhouden. Ik bedoel maar dat je meer naar de kilometerteller zit te staren dan naar de kleine koters die voor je neus de straat oversteken. Ongelukken zijn dan gauw gebeurt.
Brommertjes ofte bromfietsen zijn nog gevaarlijker. Deze worden meestal bestuurd door de jeugd van tegenwoordig. Ze rijden keurig op het fietspad met een scooter die 25 km per uur mag rijden maar dan aan 60 km per uur of meer. Jij als autobestuurder let goed op wanneer je rechts afslaat. Want je ziet zo’n bromding op je afkomen tegen 25 per uur maar ze zijn veel sneller aan de hoek dan je denkt. Ik spreek uit ervaring. Ik draaide rechtsaf, niks te zien, plots draaide er synchroon aan de rechterflank van mij auto een scooter mee af, terwijl de brompot die op dat scootertje zat zijn weg rechtdoor vervolgde. Zijn frigobox bleef steken tussen mijn ruitenwissers. Brom lag een beetje verder. Zonder veel erg weliswaar maar ‘t is wel schrikken wanneer je plots in plaats van een regiment regendruppels een kerel van vlees en bloed langs je voorruit ziet passeren. Een superboete was het resultaat.
Het verkeer is niet leuk. Je moet supergeconcentreerd zijn wil je ‘s avonds heelhuids terug thuis raken. Of je nu in ons Belgenland of elders door de Europese Unie reist, het is overal iets. Stop best ook niet langs de autostrade op een parking om de beentjes te strekken en een boswandeling te maken. De kans dat je daarvan zonder kleerscheuren of leuke pikante voorstellen vertrekt is niet bijster groot.
Ik heb soms medelijden met mensen die om den broode dagelijks in de verkeersheksenketel moeten rijden. Mijn medeleven is eveneens groot voor degenen die in Nederland die koeien van verkeersborden moeten plaatsen. Maar je mag ook niet vergeten dat er lokale verschillen zijn in de verkeersregels. Zo vind je in Limburg op rotondes een verkeersbord dat zegt : ”Einde rond punt” en je vind er ook slagbomen op de meest onmogelijke punten. Die dienen wanneer de hooooooooooond wordt uitgelaten en de straat moet oversteken. Dat kan wel effe duren aldaar.
U mag er vergif op nemen dat ik in sommige regio’s van de Europese Unie niet meer zal mogen komen. In Nederland omdat ik hun verkeersborden te groot vind, in Limburg omdat ik hun huisdieren bekritiseer en in Engeland ook al niet omdat ze mij daar, zodra ik wiel aan land zet, van de weg halen omdat ze er vanuit gaan dat ik rechts zal rijden. De toekomst van mijn persoonlijke mobiliteit ziet er niet te rooskleurig uit. Die van de andere autoterroristen ook niet want binnen dit een een paar jaar staan we gewoon allemaal stil in de file. We kunnen dan beter met de fiets of te voet naar het werk gaan (of met de trein - als ze niet staken). Verkeren in de Europese Unie zal in de toekomst niet meer zo simpel zijn.
De Europese Unie is een feit. Nu ja je kan mits enige moeite van een unie spreken. Log als het hele santenkraam eigelijk is zie ik het nooit goed te komen.
Neem nu het verkeer. De regels zijn zowat overal hetzelfde maar als je het verkeer zo ziet evolueren in ‘La Bella Italia’ dan is dat meer uw leven wagen dan naar uw werk rijden. Terwijl wij hier een hospitalisatieverzekering in ons pakket van legale voordelen krijgen wanneer je aan het werk bent, krijgen ze ginds een gevarenpremie uitbetaald. Je moet al goed je best doen om al die ijskarren te ontwijken.
Dan is het hier in ons apenland eigelijk veel beter geregeld. De signalisatie langs ons dichte wegennet is van dien aard dat het niets aan het toeval overlaat. Op de autosnelweg mag je 120 kilometer per uur rijden. De vraag is kan je nog 120 km/u rijden? Op de radio duurt het verkeersoverzicht gemiddeld tweemaal zo lang als het nieuws én het weerbericht samen.
Wanneer ik al eens in het buitenland geraak dan ben ik steeds verbaasd over de verkeersborden.
Duitsland. In Duitsland mag je op de Autobahn zo snel rijden als je zelf wilt of zou willen. De meesten vinden het een zegen, ik vind het minder. Het is niet voor niks dat er op gezette afstanden langs de autobahn borden staan met de melding ‘Ausfahrt’. Ik vraag me nog steeds af of dat een stille wenk dan wel een waarschuwing is.
Nederland. Het verkeer in Nederland is moordend. Hoewel de overheid er alles aan doet om dat te voorkomen. In Nederland, of Holland, zoals wij dat dan zeggen zijn de chauffeurs allemaal slechtziende. Dat kan haast niet anders dan moordend zijn. Waarom maken ze de verkeersborden in Nederland anders zo groot dat je er haast niet naast kan kijken ? Een goed ziend chauffeur ziet al op 10 kilometer afstand dat hij in de verte zal moeten vertragen omdat een bord daar zegt dat je maar 50 mag doen al ginds in de verte. Nederlanders hebben allemaal een bluts in hun bumper. Ze zien pas dat er 'Stop' op het bord staat als ze al tegen dat paaltje staan.
In België hebben de verkeersborden zo’n vorm dat ze u vriendelijk attenderen dat de toegestane snelheid 70 km per uur is. In Holland zijn die verkeersborden veel agressiever. Ze schreeuwen je als het ware toe wat je moet doen: STOP ! 60 ! Het ergste zijn de autostrades: ‘Bij File Bus Op Pechstrook’. Als of dat veel zoden aan de aldaar zo talrijk aanwezige dijken zou brengen. Je mag met de bus dus op de pechstrook wanneer en een file staat. Na tweehonderd meter staat er dan een Dafje, hoogstwaarschijnlijk voorzien van caravan of campingkarretje, op de pechstrook en is de pret ook meteen afgelopen. Uitritten kan je ook al niet missen: ‘UIT’ is de duidelijke boodschap op een koe van een bord.
In Engeland en omstreken rijden ze dan weer links. Dat lijkt me griezelig wanneer je daar voor de eerste keer terechtkomt. Je zal maar even verstrooid zijn en daar fijn rechts gaan rijden en je dan druk maken in allemaal die spookrijders.
Ooit hoorde ik op de radio : "Mededeling op de E40 Brussel-Kust is een spookrijder gemeld richting kust. Gelieve op te letten en uiterst rechts te houden." Twee minuten later : "Op de E40 Brussel-Kust is de spookrijder verdwenen. Hij (al vermoed ik wel dat het een zij zal geweest zijn) heeft de snelweg verlaten." Wat dachten ze dan? Dat hij rechtsomkeer had gemaakt en over de middenberm was gesprongen met auto en al ?
Bij ons in België is het zo slecht nog niet. In de bebouwde kom mag je 50. Da’s een aannemelijk mooie snelheid als je tussen fietsers en voetgangers moet laveren. Aan de scholen mag je 30 maar dat is dan weer ronduit gevaarlijk. Je moet al een kei zijn wanneer je zonder naar de kilometerteller te kijken die snelheid kan aanhouden. Ik bedoel maar dat je meer naar de kilometerteller zit te staren dan naar de kleine koters die voor je neus de straat oversteken. Ongelukken zijn dan gauw gebeurt.
Brommertjes ofte bromfietsen zijn nog gevaarlijker. Deze worden meestal bestuurd door de jeugd van tegenwoordig. Ze rijden keurig op het fietspad met een scooter die 25 km per uur mag rijden maar dan aan 60 km per uur of meer. Jij als autobestuurder let goed op wanneer je rechts afslaat. Want je ziet zo’n bromding op je afkomen tegen 25 per uur maar ze zijn veel sneller aan de hoek dan je denkt. Ik spreek uit ervaring. Ik draaide rechtsaf, niks te zien, plots draaide er synchroon aan de rechterflank van mij auto een scooter mee af, terwijl de brompot die op dat scootertje zat zijn weg rechtdoor vervolgde. Zijn frigobox bleef steken tussen mijn ruitenwissers. Brom lag een beetje verder. Zonder veel erg weliswaar maar ‘t is wel schrikken wanneer je plots in plaats van een regiment regendruppels een kerel van vlees en bloed langs je voorruit ziet passeren. Een superboete was het resultaat.
Het verkeer is niet leuk. Je moet supergeconcentreerd zijn wil je ‘s avonds heelhuids terug thuis raken. Of je nu in ons Belgenland of elders door de Europese Unie reist, het is overal iets. Stop best ook niet langs de autostrade op een parking om de beentjes te strekken en een boswandeling te maken. De kans dat je daarvan zonder kleerscheuren of leuke pikante voorstellen vertrekt is niet bijster groot.
Ik heb soms medelijden met mensen die om den broode dagelijks in de verkeersheksenketel moeten rijden. Mijn medeleven is eveneens groot voor degenen die in Nederland die koeien van verkeersborden moeten plaatsen. Maar je mag ook niet vergeten dat er lokale verschillen zijn in de verkeersregels. Zo vind je in Limburg op rotondes een verkeersbord dat zegt : ”Einde rond punt” en je vind er ook slagbomen op de meest onmogelijke punten. Die dienen wanneer de hooooooooooond wordt uitgelaten en de straat moet oversteken. Dat kan wel effe duren aldaar.
U mag er vergif op nemen dat ik in sommige regio’s van de Europese Unie niet meer zal mogen komen. In Nederland omdat ik hun verkeersborden te groot vind, in Limburg omdat ik hun huisdieren bekritiseer en in Engeland ook al niet omdat ze mij daar, zodra ik wiel aan land zet, van de weg halen omdat ze er vanuit gaan dat ik rechts zal rijden. De toekomst van mijn persoonlijke mobiliteit ziet er niet te rooskleurig uit. Die van de andere autoterroristen ook niet want binnen dit een een paar jaar staan we gewoon allemaal stil in de file. We kunnen dan beter met de fiets of te voet naar het werk gaan (of met de trein - als ze niet staken). Verkeren in de Europese Unie zal in de toekomst niet meer zo simpel zijn.
dinsdag, mei 16, 2006
Niet te doen
Het volgende wou ik toch voor het nageslacht vastleggen:
Apple Computer wint een langlopende rechtzaak tegen Apple Corp. (het platenlabel van oa. de Beatles). Heel de affaire uit de doeken doen zou te lang duren en is ook niet interessant. Het had te maken met het Apple logo en het gebruiken van dat logo voor de iTunes Music Store.
De Engelse televisie had er een item voor voorzien in een nieuwsuitzending en had een Expert uitgenodigd. Een meneer Guy Kewney. Toen de studiomanager de man riep in de wandelgangen reageerde Guy prompt. Hij was aan de beurt. Alleen hij heette niet Kewney maar wel Guy.
Let vooral op het gezicht van de man wanneer hij de eerste vraag voorgeschoteld krijgt van het interview waarvoor hij eigelijk niet gekomen was...
Klik hier voor QuickTime (.mov) of hier voor de Windows Media Player (.wmv)
Apple Computer wint een langlopende rechtzaak tegen Apple Corp. (het platenlabel van oa. de Beatles). Heel de affaire uit de doeken doen zou te lang duren en is ook niet interessant. Het had te maken met het Apple logo en het gebruiken van dat logo voor de iTunes Music Store.
De Engelse televisie had er een item voor voorzien in een nieuwsuitzending en had een Expert uitgenodigd. Een meneer Guy Kewney. Toen de studiomanager de man riep in de wandelgangen reageerde Guy prompt. Hij was aan de beurt. Alleen hij heette niet Kewney maar wel Guy.
Let vooral op het gezicht van de man wanneer hij de eerste vraag voorgeschoteld krijgt van het interview waarvoor hij eigelijk niet gekomen was...
Klik hier voor QuickTime (.mov) of hier voor de Windows Media Player (.wmv)
maandag, mei 15, 2006
Kettingmail
Een tijdje terug vonden de vrouwmensen het nodig om eens grappig te zijn en een Cursus voor de man in mijn mailbox te pleuren. Ik heb toen integraal deze mail hier gepost en daar mijn deskundige replieken bijgeplaatst.
Ik kreeg toen klachten dat ik zeer vrouwonvriendelijk ben. Waar halen ze het uit in godsnaam?
Maar vandaag is het moment van revanche aangebroken (15 mei, het kon niet beter getimed zijn). Ze zullen het geweten hebben en klachten hoeven ze niet te adresseren aan ondergetekende. Niet deze keer.
Ik kreeg een kettingmail. Meestal belanden die tussen de spam in mijn supergeavanceerde spamfilter. Mijn spamfilter filtert alles. Ik moet hem elke dag nazien om de goeie mails eruit te halen. Wees gerust het vraagt minder werk dan omgekeerd.
Maar hieronder integraal de intressante kettingmail. Ik moet mij echt bedwingen om er niet op in te gaan...
KETTINGBRIEF VOOR MANNEN
In tegenstelling tot normale kettingbrieven kost deze helemaal niets! Je kunt alleen maar winnen! Wat moet je doen?
Simpel:
Zend deze mail aan vijf hele goede vrienden die net zo potent zijn als jij.
Breng je vrouw/vriendin onder narcose en stop haar in een grote doos (vergeet de luchtgaten niet!).
Stuur de doos aan diegene die op de eerste plaats van je lijstje staat. Al vrij snel staat jouw naam op de eerste plaats en krijg je 823.542 vrouwen per post thuis gestuurd.
Volgens statistische berekeningen zijn, daaronder minstens:
0,5 Miss België
2,5 Modellen
463 Wilde Nymfomanen
20.198 Multiorgasme vrouwen
40.198 Biseksuele vrouwen
Dat zijn dus precies 64.284 vrouwen, die heel eenvoudig,
heter, lekkerder en opener zijn dan degene die je net per post opgestuurd hebt.
En het mooiste is: Uw vrouw is gegarandeerd niet onder diegenen, die naar jou toe zijn gestuurd.
ONDERBREEK DEZE KETTINGBRIEF ONDER GEEN ENKELE OMSTANDIGHEID!!
Een man die maar aan 3 in plaats van 5 vrienden geschreven had, kreeg bijvoorbeeld zijn eigen ouwe zeiksnor terug. Met dezelfde ochtendjas gekleed als ie ze in de doos had gestopt, met dezelfde langdurige migraineaanval en met dezelfde beschuldigende gezichtsuitdrukking. Op dezelfde dag trok zijn Braziliaanse supermodel, waarmee hij sinds hij zijn vrouw weggestuurd had, mee samenwoonde het huis uit, en ging bij zijn beste vriend (aan wie hij deze mail niet gestuurd had) wonen! Terwijl ik deze mail verder stuur, heeft de kerel, die 4 plaatsen boven mij staat, al 837 vrouwen gestuurd gekregen, en ligt uitgeput in het ziekenhuis! En voor de deur van zijn kamer in het ziekenhuis zijn inmiddels 432 nieuwe dozen bijgekomen!
JE MOET DEZE MAIL VERTROUWEN!
Dit is een eenmalige gelegenheid om tot een bevredigend seksueel leven te komen. Geen dure uitnodigingen voor restaurants, geen urenlange gesprekken over dingen (waar alleen vrouwen in zijn geïnteresseerd) om alleen maar seks met haar te hebben. Geen verplichtingen, geen bemoeizuchtige schoonmoeders en geen boze verrassingen zoals verloving of huwelijk. Dus wacht niet te lang en stuur deze brief nog vandaag aan vijf hele goede vrienden. Als je geen vrouw hebt om op te sturen kun je ook een stofzuiger nemen, dat is in principe hetzelfde.
Succes.
't Zal nodig zijn... Het is simpel: Ik moet enkel nog een stapelplaats vinden voor al die dozen en ik kan eraan beginnen. Zodra de dozen beginnen arriveren zal je het wel merken aan de postfrequentie in deze blog. Ik zal geen tijd meer hebben om al die onzin hier neer te typen.
hiep hiep Olé !!!
Lang leve de kettingmail !!!
Ik kreeg toen klachten dat ik zeer vrouwonvriendelijk ben. Waar halen ze het uit in godsnaam?
Maar vandaag is het moment van revanche aangebroken (15 mei, het kon niet beter getimed zijn). Ze zullen het geweten hebben en klachten hoeven ze niet te adresseren aan ondergetekende. Niet deze keer.
Ik kreeg een kettingmail. Meestal belanden die tussen de spam in mijn supergeavanceerde spamfilter. Mijn spamfilter filtert alles. Ik moet hem elke dag nazien om de goeie mails eruit te halen. Wees gerust het vraagt minder werk dan omgekeerd.
Maar hieronder integraal de intressante kettingmail. Ik moet mij echt bedwingen om er niet op in te gaan...
KETTINGBRIEF VOOR MANNEN
In tegenstelling tot normale kettingbrieven kost deze helemaal niets! Je kunt alleen maar winnen! Wat moet je doen?
Simpel:
Zend deze mail aan vijf hele goede vrienden die net zo potent zijn als jij.
Breng je vrouw/vriendin onder narcose en stop haar in een grote doos (vergeet de luchtgaten niet!).
Stuur de doos aan diegene die op de eerste plaats van je lijstje staat. Al vrij snel staat jouw naam op de eerste plaats en krijg je 823.542 vrouwen per post thuis gestuurd.
Volgens statistische berekeningen zijn, daaronder minstens:
0,5 Miss België
2,5 Modellen
463 Wilde Nymfomanen
20.198 Multiorgasme vrouwen
40.198 Biseksuele vrouwen
Dat zijn dus precies 64.284 vrouwen, die heel eenvoudig,
heter, lekkerder en opener zijn dan degene die je net per post opgestuurd hebt.
En het mooiste is: Uw vrouw is gegarandeerd niet onder diegenen, die naar jou toe zijn gestuurd.
ONDERBREEK DEZE KETTINGBRIEF ONDER GEEN ENKELE OMSTANDIGHEID!!
Een man die maar aan 3 in plaats van 5 vrienden geschreven had, kreeg bijvoorbeeld zijn eigen ouwe zeiksnor terug. Met dezelfde ochtendjas gekleed als ie ze in de doos had gestopt, met dezelfde langdurige migraineaanval en met dezelfde beschuldigende gezichtsuitdrukking. Op dezelfde dag trok zijn Braziliaanse supermodel, waarmee hij sinds hij zijn vrouw weggestuurd had, mee samenwoonde het huis uit, en ging bij zijn beste vriend (aan wie hij deze mail niet gestuurd had) wonen! Terwijl ik deze mail verder stuur, heeft de kerel, die 4 plaatsen boven mij staat, al 837 vrouwen gestuurd gekregen, en ligt uitgeput in het ziekenhuis! En voor de deur van zijn kamer in het ziekenhuis zijn inmiddels 432 nieuwe dozen bijgekomen!
JE MOET DEZE MAIL VERTROUWEN!
Dit is een eenmalige gelegenheid om tot een bevredigend seksueel leven te komen. Geen dure uitnodigingen voor restaurants, geen urenlange gesprekken over dingen (waar alleen vrouwen in zijn geïnteresseerd) om alleen maar seks met haar te hebben. Geen verplichtingen, geen bemoeizuchtige schoonmoeders en geen boze verrassingen zoals verloving of huwelijk. Dus wacht niet te lang en stuur deze brief nog vandaag aan vijf hele goede vrienden. Als je geen vrouw hebt om op te sturen kun je ook een stofzuiger nemen, dat is in principe hetzelfde.
Succes.
't Zal nodig zijn... Het is simpel: Ik moet enkel nog een stapelplaats vinden voor al die dozen en ik kan eraan beginnen. Zodra de dozen beginnen arriveren zal je het wel merken aan de postfrequentie in deze blog. Ik zal geen tijd meer hebben om al die onzin hier neer te typen.
hiep hiep Olé !!!
Lang leve de kettingmail !!!
zondag, mei 14, 2006
Poes Poes Poes
En nog poes poes poes poes poes... zo’n tien stuks om precies te zijn. Yep we hebben het zitten. Onze poes heeft een nestje kittens. Ik vraag me nog steeds af waar ze vandaan komen.
Pas op. Ik ben geen idioot. Ik weet heus wel waar kleine katjes vandaan komen maar in dit geval is het een groot mysterie.
Ik probeer het even te schetsen: Onze katten komen niet buiten, ‘t is te zeggen: ze komen wel buiten maar niet in de vrije natuur, ze hebben namelijk een kattenren. Die kattenren laat ze toe te genieten van de buitenlucht zonder dat er iemand last van heeft. Er komt ook geen kat IN die ren. Nu komt het dus: Geen kat erin maar ook geen naar buiten. Van waar komen die kittens?
Nee, niet van de andere katten. De heren katers zijn allemaal geholpen. Als een van de poezen krols is en avances maakt bij onze heren katers dan kijken die met een gezicht alsof hun fiets net gestolen is. Alsof ze willen zeggen : “Doe geen moeite, ik kan u niet helpen.”
De vraag blijft dus hoe heeft ze het klaargespeeld? Doorheen de draad? Weinig waarschijnlijk, zo’n manoeuvres zouden iemand bij ons thuis opgevallen zijn. Het kan haast niet anders of mevrouw moet eens buitengeglipt zijn op een onbewaakt moment. Bij een kat hoort dat niet lang te duren heeft men mij verteld. In een wip is het gebakken. Het voorspel is niet van toepassing. Bij katten is het altijd een vluggertje. Het gezinsleven bij katten is ook onbestaande. Het is niet zoals bij de mensen : “van moeten”. Meneer heeft zijn job gedaan, mevrouw bekijkt het maar.
Wij zitten ermee : 3 kleine katjes. We hebben nog dik zes weken om een oplossing te zoeken. Met drie poesjes lukt het nog wel om een thuis te vinden... hoop ik. Voor het gemak hebben ze alledrie dezelfde naam : Minoe. Origineel niet?
Dus lezers kattenliefhebbers als u zich geroepen voelt om een kat te nemen (in huis) laat dan gerust een commentaartje achter. Let wel : we zijn kieskeurig. We geven ze niet zomaar aan de eerste de beste mee. U zal eerst een examen moeten afleggen. Dit examen zal bestaan uit enkele mondelinge psychologische vragen waaruit wij uw profiel kunnen opmaken zodoende wij met zekerheid zullen kunnen stellen dat de poes op een goed adres terecht komt.
Worden al op voorhand uitgesloten van deelname aan het examen:
Deze lijst is niet definitief en kan nog aangevuld mocht er mij nog iets te binnen schieten.
Andere, niet tot de lijst behorende, mensen komen dus in aanmerking als ze maar van dieren houden en de poes goed zullen verzorgen.
Voor de goede orde. Ik heb niks tegen klakkemannen (zie vorige post) maar ik kan me niet voorstellen dat zo’n klakkeman met een poes op schoot zit te leuteren van vooraan in de bus naar een andere klakkeman achteraan in de bus eveneens voorzien van een schootstuk in de vorm van een kat.
Indien niet ernstig, gelieve u te onthouden van deelname aan het examen.
Met al onze eisen zal het echter niet simpel zijn om het geschikte baasje of bazinnetje te vinden voor onze drie Minoesjes.
Ik voel de bui al hangen...
Pas op. Ik ben geen idioot. Ik weet heus wel waar kleine katjes vandaan komen maar in dit geval is het een groot mysterie.
Ik probeer het even te schetsen: Onze katten komen niet buiten, ‘t is te zeggen: ze komen wel buiten maar niet in de vrije natuur, ze hebben namelijk een kattenren. Die kattenren laat ze toe te genieten van de buitenlucht zonder dat er iemand last van heeft. Er komt ook geen kat IN die ren. Nu komt het dus: Geen kat erin maar ook geen naar buiten. Van waar komen die kittens?
Nee, niet van de andere katten. De heren katers zijn allemaal geholpen. Als een van de poezen krols is en avances maakt bij onze heren katers dan kijken die met een gezicht alsof hun fiets net gestolen is. Alsof ze willen zeggen : “Doe geen moeite, ik kan u niet helpen.”
De vraag blijft dus hoe heeft ze het klaargespeeld? Doorheen de draad? Weinig waarschijnlijk, zo’n manoeuvres zouden iemand bij ons thuis opgevallen zijn. Het kan haast niet anders of mevrouw moet eens buitengeglipt zijn op een onbewaakt moment. Bij een kat hoort dat niet lang te duren heeft men mij verteld. In een wip is het gebakken. Het voorspel is niet van toepassing. Bij katten is het altijd een vluggertje. Het gezinsleven bij katten is ook onbestaande. Het is niet zoals bij de mensen : “van moeten”. Meneer heeft zijn job gedaan, mevrouw bekijkt het maar.
Wij zitten ermee : 3 kleine katjes. We hebben nog dik zes weken om een oplossing te zoeken. Met drie poesjes lukt het nog wel om een thuis te vinden... hoop ik. Voor het gemak hebben ze alledrie dezelfde naam : Minoe. Origineel niet?
Dus lezers kattenliefhebbers als u zich geroepen voelt om een kat te nemen (in huis) laat dan gerust een commentaartje achter. Let wel : we zijn kieskeurig. We geven ze niet zomaar aan de eerste de beste mee. U zal eerst een examen moeten afleggen. Dit examen zal bestaan uit enkele mondelinge psychologische vragen waaruit wij uw profiel kunnen opmaken zodoende wij met zekerheid zullen kunnen stellen dat de poes op een goed adres terecht komt.
Worden al op voorhand uitgesloten van deelname aan het examen:
- Klakkemannen.
- U gaat de kat Fifi als naam geven.
- Mensen die wekelijks naar begrafenissen gaan om te oefenen voor hun eigen grote moment. Katten leven namelijk langer dan die tien jaar die u nog te gaan heeft.
- Iedereen die niet binnen de seconde kan antwoorden op de vraag hoeveel poten een kat heeft
- Mensen die Pythons houden als huisdier. Je weet immers nooit dat de kleine rakker als voedseldier gebruikt gaat worden.
- Gezinnen met een vijver met goudvissen. Als er eens vis verdwijnt wordt sowieso de kat verdachte nummer één met als gevolg dat de kat naar het asiel kan.
- Bijziende jagers. Deze personen zouden de kat gebruiken als jachthond maar zonder twijfel ook hun kat neerknallen omdat ze denken dat het een haas of konijn is. Kan dus niet vind ik.
- Lieden met huisdieren die normaliter gezien op het kattenmenu staan. Zegge en schrijve : hamsters, muizen, cavia’s, kuikens, kanarie en ander klein vliegend prularia.
- Mensen die zich geen kattenbakvulling kunnen of willen permitteren
- Een ieder die denkt dat een kat zangzaad eet.
- klakkemannen (of stonden die er al in?)
Deze lijst is niet definitief en kan nog aangevuld mocht er mij nog iets te binnen schieten.
Andere, niet tot de lijst behorende, mensen komen dus in aanmerking als ze maar van dieren houden en de poes goed zullen verzorgen.
Voor de goede orde. Ik heb niks tegen klakkemannen (zie vorige post) maar ik kan me niet voorstellen dat zo’n klakkeman met een poes op schoot zit te leuteren van vooraan in de bus naar een andere klakkeman achteraan in de bus eveneens voorzien van een schootstuk in de vorm van een kat.
Indien niet ernstig, gelieve u te onthouden van deelname aan het examen.
Met al onze eisen zal het echter niet simpel zijn om het geschikte baasje of bazinnetje te vinden voor onze drie Minoesjes.
Ik voel de bui al hangen...
woensdag, mei 10, 2006
De Klak
Voor degenen die het woord “klak” niet begrijpen enige uitleg. De klak is een hoofddeksel dat voornamelijk gedragen wordt door opa’s die nog naar school gingen tijdens de tweede wereldoorlog. De klak was toen verplicht.
De klak is het enige kledingstuk, als je dat zo mag noemen, dat de modegrillen heeft overleefd. Een klak ziet er nog steeds uit zoals een klak er moet uitzien: zoals in den oorlog.
Vanmorgen zaten er weer medereizigers op de bus die het klakdragen als iets verheven beschouwen : Opa’s dus die nog naar school gingen tijdens den oorlog. Zonder klak voelen ze zich kaal. De enige plek waar ze geen klak dragen is in de kerk tijdens begrafenissen van andere overleden klakkemannen. U weet het nog wel : ze gaan daar dan repeteren voor hun eigen grote moment.
Mijn peetjen droeg ook een klak. Altijd. Zijn kapsel was er zelfs op afgestemd. Zijn klak was als het ware met zijn kapsel verweven. Mijn peetjen droeg ook lange onderbroeken maar da’s een ander verhaal.
Het eigenaardige aan klakkemannen is dat zij blijkbaar, wanneer andere klakkemannen opduiken, de drang hebben om van vooraan in de bus tegen de klak achteraan in de bus te beginnen leuteren in een onverstaanbaar dialect. Ongetwijfeld ook van voor den oorlog.
Ter info : het gaat hier over den oorlog waarin den Duitsch Europa het vuur aan de schenen legde. Boontje is ook om zijn loontje gekomen en den Duitsch werd, mede dank zij het verzet meestal bestaande uit klakkemannen, buiten gebonjourd.
Dus in plaats van met de klak te lachen zouden we er beter respect voor hebben. De klak heeft er aan toegedragen dat Europa werdt bevrijd van het juk van het machtige Duitsche leger. De klak is de vader van uw vader of moeder. Degenen die de oorzaak zijn dat jij hier op deze aardkluit rondloopt. Mijn grootvader is dus mede verantwoordelijk dat u deze rotzooi leest. Ik stam af van een grote klak. Een Vlaamse klak.
Vanochtend tijdens de busrit trouwens ook twee hazen gezien op een net omgeploegde akker. Geloof het of niet maar ik had nog nooit een haas gezien in het wild. Voor degenen die niet weten wat een haas is : Het zijn precies konijnen met lange achterpoten en korte voorpoten. Hazen dragen in tegenstelling tot opa’s echter geen klakken maar die hebben ze dan ook niet nodig want hazen kunnen snel rennen en dan zou die klak toch maar afwaaien.
Ik ga ook een klak beginnen dragen denk ik. Klakken benadrukken de heldhaftigheid tijdens den oorlog tegen den Duitsch. Mijn Peetjen was heldhaftig, zijn vader en diens vader ook dus kan het ook bijna niet anders dan in mijn genen zitten. Ik ga er toch nog eens een nachtje over slapen. Een klak maakt je eigelijk wel ouder, je kapsel raakt er van gemollesteerd en ik moet dan –om in de stijl te blijven- ook lange onderbroeken dragen. Dat laatste zou nefast kunnen zijn voor mijn uitstraling ten opzichte van vrouwen van het andere geslacht. Een beslissing nemen is in deze dan ook niet simpel.
De klak is het enige kledingstuk, als je dat zo mag noemen, dat de modegrillen heeft overleefd. Een klak ziet er nog steeds uit zoals een klak er moet uitzien: zoals in den oorlog.
Vanmorgen zaten er weer medereizigers op de bus die het klakdragen als iets verheven beschouwen : Opa’s dus die nog naar school gingen tijdens den oorlog. Zonder klak voelen ze zich kaal. De enige plek waar ze geen klak dragen is in de kerk tijdens begrafenissen van andere overleden klakkemannen. U weet het nog wel : ze gaan daar dan repeteren voor hun eigen grote moment.
Mijn peetjen droeg ook een klak. Altijd. Zijn kapsel was er zelfs op afgestemd. Zijn klak was als het ware met zijn kapsel verweven. Mijn peetjen droeg ook lange onderbroeken maar da’s een ander verhaal.
Het eigenaardige aan klakkemannen is dat zij blijkbaar, wanneer andere klakkemannen opduiken, de drang hebben om van vooraan in de bus tegen de klak achteraan in de bus te beginnen leuteren in een onverstaanbaar dialect. Ongetwijfeld ook van voor den oorlog.
Ter info : het gaat hier over den oorlog waarin den Duitsch Europa het vuur aan de schenen legde. Boontje is ook om zijn loontje gekomen en den Duitsch werd, mede dank zij het verzet meestal bestaande uit klakkemannen, buiten gebonjourd.
Dus in plaats van met de klak te lachen zouden we er beter respect voor hebben. De klak heeft er aan toegedragen dat Europa werdt bevrijd van het juk van het machtige Duitsche leger. De klak is de vader van uw vader of moeder. Degenen die de oorzaak zijn dat jij hier op deze aardkluit rondloopt. Mijn grootvader is dus mede verantwoordelijk dat u deze rotzooi leest. Ik stam af van een grote klak. Een Vlaamse klak.
Vanochtend tijdens de busrit trouwens ook twee hazen gezien op een net omgeploegde akker. Geloof het of niet maar ik had nog nooit een haas gezien in het wild. Voor degenen die niet weten wat een haas is : Het zijn precies konijnen met lange achterpoten en korte voorpoten. Hazen dragen in tegenstelling tot opa’s echter geen klakken maar die hebben ze dan ook niet nodig want hazen kunnen snel rennen en dan zou die klak toch maar afwaaien.
Ik ga ook een klak beginnen dragen denk ik. Klakken benadrukken de heldhaftigheid tijdens den oorlog tegen den Duitsch. Mijn Peetjen was heldhaftig, zijn vader en diens vader ook dus kan het ook bijna niet anders dan in mijn genen zitten. Ik ga er toch nog eens een nachtje over slapen. Een klak maakt je eigelijk wel ouder, je kapsel raakt er van gemollesteerd en ik moet dan –om in de stijl te blijven- ook lange onderbroeken dragen. Dat laatste zou nefast kunnen zijn voor mijn uitstraling ten opzichte van vrouwen van het andere geslacht. Een beslissing nemen is in deze dan ook niet simpel.
zondag, april 30, 2006
Over online games en eikels
Als internet affecionado kon het niet uitblijven. Ik zou en moest online gamen. Ieder zichzelf respecterende internetgebruiker heeft het ooit wel eens gedaan dus waarom zou ik het eens niet proberen ?
Wat online maatjes opgetrommeld en afgesproken welk spel en wanneer we het zouden gaan spelen. De online maatjes zijn heel sympathieke kerels en meisjes waarmee je zonder uw leven te riskeren gerust een avondje mee kan gaan stappen.
Blijken die sympathieke jongens en meisjes plotseling eikels als je ermee online gaat gamen. Echt heel gemeen. Viel mij dat even van ze tegen.
Nu zal je zeggen wanneer je dit leest : “Amaai die gast durft hier serieus wat te beweren, zo zijn maatjes uitmaken voor eikels.”
Laat me het even verduidelijken.
Zaterdagavond, niks te doen, rotvervelen. Zegt plots een van mijn online contacts - want dat heet zo - laten we eens met zijn allen online gamen.
Unreal Tournament !
Meteen schoot de intussen in slaap gevallen bende wakker alsof er een kanon werd afgeschoten naast hun beddebak. Ik dacht : “waarom niet” dus was ook meteen kandidaat. Nu moet je weten dat er voorafgaand op het online game eerst een hormonen destabilisatie optreed. Iedereen begint meteen te pochen over hoe snel en sterk ze wel zijn in dat game. Ik lach dat allemaal weg. Ik zal mijn streng wel trekken tussen dat jonge geweld.
Het begon alvast veelbelovend : ik kon niet in het online spel geraken. Terwijl iedereen al een half uur joelend zijn online maatjes aan het afknallen was zat ik nog dwaas naar mijn scherm te gapen als een koe naar een trein. Eentje miste mij heel erg want kwam vragen, online uiteraard, waar ik bleef. Bleek een onnozel probleempje te zijn, was snel opgelost en binnen de seconden kwam ik in de virtuele wereld tot leven. Binnen evenveel seconden had ik de eerste begrafenis al aan mijn been.
Even herpakken, goed concentreren en ‘hit fire to respawn’. Daar was ik weer. Ik wou niet onderdoen voor de anderen en koos een stoere naam in het game : “ I’m_ure_daddy “. Stoer nietwaar. Het maakte echter weinig indruk en na twee minuten was het alweer begrafenis. Boehoe... Ik moest het over een andere boeg gooien. Inspelen op hun emotioneel IQ en een andere naam kiezen zodat ze het niet over hun hart zouden kunnen krijgen om mij af te knallen : “Nijntje”. Hoeft het nog gezegd dat ook dat absoluut geen effect had. Weer andere tactiek dan maar. Als er nu eens één ding is waar de online gamers de pest aan hebben is het een “camper”. Een camper is iemand die zich verstopt en passanten tussen de soep en de patatten afknalt. Dit was voor mij de beste optie. Menige passant viel te prooi aan kogels uit mijn scherpschuttergeweer. Yes ! Ze kregen schrik... van Nijntje !
Tactiek is ook maar net zolang geschikt als de tijd die het duurt om hem te omzeilen. Het duurde amper vijf minuten en ik had weer prijs. Hoewel het hier om one-to-one gevechten ging hebben ze de handen in elkaar geslagen om mij, Nijntje, af te maken. Zeg nu zelf als je dan niet mag zeggen dat het eikels zijn dan weet ik het ook niet meer. Iemand wiens enige doel is om Nijntje af te schieten, kan je moeilijk nog een aardige kerel noemen.
Na een half uurtje was de lol er voor mij af en gaf ik er de brui aan. Unreal Tournament is niks voor mij. Veel te gevaarlijk. Vriendschappen gaan eraan kapot. Als één van die eikels dit leest toch. Het enige wat ik nu goed kan is terug tot leven komen. Ik heb een half uur niets anders gedaan. Het zat mij wel hoog dat ik zo afgegaan was.
Ik zocht en vond een slachtoffer om mee te oefenen : mijn 12 jarige zoon. Even een lokaal spelletje gestart en knallen maar. twaalf seconden beste lezer, twaalf seconden en ik had het al vlaggen. Die kleine had blijkbaar zonder dat ik het wist meegespeeld zaterdagavond en goed geoefend. Nu het allerlaatste wat ik zou zeggen is dat m’n zoon een eikel is want mijn madam zegt altijd : “Onze zoon is juist gelijk zijn vader” en dat zou dan van mij ook een eikel maken. Komaan zeg nu zelf...
Vandaag was ik echter al weer vrolijk aan het converseren -on line uiteraard- met mijn maatjes. Neen, het zijn geen eikels. Natuurlijk niet ! Het zijn allemaal toffe mensen waar ik graag een pint mee ga pakken en een babbel mee sla. Maar als ze wakker worden in de virtuele Unreal Tournament wereld lusten ze mij rauw en worden ze heel gemeen en schieten ze op alles wat beweegt, inclusief Nijntje. Je zou dus kunnen stellen dat het eigelijk alleen Unreal-Tournament-on-line-game-eikels zijn. Je zou ook kunnen stellen dat ik een kluns ben in het online gamen. Maar kies aub voor de eerste stelling.
Ik heb trouwens een tijdje als “Wussy” rondgekropen in dat spelletje en dat zal mij tot het einde der dagen blijven achtervolgen. Het is "as simpel as that".
NB: Weer eens afgegaan dus en morgen mag ik weer mee gaan Poolen. Joepie ! duh….
Wat online maatjes opgetrommeld en afgesproken welk spel en wanneer we het zouden gaan spelen. De online maatjes zijn heel sympathieke kerels en meisjes waarmee je zonder uw leven te riskeren gerust een avondje mee kan gaan stappen.
Blijken die sympathieke jongens en meisjes plotseling eikels als je ermee online gaat gamen. Echt heel gemeen. Viel mij dat even van ze tegen.
Nu zal je zeggen wanneer je dit leest : “Amaai die gast durft hier serieus wat te beweren, zo zijn maatjes uitmaken voor eikels.”
Laat me het even verduidelijken.
Zaterdagavond, niks te doen, rotvervelen. Zegt plots een van mijn online contacts - want dat heet zo - laten we eens met zijn allen online gamen.
Unreal Tournament !
Meteen schoot de intussen in slaap gevallen bende wakker alsof er een kanon werd afgeschoten naast hun beddebak. Ik dacht : “waarom niet” dus was ook meteen kandidaat. Nu moet je weten dat er voorafgaand op het online game eerst een hormonen destabilisatie optreed. Iedereen begint meteen te pochen over hoe snel en sterk ze wel zijn in dat game. Ik lach dat allemaal weg. Ik zal mijn streng wel trekken tussen dat jonge geweld.
Het begon alvast veelbelovend : ik kon niet in het online spel geraken. Terwijl iedereen al een half uur joelend zijn online maatjes aan het afknallen was zat ik nog dwaas naar mijn scherm te gapen als een koe naar een trein. Eentje miste mij heel erg want kwam vragen, online uiteraard, waar ik bleef. Bleek een onnozel probleempje te zijn, was snel opgelost en binnen de seconden kwam ik in de virtuele wereld tot leven. Binnen evenveel seconden had ik de eerste begrafenis al aan mijn been.
Even herpakken, goed concentreren en ‘hit fire to respawn’. Daar was ik weer. Ik wou niet onderdoen voor de anderen en koos een stoere naam in het game : “ I’m_ure_daddy “. Stoer nietwaar. Het maakte echter weinig indruk en na twee minuten was het alweer begrafenis. Boehoe... Ik moest het over een andere boeg gooien. Inspelen op hun emotioneel IQ en een andere naam kiezen zodat ze het niet over hun hart zouden kunnen krijgen om mij af te knallen : “Nijntje”. Hoeft het nog gezegd dat ook dat absoluut geen effect had. Weer andere tactiek dan maar. Als er nu eens één ding is waar de online gamers de pest aan hebben is het een “camper”. Een camper is iemand die zich verstopt en passanten tussen de soep en de patatten afknalt. Dit was voor mij de beste optie. Menige passant viel te prooi aan kogels uit mijn scherpschuttergeweer. Yes ! Ze kregen schrik... van Nijntje !
Tactiek is ook maar net zolang geschikt als de tijd die het duurt om hem te omzeilen. Het duurde amper vijf minuten en ik had weer prijs. Hoewel het hier om one-to-one gevechten ging hebben ze de handen in elkaar geslagen om mij, Nijntje, af te maken. Zeg nu zelf als je dan niet mag zeggen dat het eikels zijn dan weet ik het ook niet meer. Iemand wiens enige doel is om Nijntje af te schieten, kan je moeilijk nog een aardige kerel noemen.
Na een half uurtje was de lol er voor mij af en gaf ik er de brui aan. Unreal Tournament is niks voor mij. Veel te gevaarlijk. Vriendschappen gaan eraan kapot. Als één van die eikels dit leest toch. Het enige wat ik nu goed kan is terug tot leven komen. Ik heb een half uur niets anders gedaan. Het zat mij wel hoog dat ik zo afgegaan was.
Ik zocht en vond een slachtoffer om mee te oefenen : mijn 12 jarige zoon. Even een lokaal spelletje gestart en knallen maar. twaalf seconden beste lezer, twaalf seconden en ik had het al vlaggen. Die kleine had blijkbaar zonder dat ik het wist meegespeeld zaterdagavond en goed geoefend. Nu het allerlaatste wat ik zou zeggen is dat m’n zoon een eikel is want mijn madam zegt altijd : “Onze zoon is juist gelijk zijn vader” en dat zou dan van mij ook een eikel maken. Komaan zeg nu zelf...
Vandaag was ik echter al weer vrolijk aan het converseren -on line uiteraard- met mijn maatjes. Neen, het zijn geen eikels. Natuurlijk niet ! Het zijn allemaal toffe mensen waar ik graag een pint mee ga pakken en een babbel mee sla. Maar als ze wakker worden in de virtuele Unreal Tournament wereld lusten ze mij rauw en worden ze heel gemeen en schieten ze op alles wat beweegt, inclusief Nijntje. Je zou dus kunnen stellen dat het eigelijk alleen Unreal-Tournament-on-line-game-eikels zijn. Je zou ook kunnen stellen dat ik een kluns ben in het online gamen. Maar kies aub voor de eerste stelling.
Ik heb trouwens een tijdje als “Wussy” rondgekropen in dat spelletje en dat zal mij tot het einde der dagen blijven achtervolgen. Het is "as simpel as that".
NB: Weer eens afgegaan dus en morgen mag ik weer mee gaan Poolen. Joepie ! duh….
vrijdag, april 14, 2006
Afgaan als een gieter (met stijl)
Naast bankhangen, surfen (op het internet) en bedsporten is er nog een sport waar ik mij heden ten dage aan waag : Pool. Poolen is een biljartsport. Pool is vooral populair in de Verenigde Staten van Amerika. Het komt alweer van daaruit overwaaien. Pool is vergelijkbaar met Snooker alleen is de tafel veel kleiner en zijn de ballen veel groter. Vroeger liet ik mij al eens verleiden tot een spelletje tapbiljart. Da’s best aangenaam alleen stonden die tappen steeds in de weg en was net dat ene gat waar mijn ballen dan in moesten eigelijk te klein en stonden daar ook nog eens twee van die palen naast. Het hoeft hier geen verdere verduidelijking dat meestal mijn kleur op het eind restte. Dat kon ik dan verantwoorden door te stellen dat het eigelijk geen nut had om die biljartballen in dat gat te stampen omdat, eens ze weg zijn, je weer 20 frank moet ophoesten om verder te spelen. Die biljarttafels zonder gaten en zonder toppen en maar drie ballen heb ik nooit begrepen (lees verstand van gehad om te spelen).
Pool lijkt mij veel makkelijker. Zes gaten, geen tappen die in de weg staan. Het kan niet simpeler. Tot blijkt dat de spelregels enigszins anders zijn dan het gewone tapbiljarten. Valt dat effe tegen. Zo heb je 11 ballen waarvan je maar op eentje mag stampen en die ene mag dan zeker niet in één van die zes gaten verdwijnen. Over moeilijk maken gesproken... Verder moet je die witte bal gebruiken om de andere ballen in één van de gaten te krijgen én moet je op voorhand zeggen in welk gat je die bal dan wel gaat laten verdwijnen. Het hoeft geen betoog dat in mijn geval dat eigelijk steeds een wilde gok is.
Maar ik ging dus op uitnodiging van een vriend van me eens een avondje Pool spelen. De kerel zelf speelt zo af en toe Pool in clubverband waarbij hij dan duidelijk de nadruk legde op “Af en toe”. Ik dus mee. Toen we arriveerden in de Poolzaak haalde hij prompt uit z’n autokoffer een lange tas waarin zijn eigen keu stak. Ik voelde nattigheid. Wij naar binnen en aan de slag. Deskundig zocht ik in het rek met biljartstokken de minst kromme en na het al even deskundige krijten van de pomerans (da’s dat stopselke vanboven op die stok) staken we van wal. Ik liet mijn tegenstander de eer om de ballen open te stampen. Had ik beter niet gedaan. Ik ben nu eenmaal een sympathieke jongen dus ik liet hem de eer. Het eerste spelletje ging gelijk op dus ik zag het wel goed zitten. Ik maakte een eerlijke kans om als winnaar de avond af te sluiten.
Ik verloor...
Pool betaal je per uur. Maar in tegenstelling tot Snooker duurt zo’n spelletje veel minder lang. Na anderhalf uur spelen hoopte ik dat mijn tegenstander mentaal moe zou worden en dat ik toch nog een overwinning uit de brand zou slepen. Wishful thinking. Hoewel het bij een van de achtendertig spelletjes niet veel scheelde. Enkel de zwarte eightball lag nog op de tafel. Mijn tegenstander mistte. Dé kans voor mij om de eer te redden. Krijt op de keu. Slokje van de drank. Als een echte professional schrijd ik naar de tafel. Door mijn hoofd raast de gedachte : “Dit is je kans man, komaan concentreer je.” Met deskundige blik overschouw ik de tafel. Dat was snel gebeurt want er lagen maar twee ballen dus de opdracht was duidelijk : stamp tegen wit en zorg dat zwart in het gat dat je aanduid verdwijnt. De zenuwen gierden door mijn keel wat eigelijk niet nodig was want het was nu niet bepaald voor een gouden paard. Het was wel mijn eer die op het spel stond. Ik leg aan, ik mik, ik kijk, ik mik nog eens, richt mij weer op neem mijn krijtje en zorg dat alles picobello in orde is voor mijn overwinningsstoot. Ik mik opnieuw, ik trek de keu naar achter. Ik raak een voorbijganger in zijn edele delen. Weg concentratie. Ik excuseer mij uitvoerig aan de voorbijganger omdat ik een beleefd mens ben en hij twee koppen groter en veel breder is dan mij. Ik had geen zin om mijn keu op te eten. De passant accepteerde mijn excuses. Ik buig weer voorover, mik, kijk voor alle zekerheid nog eens achter mij : geen passanten. Ik leg aan en knal recht op de zwarte bal. Daar gaat de bal, hij gaat en gaat en gaat en raakt de rand van de tafel, steekt de tafel over en valt stil net op de rand van het gat waarin die bal behoorde te verdwijnen. Ik zak in elkaar als een pudding, ben mentaal gebroken. ’t Is over. Mijn enige kans om één spelletje te winnen is voorbij. Mijn tegenstander steekt de bal in de pocket met een flair die zijn gelijke niet kent in het profcircuit. Hij keek mij aan alsof hij er spijt van had. Maar dat is het harde leven van een sporter. Soms win je, soms verlies je. Meestal verlies ik en deze avond verloor ik zowat alles : 38 spelletjes op rij en mijn eergevoel. Ik ben afgegaan als een gieter.
Ik heb deze nederlaag verdronken aan de toog met drie cola’s, twee pintjes en een zakje chips. Mijn vriend vertelde me over zijn escapades aan de Pooltafel bij zijn club. Het kwam er eigelijk op neer dat ik van in den beginnen geen kans maakte. De kerel staat ergens rond de 55ste plaats in de officiële ranking. Hij vroeg me bij het naar huis gaan nog of we nog zouden gaan Poolen. Ik vroeg bedenktijd. Maar tegen dat we thuis waren had ik al besloten dat we dat zeker regelmatig moesten doen. Eerst en vooral omdat hij mijn maatje is en ten tweede omdat je nooit weet dat hij ooit eens wereldkampioen wordt. Dan kan je simpelweg stellen dat hij zijn succes heeft te danken aan de oefenpartijtjes tegen mij. IK was zijn sparringpartner. Dank zij onderandere MIJ is hij aan de top geraakt ! In interviews in de krant zal hij MIJ vernoemen als zijn sparringpartner, zijn trainingsmaatje en dat hij, dank zij zijn vrienden, vandaag staat waar hij wou staan en ik ben daar eentje van.
Beste lezer realiseer u dat u momenteel een tekst aan het lezen bent van de ‘beste’ vriend van de toekomstige wereldkampioen Pool. U zou vereerd moeten zijn.
Pool lijkt mij veel makkelijker. Zes gaten, geen tappen die in de weg staan. Het kan niet simpeler. Tot blijkt dat de spelregels enigszins anders zijn dan het gewone tapbiljarten. Valt dat effe tegen. Zo heb je 11 ballen waarvan je maar op eentje mag stampen en die ene mag dan zeker niet in één van die zes gaten verdwijnen. Over moeilijk maken gesproken... Verder moet je die witte bal gebruiken om de andere ballen in één van de gaten te krijgen én moet je op voorhand zeggen in welk gat je die bal dan wel gaat laten verdwijnen. Het hoeft geen betoog dat in mijn geval dat eigelijk steeds een wilde gok is.
Maar ik ging dus op uitnodiging van een vriend van me eens een avondje Pool spelen. De kerel zelf speelt zo af en toe Pool in clubverband waarbij hij dan duidelijk de nadruk legde op “Af en toe”. Ik dus mee. Toen we arriveerden in de Poolzaak haalde hij prompt uit z’n autokoffer een lange tas waarin zijn eigen keu stak. Ik voelde nattigheid. Wij naar binnen en aan de slag. Deskundig zocht ik in het rek met biljartstokken de minst kromme en na het al even deskundige krijten van de pomerans (da’s dat stopselke vanboven op die stok) staken we van wal. Ik liet mijn tegenstander de eer om de ballen open te stampen. Had ik beter niet gedaan. Ik ben nu eenmaal een sympathieke jongen dus ik liet hem de eer. Het eerste spelletje ging gelijk op dus ik zag het wel goed zitten. Ik maakte een eerlijke kans om als winnaar de avond af te sluiten.
Ik verloor...
Pool betaal je per uur. Maar in tegenstelling tot Snooker duurt zo’n spelletje veel minder lang. Na anderhalf uur spelen hoopte ik dat mijn tegenstander mentaal moe zou worden en dat ik toch nog een overwinning uit de brand zou slepen. Wishful thinking. Hoewel het bij een van de achtendertig spelletjes niet veel scheelde. Enkel de zwarte eightball lag nog op de tafel. Mijn tegenstander mistte. Dé kans voor mij om de eer te redden. Krijt op de keu. Slokje van de drank. Als een echte professional schrijd ik naar de tafel. Door mijn hoofd raast de gedachte : “Dit is je kans man, komaan concentreer je.” Met deskundige blik overschouw ik de tafel. Dat was snel gebeurt want er lagen maar twee ballen dus de opdracht was duidelijk : stamp tegen wit en zorg dat zwart in het gat dat je aanduid verdwijnt. De zenuwen gierden door mijn keel wat eigelijk niet nodig was want het was nu niet bepaald voor een gouden paard. Het was wel mijn eer die op het spel stond. Ik leg aan, ik mik, ik kijk, ik mik nog eens, richt mij weer op neem mijn krijtje en zorg dat alles picobello in orde is voor mijn overwinningsstoot. Ik mik opnieuw, ik trek de keu naar achter. Ik raak een voorbijganger in zijn edele delen. Weg concentratie. Ik excuseer mij uitvoerig aan de voorbijganger omdat ik een beleefd mens ben en hij twee koppen groter en veel breder is dan mij. Ik had geen zin om mijn keu op te eten. De passant accepteerde mijn excuses. Ik buig weer voorover, mik, kijk voor alle zekerheid nog eens achter mij : geen passanten. Ik leg aan en knal recht op de zwarte bal. Daar gaat de bal, hij gaat en gaat en gaat en raakt de rand van de tafel, steekt de tafel over en valt stil net op de rand van het gat waarin die bal behoorde te verdwijnen. Ik zak in elkaar als een pudding, ben mentaal gebroken. ’t Is over. Mijn enige kans om één spelletje te winnen is voorbij. Mijn tegenstander steekt de bal in de pocket met een flair die zijn gelijke niet kent in het profcircuit. Hij keek mij aan alsof hij er spijt van had. Maar dat is het harde leven van een sporter. Soms win je, soms verlies je. Meestal verlies ik en deze avond verloor ik zowat alles : 38 spelletjes op rij en mijn eergevoel. Ik ben afgegaan als een gieter.
Ik heb deze nederlaag verdronken aan de toog met drie cola’s, twee pintjes en een zakje chips. Mijn vriend vertelde me over zijn escapades aan de Pooltafel bij zijn club. Het kwam er eigelijk op neer dat ik van in den beginnen geen kans maakte. De kerel staat ergens rond de 55ste plaats in de officiële ranking. Hij vroeg me bij het naar huis gaan nog of we nog zouden gaan Poolen. Ik vroeg bedenktijd. Maar tegen dat we thuis waren had ik al besloten dat we dat zeker regelmatig moesten doen. Eerst en vooral omdat hij mijn maatje is en ten tweede omdat je nooit weet dat hij ooit eens wereldkampioen wordt. Dan kan je simpelweg stellen dat hij zijn succes heeft te danken aan de oefenpartijtjes tegen mij. IK was zijn sparringpartner. Dank zij onderandere MIJ is hij aan de top geraakt ! In interviews in de krant zal hij MIJ vernoemen als zijn sparringpartner, zijn trainingsmaatje en dat hij, dank zij zijn vrienden, vandaag staat waar hij wou staan en ik ben daar eentje van.
Beste lezer realiseer u dat u momenteel een tekst aan het lezen bent van de ‘beste’ vriend van de toekomstige wereldkampioen Pool. U zou vereerd moeten zijn.
donderdag, april 13, 2006
Stelling van Mietagoras
Wat ik al enkele malen tussen de lijnen door heb beweerd is thans wetenschappelijk -lees Wiskundig- bewezen.
Vrouwen geven problemen.
Nu mogen de dames voor mijn part met zijn allen beginnen klagen en reklameren. Het bewijs staat hier nu eens en voor altijd. Kwestie dat we dit onderwerp eindelijk eens kunnen afsluiten.
Enfin deze stelling is dus overduidelijk. Het is met andere woorden zoals tetterende vrouwen : Geen speld tussen te krijgen.
Het staat als een paal boven water. Het is een waarheid als een koe en zo kan ik nog wel enkele uren doorgaan.
Vrouwen geven problemen.
Nu mogen de dames voor mijn part met zijn allen beginnen klagen en reklameren. Het bewijs staat hier nu eens en voor altijd. Kwestie dat we dit onderwerp eindelijk eens kunnen afsluiten.
Enfin deze stelling is dus overduidelijk. Het is met andere woorden zoals tetterende vrouwen : Geen speld tussen te krijgen.
Het staat als een paal boven water. Het is een waarheid als een koe en zo kan ik nog wel enkele uren doorgaan.
Wekelijkse marktdag
Wekelijkse marktdag. Elk zichzelf respecterende stad, gemeente, dorp of gehucht heeft er eentje. Het is naast een andere manier van geld opdoen ook een sociaal gebeuren.
De wekelijkse markt heeft wel iets meer dan de door-de-weekendse winkelnamiddag. Op de markt vind je van alles en ook marktkramers. Marktkramers is een beroep apart, je moet er voor in de wieg gelegd zijn.
Een eerste manier van verkopen op de markt is via het geven van demonstraties : Mannen of vrouwen onder een paraplu met rond de hals een microfoon die je uitvoerig demonstreren hoe schitterend, makkelijk of handig hun produkt wel is. De demonstrateur haalt de meest onmogelijke toeren uit om u te overtuigen en meestal lukt dat ook. Tot je het thuis probeert. Dan lukt het meestal niet meer of het ding gaat een eigen leven leiden en doet net niet hetgeen zo uitvoerig gedemonstreerd werd. U gaat zich meteen heel debiel voelen. Wanneer zo’n demonstrant(e) in het kraam u ziet passeren gaat hij of zij u aanspreken in de vorm van :”Meneer of Madam ik heb hier iets heel goed voor u en ‘t kost niks.” Ik heb dan de neiging om te antwoorden : “O.K., laat de demonstratie maar zitten en geef maar mee, ik zoek het dan zelf wel uit.” Men verkoopt u het produktje en omdat u het bent krijg je er nog gratis een setje schotelvodden, dweilen, potjes of andere prullen bij al naargelang het produktje die vereisen. Kortom u gaat gepluimd verder en geladen als ene muilezel met een produktje dat u van ze leven lang niet meer gaat gebruiken.
De meeste marktkramen echter zijn van het type “Allee mensen ze liggen voor het uitkiezen!”
Je kijkt wat je nodig hebt en koopt het. Bloemen, planten of dergelijke lukt nog wel maar heeft u al eens een nieuwe broek op de markt gekocht? ...en gepast ter plaatse? Ik had er willen bij zijn, zal best een mooi zicht geweest zijn. Of lingerie. Ik ga postvatten aan dat kraam en wacht desnoods enkele uren tot een groen blaadje de lingerie komt passen. Echter als de bomma aan komt gewaggeld ben ik pleite.
Dan zijn er nog de groenten en fruitkramen. Hoe de groenteboer het de hele voormiddag volhoud weet ik niet maar ik zou geen hele voormiddag kunnen staan brullen en lullen. Bloemkolen !!! Twee voor de prijs van drie !!! Allee menseuh !!! Als ik aan zo’n kraam kom dan geneer ik mij in zijn plaats. Idem voor de viskramen : Verse vis !!! Ik wordt ongemakkelijk als ik aan zo’n kraam passeer. Verse vis akkoord maar gezellig ruiken da’s een andere zaak.
Hamburgerkramen. Hoe menig medemens deze hompen junk door hun strot krijgen is mij nog steeds een raadsel. Als ik die plakken gehakt daar zo zie liggen baden in het vet naast een berg uiringen of die ketchup die van tussen die pistolets van eergisteren drijft . Wel dan is mijn eetlust over. Ik ga liever naar het wafelkraam om een lekker warme wafel. Met veel poedersuiker uiteraard. Alleen als er veel wind is laat ik wijselijk de suiker achterwege. Ik heb het eenmaal voorgehad dat de suiker mijn facade zodanig kleurde dat de mensen mij bekeken alsof ik een leven lijk was of iemand met een vieze huidziekte.
Kramen met CD’s en DVD’s vind je er ook. Ik heb eens de tijd genomen om eens een goeie CD of DVD te vinden. Het was verloren moeite want er was niet één gekende film of muziekschijf te vinden. Waar halen ze die eigelijk? Op de rommelmarkt? De uitverkoop? Oost Europa ? Verloren moeite dus.
Dan hebben we het nog niet over het sociale aspekt gehad. Je komt altijd volk tegen op zo’n wekelijkse markt dat je liever niet tegenkomt. Erger word het dan wanneer je, ondanks verwoede wegduik manoeuvres, toch wordt aangesproken. Het eerste wat ze dan meestal vragen is “en hoe is’t nog met u ?” Het antwoord is hierop logisch : “Met mij is’t goed anders liep ik hier niet nu en...hoe is’t nog met u?” Het gesprek gaat dan verder met en hoe is’t nog met die en die andere en die met zijn vrouw die hem heeft laten zitten nadat ze hem betrapt had met een andere vent in z’n bed” Kortom u kent deze hoogstaande conversaties vast en zeker ook of u bent nog nooit naar de markt geweest. Ter info: op café wordt meestal dezelfde zever verkocht maar dan met een doordringend alcoholgeurtje dat de bek uitstraalt van je gesprekspartner.
Het is ook altijd druk op de markt. ‘t Is te zeggen. Je moet je steeds een weg banen tussen de roddelende medemens die zich, in groepjes van meer dan één persoon, ophouden in de veel te smalle gangen tussen de kramen. Waar hun geleuter over gaat wil ik niet eens weten maar dat ze dik in de weg staan is een feit. Foerageren tussen marktkramen is een kunst. Er zijn er zelfs die er in slagen met hun fiets aan de hand het parcours af te leggen en dan nog wel eentje volgeladen met prei, ajuinen, bloemkolen en selder, kortom genoeg om de winter mee door te komen en nog genoeg over te hebben voor volgend winterseizoen. Wanneer je trouwens tijdens de winter de markt bezoekt -als je dan al zo gek bent- en je hoort iedereen tegen elkaar zeggen van hoe koud het eigelijk is dan overvalt mij de drang om te zeggen “blijft dan thuis!”
De wekelijkse markt, ik mag er graag naartoe gaan maar ik ga nog liever naar huis. Weliswaar volgeladen met de nodige voorraad proviand om de winter mee door te komen en zelfs nog overhebben voor de winter van het volgende jaar. Als ik er zo aan denk heb ik eigelijk nog nooit iets nuttigs kunnen aanschaffen op de markt. Indien ik dan al eens naar de wekelijkse markt ga dan is dat om te tonen dat ik niet asociaal ben en een doodgewoon burgerventje. Doodgewone burgerventjes hebben het recht, nee de plicht, om naar de markt te gaan, om zich sociaal te gedragen. En neen,... burgerventjes zijn niet simpel want da’s ook nog zo’n misvatting.
De wekelijkse markt heeft wel iets meer dan de door-de-weekendse winkelnamiddag. Op de markt vind je van alles en ook marktkramers. Marktkramers is een beroep apart, je moet er voor in de wieg gelegd zijn.
Een eerste manier van verkopen op de markt is via het geven van demonstraties : Mannen of vrouwen onder een paraplu met rond de hals een microfoon die je uitvoerig demonstreren hoe schitterend, makkelijk of handig hun produkt wel is. De demonstrateur haalt de meest onmogelijke toeren uit om u te overtuigen en meestal lukt dat ook. Tot je het thuis probeert. Dan lukt het meestal niet meer of het ding gaat een eigen leven leiden en doet net niet hetgeen zo uitvoerig gedemonstreerd werd. U gaat zich meteen heel debiel voelen. Wanneer zo’n demonstrant(e) in het kraam u ziet passeren gaat hij of zij u aanspreken in de vorm van :”Meneer of Madam ik heb hier iets heel goed voor u en ‘t kost niks.” Ik heb dan de neiging om te antwoorden : “O.K., laat de demonstratie maar zitten en geef maar mee, ik zoek het dan zelf wel uit.” Men verkoopt u het produktje en omdat u het bent krijg je er nog gratis een setje schotelvodden, dweilen, potjes of andere prullen bij al naargelang het produktje die vereisen. Kortom u gaat gepluimd verder en geladen als ene muilezel met een produktje dat u van ze leven lang niet meer gaat gebruiken.
De meeste marktkramen echter zijn van het type “Allee mensen ze liggen voor het uitkiezen!”
Je kijkt wat je nodig hebt en koopt het. Bloemen, planten of dergelijke lukt nog wel maar heeft u al eens een nieuwe broek op de markt gekocht? ...en gepast ter plaatse? Ik had er willen bij zijn, zal best een mooi zicht geweest zijn. Of lingerie. Ik ga postvatten aan dat kraam en wacht desnoods enkele uren tot een groen blaadje de lingerie komt passen. Echter als de bomma aan komt gewaggeld ben ik pleite.
Dan zijn er nog de groenten en fruitkramen. Hoe de groenteboer het de hele voormiddag volhoud weet ik niet maar ik zou geen hele voormiddag kunnen staan brullen en lullen. Bloemkolen !!! Twee voor de prijs van drie !!! Allee menseuh !!! Als ik aan zo’n kraam kom dan geneer ik mij in zijn plaats. Idem voor de viskramen : Verse vis !!! Ik wordt ongemakkelijk als ik aan zo’n kraam passeer. Verse vis akkoord maar gezellig ruiken da’s een andere zaak.
Hamburgerkramen. Hoe menig medemens deze hompen junk door hun strot krijgen is mij nog steeds een raadsel. Als ik die plakken gehakt daar zo zie liggen baden in het vet naast een berg uiringen of die ketchup die van tussen die pistolets van eergisteren drijft . Wel dan is mijn eetlust over. Ik ga liever naar het wafelkraam om een lekker warme wafel. Met veel poedersuiker uiteraard. Alleen als er veel wind is laat ik wijselijk de suiker achterwege. Ik heb het eenmaal voorgehad dat de suiker mijn facade zodanig kleurde dat de mensen mij bekeken alsof ik een leven lijk was of iemand met een vieze huidziekte.
Kramen met CD’s en DVD’s vind je er ook. Ik heb eens de tijd genomen om eens een goeie CD of DVD te vinden. Het was verloren moeite want er was niet één gekende film of muziekschijf te vinden. Waar halen ze die eigelijk? Op de rommelmarkt? De uitverkoop? Oost Europa ? Verloren moeite dus.
Dan hebben we het nog niet over het sociale aspekt gehad. Je komt altijd volk tegen op zo’n wekelijkse markt dat je liever niet tegenkomt. Erger word het dan wanneer je, ondanks verwoede wegduik manoeuvres, toch wordt aangesproken. Het eerste wat ze dan meestal vragen is “en hoe is’t nog met u ?” Het antwoord is hierop logisch : “Met mij is’t goed anders liep ik hier niet nu en...hoe is’t nog met u?” Het gesprek gaat dan verder met en hoe is’t nog met die en die andere en die met zijn vrouw die hem heeft laten zitten nadat ze hem betrapt had met een andere vent in z’n bed” Kortom u kent deze hoogstaande conversaties vast en zeker ook of u bent nog nooit naar de markt geweest. Ter info: op café wordt meestal dezelfde zever verkocht maar dan met een doordringend alcoholgeurtje dat de bek uitstraalt van je gesprekspartner.
Het is ook altijd druk op de markt. ‘t Is te zeggen. Je moet je steeds een weg banen tussen de roddelende medemens die zich, in groepjes van meer dan één persoon, ophouden in de veel te smalle gangen tussen de kramen. Waar hun geleuter over gaat wil ik niet eens weten maar dat ze dik in de weg staan is een feit. Foerageren tussen marktkramen is een kunst. Er zijn er zelfs die er in slagen met hun fiets aan de hand het parcours af te leggen en dan nog wel eentje volgeladen met prei, ajuinen, bloemkolen en selder, kortom genoeg om de winter mee door te komen en nog genoeg over te hebben voor volgend winterseizoen. Wanneer je trouwens tijdens de winter de markt bezoekt -als je dan al zo gek bent- en je hoort iedereen tegen elkaar zeggen van hoe koud het eigelijk is dan overvalt mij de drang om te zeggen “blijft dan thuis!”
De wekelijkse markt, ik mag er graag naartoe gaan maar ik ga nog liever naar huis. Weliswaar volgeladen met de nodige voorraad proviand om de winter mee door te komen en zelfs nog overhebben voor de winter van het volgende jaar. Als ik er zo aan denk heb ik eigelijk nog nooit iets nuttigs kunnen aanschaffen op de markt. Indien ik dan al eens naar de wekelijkse markt ga dan is dat om te tonen dat ik niet asociaal ben en een doodgewoon burgerventje. Doodgewone burgerventjes hebben het recht, nee de plicht, om naar de markt te gaan, om zich sociaal te gedragen. En neen,... burgerventjes zijn niet simpel want da’s ook nog zo’n misvatting.
vrijdag, april 07, 2006
Sport
Een wijs iemand zij mij ooit eens tijdens een trouwdiner dat het wetenschappelijk bewezen is dat de inspanning die je levert bij het rollebollen met je partner (al dan niet je officiële), overeenstemt met het lopen van een afstand van 11 kilometer.
De eerste vaststelling is dat ik dan eigelijk best sportief ben en een tweede vaststelling is zoniet nog belangrijker : het statuut van de prostituee. Puur wetenschappelijk bekeken wil dit dus zeggen dat zij eigelijk atletes zijn, dus het profsportstatuut zouden moeten hebben. Dit zou voor de dames van Atletiekclub Schipperskwartier met andere woorden een heel goede zaak zijn. Bordelen zouden dan hernoemd kunnen worden naar fitnesscentra en subsidies behoren plots tot de mogelijkheden. Tot daar het puur menselijk aspekt.
Stel u dan nu eens voor wat dat voor de maatschappij zou betekenen. Een heel resem nieuwe sporten zou opduiken. Zo zou je, het 11 kilometer lopen in het achterhoofd houdend, een heel nieuwe tak van bijvoorbeeld de atletiek ontdekken.
Er zouden zelfs olympische spelen kunnen gehouden worden. Spektakel gegarandeerd en wat het nog veel interessanter maakt : jijzelf zou kunnen meedoen, want iedereen kan 11 kilometer lopen… normaal gezien. Het hoeft ook niet in groep te gebeuren, het kan best op je eentje.
De nieuwe atletiekonderdelen die er zouden bijkomen zijn de volgende:
Ben je klaar voor het startschot ?
- De 11 Kilometer horden
- De 11 Kilometer polstokspringen
- De 11 Kilometer Hoogspringen
- De 11 Kilometer verspringen
- De 11 Kilometer snelwandelen (u weet wel da’s eigelijk lopen met een stuk van 2 euro tussen de kaken van je achterste en het mag er niet uitvallen of er komt eentje met de rode vlag zwaaien en dat wil je liever niet meemaken)
- De 11 Kilometer Steeple. Hierbij moet je wel enkele malen door de waterbak maar dat mag geen domper zijn op de pret.
- Maar de meest fijne sporttak die hier ontstaat is de 4 X 11 Kilometer estafette waarbij de stok op deskundige wijze moet worden doorgegeven.
Dit zijn de meest gekende varianten maar de mogelijkheden zijn legio. Denk bijvoorbeeld ook aan de 11 Kilometer oriëntatielopen, de 11 kilometer soixante-neufen (een nieuwe tak waarbij in tegenovergestelde richting word gelopen) en het 11 kilometer sierturnen.
Ook in de winter kan er naar hartelust 11 kilometer afgemaald worden in de bi-athlon, 11 kilometer in het veld. De 11 kilometer afdaling én slalom.
Er zijn ook extreme varianten zoals bij de andere sporten. De 11 Kilometer straatrodelen en de Speed-way niet vergeten.
Het blijft dus niet enkel beperkt tot atletiek zoals je merkt. Het kan alle kanten uit. “The sky is the limit” !
Ons rest dus nog enkel om deze nieuwe alternatieve sporten te promoten. Dat kan op verschillende manieren waarbij de voornaamste manier is van het zelf doen. Hoe meer mensen een bepaalde sporttak beoefenen hoe populairder ze word.
Het enige probleem dat ik na verloop van tijd zie opduiken is dat omwille van orgasmisatorische redenen het aantal deelnemers zal moeten beperkt worden op grotere evenementen. Dat laatste zal echter niet simpel zijn.
De eerste vaststelling is dat ik dan eigelijk best sportief ben en een tweede vaststelling is zoniet nog belangrijker : het statuut van de prostituee. Puur wetenschappelijk bekeken wil dit dus zeggen dat zij eigelijk atletes zijn, dus het profsportstatuut zouden moeten hebben. Dit zou voor de dames van Atletiekclub Schipperskwartier met andere woorden een heel goede zaak zijn. Bordelen zouden dan hernoemd kunnen worden naar fitnesscentra en subsidies behoren plots tot de mogelijkheden. Tot daar het puur menselijk aspekt.
Stel u dan nu eens voor wat dat voor de maatschappij zou betekenen. Een heel resem nieuwe sporten zou opduiken. Zo zou je, het 11 kilometer lopen in het achterhoofd houdend, een heel nieuwe tak van bijvoorbeeld de atletiek ontdekken.
Er zouden zelfs olympische spelen kunnen gehouden worden. Spektakel gegarandeerd en wat het nog veel interessanter maakt : jijzelf zou kunnen meedoen, want iedereen kan 11 kilometer lopen… normaal gezien. Het hoeft ook niet in groep te gebeuren, het kan best op je eentje.
De nieuwe atletiekonderdelen die er zouden bijkomen zijn de volgende:
Ben je klaar voor het startschot ?
- De 11 Kilometer horden
- De 11 Kilometer polstokspringen
- De 11 Kilometer Hoogspringen
- De 11 Kilometer verspringen
- De 11 Kilometer snelwandelen (u weet wel da’s eigelijk lopen met een stuk van 2 euro tussen de kaken van je achterste en het mag er niet uitvallen of er komt eentje met de rode vlag zwaaien en dat wil je liever niet meemaken)
- De 11 Kilometer Steeple. Hierbij moet je wel enkele malen door de waterbak maar dat mag geen domper zijn op de pret.
- Maar de meest fijne sporttak die hier ontstaat is de 4 X 11 Kilometer estafette waarbij de stok op deskundige wijze moet worden doorgegeven.
Dit zijn de meest gekende varianten maar de mogelijkheden zijn legio. Denk bijvoorbeeld ook aan de 11 Kilometer oriëntatielopen, de 11 kilometer soixante-neufen (een nieuwe tak waarbij in tegenovergestelde richting word gelopen) en het 11 kilometer sierturnen.
Ook in de winter kan er naar hartelust 11 kilometer afgemaald worden in de bi-athlon, 11 kilometer in het veld. De 11 kilometer afdaling én slalom.
Er zijn ook extreme varianten zoals bij de andere sporten. De 11 Kilometer straatrodelen en de Speed-way niet vergeten.
Het blijft dus niet enkel beperkt tot atletiek zoals je merkt. Het kan alle kanten uit. “The sky is the limit” !
Ons rest dus nog enkel om deze nieuwe alternatieve sporten te promoten. Dat kan op verschillende manieren waarbij de voornaamste manier is van het zelf doen. Hoe meer mensen een bepaalde sporttak beoefenen hoe populairder ze word.
Het enige probleem dat ik na verloop van tijd zie opduiken is dat omwille van orgasmisatorische redenen het aantal deelnemers zal moeten beperkt worden op grotere evenementen. Dat laatste zal echter niet simpel zijn.
woensdag, april 05, 2006
We nemen een Chinchilla...over mijn lijk
De slagzin des huizes is heden ten dage : “We nemen een Chinchilla”. Dat “nemen” hoef je natuurlijk niet té letterlijk te nemen.
De discussie die hieromtrent gevoerd word bestaat uit verschillende kampen. De pro en contra zijde.
Het hoeft jullie niet te verbazen dat ik tot de contra kant behoor. Alle argumenten pro heb ik tot nu toe met harde bewijzen kunnen weerleggen waardoor we er momenteel eigelijk nog niet uit zijn.
Waarom zou je een Chinchilla in huis halen? Voor de gezelligheid. Er zijn gezelliger beesten dan dit om in huis te nemen. Zo’n Chinchilla is eigelijk een overgroeide springmuis die het grootste deel van de dag, terwijl jij wakker bent, slaapt. Gezellig niet? Wanneer jij dan wat rust wil ’s avonds word dat beestje wakker en begint als een gek in zijn kooi rond te springen met kabaal tot gevolg. Doei rust.
Ik ben van oordeel dat je ofwel een serieus dier neemt of wel niet. Dus zo’n mini kangoeroe hoef ik niet in mijn inventaris. Krijg je zo’n Chinchilla eigelijk tam? Ik twijfel eraan. Hooguit een beetje conditioneren zodat Chin doet wat jij verwacht van hem. Verder dan nootjes aanpakken zal dat dan ook wel niet gaan. Kun je evengoed een aap in huis halen, die neemt ook nootjes aan of je gaat naar de kinderboerderij met je koters. Daar eten overigens alle dieren nootjes...uit een kauwgomballenautomaat nog wel door de boer daar strategisch gezet om de kas te spijzen.
Maar dus geen Chinchilla. Wist je trouwens dat zo’n dier voorzien is van konijnentanden. Vlijmscherp en lang. Als dat beest zich vergist en naast het nootje ook je tengels te pakken heeft kan je gelijk naar de spoedafdeling van het plaatselijk ziekenhuis racen om je vinger te laten hechten. One down, nine to go... Stel dat de conditionering waarvan eerder sprake niet vlot verloopt heb je na tien dagen gewoon geen vingers meer beschikbaar om nootjes te geven aan het dier. Tegen dat je handen weer genezen zijn is het dier al lang uitgehongerd. Als je dan een nootje geeft durf ik niet aan de gevolgen denken maar laat ons stellen dat, hiermee vergeleken, een Piranha een knuffeldiertje is. Het is trouwens een fabeltje dat Piranha’s vraatzuchtige monsters zijn. Althans toch niet als je er maar een drietal houd in een aquarium. Ik heb het uit goede bron. De Geert. Geert is zo’n type waarmee je je een breuk lacht. Nu nog en toen ik nog naar school ging ook. Wanneer de meester vroeg hoeveel vingers heb je aan je linkerhand dan week Geerts antwoord altijd af van het merendeel van de klas. Ja, Geert had toen al Piranha’s in zijn aquarium en zijn grote broer had ‘m gezegd dat hij geregeld die diertjes moest uitvangen om het aquarium te reinigen. Wekelijks.
Dat risico loop je dus ook wanneer je besluit een Chinchilla te gaan houden en handtam te maken.
De kooi van een Chinchilla moet ook ruim zijn en voorzien van een laagje grondbedekking die je dan weer wekelijks –vergelijk met Geerts aquarium- moet reinigen. Hiervoor dien je Chin dus uit z’n kooi te halen. Waar laat je ‘m dan? Een kartonnen doos is een slecht idee. Ten eerste omdat Chilla eruit springt en ten tweede omdat hij tegen de tijd dat je de kooi hebt gereinigd, de doos al lang heeft vermalen tot pulp en ondertussen zich tegoed doet aan de elektriciteitsleidingen. Nu dàt is pas gevaarlijk ! Wanneer Chin de draad middendoor bijt krijg je kortsluiting wat kan resulteren in brand. Bovendien zal het ook de laatste keer geweest zijn dat je Chin levend gezien hebt. Het beestje zal nog nooit als tevoren een laatste sprong maken en de grijze pels zal dan een paar tintjes donkerder kleuren. Zou Chinchilla net zoals konijn smaken? Instant middagmaal in dat geval.
Kortom voor het heil van de Chinchilla en uw vingers is het af te raden om zo’n dier te gaan houden. Er zijn alternatieven genoeg op de wereld die minder gevaarlijk zijn. Je kan bijvoorbeeld uit de band springen en een vogelspin gaan houden. Dat beest kan je vingers niet verminken en kan ook niet uit een kartonnen doos springen of de kabels doorbijten. Je hoeft evenzeer geen nootjes te voederen en africhten zit er in de meeste gevallen ook niet in. Kabaal hoef je ook niet te verwachten, tenzij het beest ontsnapt is en besluit even de woonkamer te gaan verkennen. Ik zie de mama al één of andere tropische regendans doen.
Wil je het dan toch iets braver houden en langs de andere kant niet te alledaags, kan je een mierenboerderij (antfarm) beginnen. Ooit eens gezien en tot nu toe de enige boerderij waar geen kauwgomautomaat stond met nootjes.
Het meest rustige is een aquarium. Geen lawaai, geen gedoe, enkel regelmatig voederen en water verversen. Is dat je nog teveel kan je een leeg aquarium overwegen.
Zoals je merkt zijn er veel degelijke alternatieven voor een Chinchilla. Maar we zijn er hier nog niet uit. Elke dag weer komt mijn kroost aandraven met een goeie reden om een Chinchilla te nemen en elke dag moet ik met een argument komen om te weerleggen.
Als er nog één iemand over een Chinchilla begint word ik simpel
De discussie die hieromtrent gevoerd word bestaat uit verschillende kampen. De pro en contra zijde.
Het hoeft jullie niet te verbazen dat ik tot de contra kant behoor. Alle argumenten pro heb ik tot nu toe met harde bewijzen kunnen weerleggen waardoor we er momenteel eigelijk nog niet uit zijn.
Waarom zou je een Chinchilla in huis halen? Voor de gezelligheid. Er zijn gezelliger beesten dan dit om in huis te nemen. Zo’n Chinchilla is eigelijk een overgroeide springmuis die het grootste deel van de dag, terwijl jij wakker bent, slaapt. Gezellig niet? Wanneer jij dan wat rust wil ’s avonds word dat beestje wakker en begint als een gek in zijn kooi rond te springen met kabaal tot gevolg. Doei rust.
Ik ben van oordeel dat je ofwel een serieus dier neemt of wel niet. Dus zo’n mini kangoeroe hoef ik niet in mijn inventaris. Krijg je zo’n Chinchilla eigelijk tam? Ik twijfel eraan. Hooguit een beetje conditioneren zodat Chin doet wat jij verwacht van hem. Verder dan nootjes aanpakken zal dat dan ook wel niet gaan. Kun je evengoed een aap in huis halen, die neemt ook nootjes aan of je gaat naar de kinderboerderij met je koters. Daar eten overigens alle dieren nootjes...uit een kauwgomballenautomaat nog wel door de boer daar strategisch gezet om de kas te spijzen.
Maar dus geen Chinchilla. Wist je trouwens dat zo’n dier voorzien is van konijnentanden. Vlijmscherp en lang. Als dat beest zich vergist en naast het nootje ook je tengels te pakken heeft kan je gelijk naar de spoedafdeling van het plaatselijk ziekenhuis racen om je vinger te laten hechten. One down, nine to go... Stel dat de conditionering waarvan eerder sprake niet vlot verloopt heb je na tien dagen gewoon geen vingers meer beschikbaar om nootjes te geven aan het dier. Tegen dat je handen weer genezen zijn is het dier al lang uitgehongerd. Als je dan een nootje geeft durf ik niet aan de gevolgen denken maar laat ons stellen dat, hiermee vergeleken, een Piranha een knuffeldiertje is. Het is trouwens een fabeltje dat Piranha’s vraatzuchtige monsters zijn. Althans toch niet als je er maar een drietal houd in een aquarium. Ik heb het uit goede bron. De Geert. Geert is zo’n type waarmee je je een breuk lacht. Nu nog en toen ik nog naar school ging ook. Wanneer de meester vroeg hoeveel vingers heb je aan je linkerhand dan week Geerts antwoord altijd af van het merendeel van de klas. Ja, Geert had toen al Piranha’s in zijn aquarium en zijn grote broer had ‘m gezegd dat hij geregeld die diertjes moest uitvangen om het aquarium te reinigen. Wekelijks.
Dat risico loop je dus ook wanneer je besluit een Chinchilla te gaan houden en handtam te maken.
De kooi van een Chinchilla moet ook ruim zijn en voorzien van een laagje grondbedekking die je dan weer wekelijks –vergelijk met Geerts aquarium- moet reinigen. Hiervoor dien je Chin dus uit z’n kooi te halen. Waar laat je ‘m dan? Een kartonnen doos is een slecht idee. Ten eerste omdat Chilla eruit springt en ten tweede omdat hij tegen de tijd dat je de kooi hebt gereinigd, de doos al lang heeft vermalen tot pulp en ondertussen zich tegoed doet aan de elektriciteitsleidingen. Nu dàt is pas gevaarlijk ! Wanneer Chin de draad middendoor bijt krijg je kortsluiting wat kan resulteren in brand. Bovendien zal het ook de laatste keer geweest zijn dat je Chin levend gezien hebt. Het beestje zal nog nooit als tevoren een laatste sprong maken en de grijze pels zal dan een paar tintjes donkerder kleuren. Zou Chinchilla net zoals konijn smaken? Instant middagmaal in dat geval.
Kortom voor het heil van de Chinchilla en uw vingers is het af te raden om zo’n dier te gaan houden. Er zijn alternatieven genoeg op de wereld die minder gevaarlijk zijn. Je kan bijvoorbeeld uit de band springen en een vogelspin gaan houden. Dat beest kan je vingers niet verminken en kan ook niet uit een kartonnen doos springen of de kabels doorbijten. Je hoeft evenzeer geen nootjes te voederen en africhten zit er in de meeste gevallen ook niet in. Kabaal hoef je ook niet te verwachten, tenzij het beest ontsnapt is en besluit even de woonkamer te gaan verkennen. Ik zie de mama al één of andere tropische regendans doen.
Wil je het dan toch iets braver houden en langs de andere kant niet te alledaags, kan je een mierenboerderij (antfarm) beginnen. Ooit eens gezien en tot nu toe de enige boerderij waar geen kauwgomautomaat stond met nootjes.
Het meest rustige is een aquarium. Geen lawaai, geen gedoe, enkel regelmatig voederen en water verversen. Is dat je nog teveel kan je een leeg aquarium overwegen.
Zoals je merkt zijn er veel degelijke alternatieven voor een Chinchilla. Maar we zijn er hier nog niet uit. Elke dag weer komt mijn kroost aandraven met een goeie reden om een Chinchilla te nemen en elke dag moet ik met een argument komen om te weerleggen.
Als er nog één iemand over een Chinchilla begint word ik simpel
zaterdag, april 01, 2006
Huiswerk
Eeuwen geleden, toen de dieren nog konden praten, de benzine betaalbaar en ik nog een spring-in-'t-veld was werd de jeugd verplicht -hoewel ik dat eigelijk niet nodig had- naar school te gaan tot 14 jaar. Dat is nu nog zo maar dan wat langer (18 jaar).
Ik behoorde tot het type ‘broekverslijter’ hoewel ik toch niet echt de minst slimme van de klas was. Laat ons zeggen ik was een middenmoter in het klassement.
Net als de jeugd nu moest ook ik bergen huiswerk verzetten. Tot groot plezier van pa. Uren heeft die mens verloren om mij bepaalde theorieën eigen te maken en die dan ook met een praktisch voorbeeld te illustreren. Sommige theorieën zorgden dan ook voor nog meer verwarring omdat het praktische voorbeeld mijn toen jeugdige verbeeldingskracht ver te boven ging. Maar aan het einde van de rit heeft het zijn nut gehad : Ik kan min of meer zonder al te grote taalkemels schrijven en de tafels van vermenigvuldiging zijn nu voor mij een routine geworden.
Het leek mij, in mijn jeugdige naïviteit, allemaal nutteloos. Voetballen was veel aangenamer. Nu was mijn voetbaltalent niet van dien aard dat ze mij konden classificeren tussen de Beckhams, Ronaldinio’s of Figo’s. Dus miljoenen zou ik er niet mee verdiend hebben. Hooguit bij de reservenploeg van FC De Bonte Koe en dan nog alleen als de helft van het team door diarree geveld zou zijn na het jaarlijkse pensenfestijn (met tombola!).
Nu dat u een beetje een idee hebt waar mij te klasseren qua IQ en sportieve uitstraling heeft u er meteen ook al een idee van wat voor soort papa ik ben ondertussen.
Ja, het lijkt ongelooflijk maar ik ben papa ! Een papa die open staat voor de nieuwe manier van opvoeding: alles mag, niets moet. Behalve wanneer ik het zeg, dan moet het wel.
Nu zolang die kinderen niet de leeftijd hebben bereikt die bestaat uit twee digits, kan ik nog rustig met mijn twee vingers in de neusgaten de huistaken nakijken en meehelpen bij het oplossen van de vraagstukken. Nu die leeftijdsgrens beginnen mijn kindjes nu wel te bereiken en het valt mij steeds zwaarder om nog als slimste uit de strijd te komen.
Eenvoudige dingen kunnen er wel mee door maar toen mijn zoon mij vroeg wat ze met ‘de geëvolueerde diversiteit van het biologisch profiel van de blauwgestreepte strijkzwaluw’ bedoelden -het kon ook een ander dier geweest zijn maar ik herinner het mij niet meer- moest ik toch even passen. Bij vragen waarop ik niet meteen het antwoord weet heb ik nog steeds dezelfde oerreactie als in mijn jeugd. Ik begin het nut van die kennis serieus in vraag te stellen. Waar ik vroeger kon wachten tot mijn pa het antwoord gaf zit ik thans natuurlijk met een zwaar probleem. Zoon verwacht het antwoord van mij. “Lees die vraag nu nog eens jongen?” en ondertussen hopen dat de deurbel gaat of de telefoon. Saved by the bell ... Niet vandaag.
Bij de basis wiskundige huistaken heb ik minder problemen. Na een vraagstuk drie keer te hebben uitgelegd aan de hand van praktische voorbeelden bleef het antwoord uit. Terwijl ik, vader, de boeken onder de neus aandachtig het vraagstuk opnieuw voorlas, zat onze student de gaten en scheuren in het plafond te tellen.
“Drieëntwintig pa!”
Wablief? zoveel gaten in ons plafond? Ik voelde alweer een klusje opborrelen...help !
“Neen pa, 23 is het antwoord op het vraagstuk.”
Ik vroeg op nogal sarcastische toon of dit een berekende oplossing was of een ruwe schatting. Daarop bleef zoon mij het antwoord schuldig. Net zoals ik 25 jaar geleden meestal het antwoord schuldig bleef en het hoorde donderen in Keulen.
“Nee manneke, het antwoord is 14 ! veertien ! En hoe kom ik aan die veertien ? Wel de vierkantswortel van 36 is 6. Het dubbel van zes is twaalf. Twaalf plus de helft van zes is 14. “ Daar had hij niet van terug. Ha ! jaja! Pa is nog niet van de domste hé! Heb ik dat nu weer eens snel opgelost ?
“15 pa, ... het antwoord is 15.”
Een angstwekkende stilte vult onze woonkamer. Enkel het tikken van de klok aan de muur is nog hoorbaar.
“v..v...vijftien ?” stammel ik, “vijftien ?”
“Jep pa vijftien, twaalf plus de helft van zes is vijftien.”
De manier waarop zoon dit zegt klinkt meer zoals: “ja pa ge zijt precies ook niet van de slimste hé? Dat je dat niet weet.”
Daar zit je dan. Je imago gekrenkt dat het geen naam heeft. Mama die je aankijkt, dochters die je aankijken en de kleinste, net onderweg met haar huistakenschriftje naar mij, die een bocht maakt van negentig graden richting moeder om haar huiswerk te laten nazien.
Hoeveel lager kan je dan als vader, de slimste van het gezin, nog vallen? Zo’n zware klap te boven komen is niet simpel.
Ik behoorde tot het type ‘broekverslijter’ hoewel ik toch niet echt de minst slimme van de klas was. Laat ons zeggen ik was een middenmoter in het klassement.
Net als de jeugd nu moest ook ik bergen huiswerk verzetten. Tot groot plezier van pa. Uren heeft die mens verloren om mij bepaalde theorieën eigen te maken en die dan ook met een praktisch voorbeeld te illustreren. Sommige theorieën zorgden dan ook voor nog meer verwarring omdat het praktische voorbeeld mijn toen jeugdige verbeeldingskracht ver te boven ging. Maar aan het einde van de rit heeft het zijn nut gehad : Ik kan min of meer zonder al te grote taalkemels schrijven en de tafels van vermenigvuldiging zijn nu voor mij een routine geworden.
Het leek mij, in mijn jeugdige naïviteit, allemaal nutteloos. Voetballen was veel aangenamer. Nu was mijn voetbaltalent niet van dien aard dat ze mij konden classificeren tussen de Beckhams, Ronaldinio’s of Figo’s. Dus miljoenen zou ik er niet mee verdiend hebben. Hooguit bij de reservenploeg van FC De Bonte Koe en dan nog alleen als de helft van het team door diarree geveld zou zijn na het jaarlijkse pensenfestijn (met tombola!).
Nu dat u een beetje een idee hebt waar mij te klasseren qua IQ en sportieve uitstraling heeft u er meteen ook al een idee van wat voor soort papa ik ben ondertussen.
Ja, het lijkt ongelooflijk maar ik ben papa ! Een papa die open staat voor de nieuwe manier van opvoeding: alles mag, niets moet. Behalve wanneer ik het zeg, dan moet het wel.
Nu zolang die kinderen niet de leeftijd hebben bereikt die bestaat uit twee digits, kan ik nog rustig met mijn twee vingers in de neusgaten de huistaken nakijken en meehelpen bij het oplossen van de vraagstukken. Nu die leeftijdsgrens beginnen mijn kindjes nu wel te bereiken en het valt mij steeds zwaarder om nog als slimste uit de strijd te komen.
Eenvoudige dingen kunnen er wel mee door maar toen mijn zoon mij vroeg wat ze met ‘de geëvolueerde diversiteit van het biologisch profiel van de blauwgestreepte strijkzwaluw’ bedoelden -het kon ook een ander dier geweest zijn maar ik herinner het mij niet meer- moest ik toch even passen. Bij vragen waarop ik niet meteen het antwoord weet heb ik nog steeds dezelfde oerreactie als in mijn jeugd. Ik begin het nut van die kennis serieus in vraag te stellen. Waar ik vroeger kon wachten tot mijn pa het antwoord gaf zit ik thans natuurlijk met een zwaar probleem. Zoon verwacht het antwoord van mij. “Lees die vraag nu nog eens jongen?” en ondertussen hopen dat de deurbel gaat of de telefoon. Saved by the bell ... Niet vandaag.
Bij de basis wiskundige huistaken heb ik minder problemen. Na een vraagstuk drie keer te hebben uitgelegd aan de hand van praktische voorbeelden bleef het antwoord uit. Terwijl ik, vader, de boeken onder de neus aandachtig het vraagstuk opnieuw voorlas, zat onze student de gaten en scheuren in het plafond te tellen.
“Drieëntwintig pa!”
Wablief? zoveel gaten in ons plafond? Ik voelde alweer een klusje opborrelen...help !
“Neen pa, 23 is het antwoord op het vraagstuk.”
Ik vroeg op nogal sarcastische toon of dit een berekende oplossing was of een ruwe schatting. Daarop bleef zoon mij het antwoord schuldig. Net zoals ik 25 jaar geleden meestal het antwoord schuldig bleef en het hoorde donderen in Keulen.
“Nee manneke, het antwoord is 14 ! veertien ! En hoe kom ik aan die veertien ? Wel de vierkantswortel van 36 is 6. Het dubbel van zes is twaalf. Twaalf plus de helft van zes is 14. “ Daar had hij niet van terug. Ha ! jaja! Pa is nog niet van de domste hé! Heb ik dat nu weer eens snel opgelost ?
“15 pa, ... het antwoord is 15.”
Een angstwekkende stilte vult onze woonkamer. Enkel het tikken van de klok aan de muur is nog hoorbaar.
“v..v...vijftien ?” stammel ik, “vijftien ?”
“Jep pa vijftien, twaalf plus de helft van zes is vijftien.”
De manier waarop zoon dit zegt klinkt meer zoals: “ja pa ge zijt precies ook niet van de slimste hé? Dat je dat niet weet.”
Daar zit je dan. Je imago gekrenkt dat het geen naam heeft. Mama die je aankijkt, dochters die je aankijken en de kleinste, net onderweg met haar huistakenschriftje naar mij, die een bocht maakt van negentig graden richting moeder om haar huiswerk te laten nazien.
Hoeveel lager kan je dan als vader, de slimste van het gezin, nog vallen? Zo’n zware klap te boven komen is niet simpel.
woensdag, maart 29, 2006
Geen commentaar
Dit word zowaar het kortste artikel in deze blog. Ik zou er een boompje over kunnen gaan opzetten maar ga dat nu eens niet doen. Laat ons zeggen dat het enkel een kwestie is van klemtonen leggen.
maandag, maart 27, 2006
Klachten
Ik heb klachten gekregen. Ik zou bijna zeggen eindelijk.
Van wie kreeg ik klachten?
Van de vrouwen.
Waarover gingen de vrouwen klagen?
Technology for the people.
Wat was hun probleem?
De waarheidsgetrouwe weergave van de technology in vergelijking met de omgang hiermee door vrouwen.
Hebben ze gelijk?
Zoals gewoonlijk ... JA !
Waarom hebben ze gelijk?
Omdat het vrouwen zijn... en omdat ze altijd gelijk hebben... Iedereen zegt het... Vooral zijzelf.
Wat doen we eraan?
Niks. De dames die toegang hebben tot deze blog zijn oud en wijs genoeg om de “misvattingen” die zijn menen te lezen in een stukje te weerleggen.
Gaan ze dat doen? Met klinkende argumenten aan komen zetten om mij grove leugens te weerleggen?
We zullen zien.
Kan ik niks schrijven waarbij de vrouw wat positiever uit de verf komt?
Mogelijk wel. Maar mijn ervaring met strijken, koken en wassen is niet van dien aard dat ik daar 10 zinnige lijnen tekst over kan verzinnen. Het zou toch weer eindigen in een “wij mannen kunnen dat ook” gedoe en dan zijn we nog even ver van huis.
Hoe zit het met de toekomst van deze blog dan?
Het zit snor en dat van die snor is dan weer niet discriminerend bedoeld. Ik wil met deze uitdrukking de mannelijkheid weer niet profileren. Er zijn vrouwen genoeg met een snor. Niet in mijn directe omgeving of toch niet dat ik het heb kunnen vaststellen.
Dus je kan al het bovenstaande als volgt samenvatten: Het is nu aan hen. Laat ze ook eens iets schrijven wanneer ze gedaan hebben met hun strijk of de afwas. Want dat kunnen ze heel goed. Ik leg hierbij nadrukkelijk de nadruk op het feit dat ze dat heel goed kunnen. Ik heb namelijk geen zin om heel de week zelf mijn was, strijk, afwas te doen of zelf mijn potje te koken.
Ga ik nu nog schrijven over de vrouwen?
Natuurlijk want ze hebben niet liever. Het feit dat ze reageren zegt trouwens genoeg : ik ben populair bij de vrouwen en alle mannelijke lezers zullen bij deze vaststelling stikjaloers zijn. Whoehoe !!!
Van wie kreeg ik klachten?
Van de vrouwen.
Waarover gingen de vrouwen klagen?
Technology for the people.
Wat was hun probleem?
De waarheidsgetrouwe weergave van de technology in vergelijking met de omgang hiermee door vrouwen.
Hebben ze gelijk?
Zoals gewoonlijk ... JA !
Waarom hebben ze gelijk?
Omdat het vrouwen zijn... en omdat ze altijd gelijk hebben... Iedereen zegt het... Vooral zijzelf.
Wat doen we eraan?
Niks. De dames die toegang hebben tot deze blog zijn oud en wijs genoeg om de “misvattingen” die zijn menen te lezen in een stukje te weerleggen.
Gaan ze dat doen? Met klinkende argumenten aan komen zetten om mij grove leugens te weerleggen?
We zullen zien.
Kan ik niks schrijven waarbij de vrouw wat positiever uit de verf komt?
Mogelijk wel. Maar mijn ervaring met strijken, koken en wassen is niet van dien aard dat ik daar 10 zinnige lijnen tekst over kan verzinnen. Het zou toch weer eindigen in een “wij mannen kunnen dat ook” gedoe en dan zijn we nog even ver van huis.
Hoe zit het met de toekomst van deze blog dan?
Het zit snor en dat van die snor is dan weer niet discriminerend bedoeld. Ik wil met deze uitdrukking de mannelijkheid weer niet profileren. Er zijn vrouwen genoeg met een snor. Niet in mijn directe omgeving of toch niet dat ik het heb kunnen vaststellen.
Dus je kan al het bovenstaande als volgt samenvatten: Het is nu aan hen. Laat ze ook eens iets schrijven wanneer ze gedaan hebben met hun strijk of de afwas. Want dat kunnen ze heel goed. Ik leg hierbij nadrukkelijk de nadruk op het feit dat ze dat heel goed kunnen. Ik heb namelijk geen zin om heel de week zelf mijn was, strijk, afwas te doen of zelf mijn potje te koken.
Ga ik nu nog schrijven over de vrouwen?
Natuurlijk want ze hebben niet liever. Het feit dat ze reageren zegt trouwens genoeg : ik ben populair bij de vrouwen en alle mannelijke lezers zullen bij deze vaststelling stikjaloers zijn. Whoehoe !!!
zondag, maart 26, 2006
Het huisdier
Bijna iedereen heeft wel een huisdier. Een hond, kat, konijn, cavia, fret, kanarievogel, papegaai, slang, rat, vogelspin, goudvis, hangbuikzwijn en ga zo maar door.
't Mag voor mijn part een olifant zijn. U doet maar.
De meeste van die dieren vragen niet veel aandacht. Een goudvis heeft alleen proper water nodig en op gepaste tijden enkele vlokken aangepast voedsel. Ik wil de eerste nog tegenkomen die vrolijk een blokje omgaat met een bokaal met inhoud.
Ook de kanarie laat u beter niet uit. De kans dat het beestje dan "arrivederci dude" denkt is niet denkbeeldig. De mogelijkheid dat Pietje terugkeert na zijn uitje is zo goed als onbestaande. Zo'n gele kanarie valt nu eenmaal op in een boom en Minoe de kat van de buren laat zo'n dessertje zeker niet aan haar neus voorbijgaan. Om diezelfde reden laat je ook beter Coco niet het vrije luchtruim kiezen al zal die wel van zich afbijten wanneer Minoe haar instinct de bovenhand haalt. Wie die strijd zal winnen is puur gokken maar gelijk wie het pleit wint zal niet ongeschonden uit de strijd terugkeren. Als je de poes van de buren ziet passeren met een oor minder en een stuk van d'r staart kwijt dan is Coco op stap geweest.
Als u niet happig bent op visite dan is een slang (zo groot mogelijk) of een vogelspin het ideale huisdier. Zolang het beestje in het terrarium verblijft is er meestal niks aan de hand. Wanneer je bezoeker zegt: "Schoon beest..zolang het achter glas zit." kan u daarop gevat, met enige naar paniek neigende verwondering, antwoorden in de trant van: "Shit waar is nummer twee naartoe?!" Wedden dat uw bezoek niet lang zal blijven?
Veel mensen hebben een kat. Sommige meerdere en nog anderen teveel katten. Poezen zijn slimme intelligente dieren die hun plan trekken. Ze komen hooguit eens langsdraven wanneer ze willen gestreeld worden. Voor de rest op tijd lekker eten en een properen kattenbak. Hun extraatjes vangen ze wel zelf. Pietje van de buren bijvoorbeeld.
Wie kent er nu niemand met een hond? Een van de grootste vervuilers van stoep, grasplein en parkpaden. Ik heb nog nooit in een vogelstront getrapt of een poezenvijg. Een hondedrol daarentegen. Mocht elke hondedrol die al aan mijn zolen heeft geplakt een briefje van 10 Euro zijn, ik was stinkend rijk. Nu enkel stinkend... Zo'n hond heeft de natuurlijke drang om zijn territorium af te bakenen. Geen paaltje of boompje is veilig. Nu honden zijn dom. Mocht ik een hond zijn ik pakte het anders aan. Stel je eens voor dat je elke dag je tuin moet rondlopen om je territorium af te bakenen. Da's toch vermoeiend en zoals je weet ben ik rap moe. Ik zou mijn territorium heel groot kunnen maken en toch niet te ver hoeven wandelen. Was ik een hond dan heette ik liefst Fifi. Fifi -ik dus- zou dan met baasje naar de parking van de plaatselijke supermarkt gaan en daar tegen elk voertuig mijn vlagje placeren. Stel je voor: al die voertuigen zullen later weer verder rijden. Kun je nagaan welk een territorium ik ga hebben? Kilometers! Vierkante kilometers groot om precies te zijn. Je zou deze gedachtengang kunnen doortrekken en naar Zaventem trekken en daar dan je gevoeg doen tegen een 747 of Airbus. Piepel: Ai woeld roel de wurld !!! Je zou in het najaar ook elke trekvogel kunnen vergasten op een reukmerk. Dat is dan weer te ver gezocht want vogels zitten in bomen en honden kunnen niet klimmen. Je kan altijd een joint venture aangaan met Minoe en afspreken dat zij de vogeltjes in goeie staat aflevert in ruil voor het één of ander waar zij dan weer happig op is. Ik zou dus inderdaad een slimme hond zijn.
Waar ik dan weer simpel van wordt, dierenvriend zijnde, zijn de mensen die hun dier achterlaten. Bij honden is het moeilijker geworden vanwege de chip die onderhuids word aangebracht. Dat is dus een goeie zaak.
Maar de plaatselijke vijvers en waterlopen ter stede zitten thans vol met waterschildpadden. U kent ze wel: die groene kleine lieve diertjes die rondzwemmen in een bakje op de vensterbank. Diezelfde groene kleintjes vind je ook soms terug in de kattenbak. Minoe haar fout of zal ik zeggen instincten. Die rakkertjes worden groot. Heel groot en dan word dat bakje te klein, veel te klein en dan moet dat beest eruit en liefst zo snel mogelijk. De plee is dan niet de oplossing aangezien je hem toch niet doorgespoeld krijgt wegens afvoer te smal. De plaatselijke vijver dan maar. De kans dat je vis vangt wanneer je gaat vissen is tegenwoordig veel kleiner dan de kans dat je zo'n schildpad aan de haak hebt. Die kerels hebben nu eenmaal geen natuurlijke vijanden. Wanneer een reiger de keus heeft uit een vis of een ding dat hij eerst nog moet uitpakken dan weet je het wel. De lokale snoek zwemt ook een blokje om wanneer zo'n schildpad komt aanzwemmen: één keer in gebeten en 14 dagen op dieet gesteld wegens tanden kwijt. Waar u als particulier niet in slaagt lukt wel in de vrije natuur: gezinsuitbreiding. Binnen de kortste keren heb je een ware plaag. Soep iemand?
De vraag is altijd wat doe je met een dier dat je om één of andere (drog)reden niet meer kan thuishouden. Het asiel is een oplossing. Ik zie mij daar al staan met Amedee de waterschildpad. Het beste wat u naar mijn bescheiden mening kan doen is u eerst eens afvragen wat er gaat gebeuren als het huisdier gaat groeien. Kan je het dan nog de baas, ga je nog plek hebben? Wanneer je een huisdier wil ga dan niet impulsief te werk maar slaap er een nachtje over alvorens de beslissing te nemen. Een dier is geen meubelstuk en heeft aandacht nodig, voedsel, kortom het dier heeft u nodig. Stel jezelf enkele vragen en kies al naargelang het antwoord het juiste dier.
1. Ik hou van wandelen : een hond
2. Ik hou van zwemmen : een vis of waterschildpad
3. Ik haat vogels en muizen : een kat
4. Ik hou van gezang : een kanarie
5. Apenootjes zijn lekker : een papegaai (of eigelijk niet want dan eet je zijn eten op)
6. Mijn echtgeno(o)t(e) spreekt niet meer tegen mij : een papegaai
7. Geen vliegen in huis : een spin
8. Geen spinnen in huis : een vlieg (sorry 't kwam gewoon in mij op)
9. Aan grasmaaien heb ik een hekel : een Konijn
10. Ik haat konijnen en grasmaaien : een cavia
11. Mijn buurmans moestuintje hangt mijn voeten uit : meerdere konijnen of cavia's
12. Mijn konijn of cavia hangt mijn voeten uit : een (wurg)slang
13. Ik hou van avontuur : een gifslang
14. I feel the need for speed : Een tijger (voor in je tank)
15. Hou je van een eitje bij 't ontbijt : een kip
16. Kippenboutjes zijn het van het : kippen die geen eieren meer (willen/kunnen)* leggen
()* Schrappen wat niet van toepassing is
17. Ik wil niet de lelijkste zijn bij ons thuis : een varken (hierbij wil ik mij bij deze ook meteen verontschuldigen bij de vzw 'Varkens thuis')
18. Mensen komen steeds langs om een hapje mee te eten, de profiteurs : Kakkerlakken.
19. Ik vergeet mijn knaagdieren eten te geven : een computermuis
20. Ik ben een fervent doe het zelver : een zwaluw (of andere trekvogel)
21. Ik trek er graag op uit in de natuur : een paard
22. Ik heb een boon voor een tuin met reliëf : een mol
23. Ik word graag gedomineerd : een vrouw
24. Ik kom graag tot rust : een aquarium met vissen
25. Ik kom graag tot diepe rust : een aquarium zonder vissen
26. Intelligentie is voor mij belangrijk bij een dier : een walvis
27. Ik kan mij niet voorstellen dat ik een walvis zou nemen : ik ook niet maar 't is een intelligent dier hoe dan ook
28. Ik hou van veel lichaamsbeweging : vlooien
29. Ik leef voor mijn werk : een ezel
30. Ik trek er graag op uit in de natuur maar heb hoogtevrees : een pony
Dit overzichtje zou u toch al een eind op weg moeten helpen in uw zoektocht naar een geschikte levensgezel. Ik wil hier wel benadrukken dat een huisdier op generlei wijze uw echtgeno(o)t(e) vervangt. Het kan niet de bedoeling zijn dat u een huisdier neemt ter vervanging van een reeds aanwezige levensgezel. Deze blog is trouwens ook niet verantwoordelijk voor echtelijke twisten die zouden ontstaan wanneer u thuiskomt met een huisdier waarvan uw partner prompt de gordijnen in klimt, een zenuwtoeval krijgt of meteen de valiezen pakt. Dit is uiteraard volledig uw eigen verantwoordelijkheid. Heeft de aanschaf van een huisdier uw leven aangenamer gemaakt dan hoor ik dat graag. Indien dit huisdier uw gezondheid ondermijnd dan blijf ik liever in het ongewisse. Een goed gekozen huisdier maakt het leven niet simpeler maar wel leuker.
't Mag voor mijn part een olifant zijn. U doet maar.
De meeste van die dieren vragen niet veel aandacht. Een goudvis heeft alleen proper water nodig en op gepaste tijden enkele vlokken aangepast voedsel. Ik wil de eerste nog tegenkomen die vrolijk een blokje omgaat met een bokaal met inhoud.
Ook de kanarie laat u beter niet uit. De kans dat het beestje dan "arrivederci dude" denkt is niet denkbeeldig. De mogelijkheid dat Pietje terugkeert na zijn uitje is zo goed als onbestaande. Zo'n gele kanarie valt nu eenmaal op in een boom en Minoe de kat van de buren laat zo'n dessertje zeker niet aan haar neus voorbijgaan. Om diezelfde reden laat je ook beter Coco niet het vrije luchtruim kiezen al zal die wel van zich afbijten wanneer Minoe haar instinct de bovenhand haalt. Wie die strijd zal winnen is puur gokken maar gelijk wie het pleit wint zal niet ongeschonden uit de strijd terugkeren. Als je de poes van de buren ziet passeren met een oor minder en een stuk van d'r staart kwijt dan is Coco op stap geweest.
Als u niet happig bent op visite dan is een slang (zo groot mogelijk) of een vogelspin het ideale huisdier. Zolang het beestje in het terrarium verblijft is er meestal niks aan de hand. Wanneer je bezoeker zegt: "Schoon beest..zolang het achter glas zit." kan u daarop gevat, met enige naar paniek neigende verwondering, antwoorden in de trant van: "Shit waar is nummer twee naartoe?!" Wedden dat uw bezoek niet lang zal blijven?
Veel mensen hebben een kat. Sommige meerdere en nog anderen teveel katten. Poezen zijn slimme intelligente dieren die hun plan trekken. Ze komen hooguit eens langsdraven wanneer ze willen gestreeld worden. Voor de rest op tijd lekker eten en een properen kattenbak. Hun extraatjes vangen ze wel zelf. Pietje van de buren bijvoorbeeld.
Wie kent er nu niemand met een hond? Een van de grootste vervuilers van stoep, grasplein en parkpaden. Ik heb nog nooit in een vogelstront getrapt of een poezenvijg. Een hondedrol daarentegen. Mocht elke hondedrol die al aan mijn zolen heeft geplakt een briefje van 10 Euro zijn, ik was stinkend rijk. Nu enkel stinkend... Zo'n hond heeft de natuurlijke drang om zijn territorium af te bakenen. Geen paaltje of boompje is veilig. Nu honden zijn dom. Mocht ik een hond zijn ik pakte het anders aan. Stel je eens voor dat je elke dag je tuin moet rondlopen om je territorium af te bakenen. Da's toch vermoeiend en zoals je weet ben ik rap moe. Ik zou mijn territorium heel groot kunnen maken en toch niet te ver hoeven wandelen. Was ik een hond dan heette ik liefst Fifi. Fifi -ik dus- zou dan met baasje naar de parking van de plaatselijke supermarkt gaan en daar tegen elk voertuig mijn vlagje placeren. Stel je voor: al die voertuigen zullen later weer verder rijden. Kun je nagaan welk een territorium ik ga hebben? Kilometers! Vierkante kilometers groot om precies te zijn. Je zou deze gedachtengang kunnen doortrekken en naar Zaventem trekken en daar dan je gevoeg doen tegen een 747 of Airbus. Piepel: Ai woeld roel de wurld !!! Je zou in het najaar ook elke trekvogel kunnen vergasten op een reukmerk. Dat is dan weer te ver gezocht want vogels zitten in bomen en honden kunnen niet klimmen. Je kan altijd een joint venture aangaan met Minoe en afspreken dat zij de vogeltjes in goeie staat aflevert in ruil voor het één of ander waar zij dan weer happig op is. Ik zou dus inderdaad een slimme hond zijn.
Waar ik dan weer simpel van wordt, dierenvriend zijnde, zijn de mensen die hun dier achterlaten. Bij honden is het moeilijker geworden vanwege de chip die onderhuids word aangebracht. Dat is dus een goeie zaak.
Maar de plaatselijke vijvers en waterlopen ter stede zitten thans vol met waterschildpadden. U kent ze wel: die groene kleine lieve diertjes die rondzwemmen in een bakje op de vensterbank. Diezelfde groene kleintjes vind je ook soms terug in de kattenbak. Minoe haar fout of zal ik zeggen instincten. Die rakkertjes worden groot. Heel groot en dan word dat bakje te klein, veel te klein en dan moet dat beest eruit en liefst zo snel mogelijk. De plee is dan niet de oplossing aangezien je hem toch niet doorgespoeld krijgt wegens afvoer te smal. De plaatselijke vijver dan maar. De kans dat je vis vangt wanneer je gaat vissen is tegenwoordig veel kleiner dan de kans dat je zo'n schildpad aan de haak hebt. Die kerels hebben nu eenmaal geen natuurlijke vijanden. Wanneer een reiger de keus heeft uit een vis of een ding dat hij eerst nog moet uitpakken dan weet je het wel. De lokale snoek zwemt ook een blokje om wanneer zo'n schildpad komt aanzwemmen: één keer in gebeten en 14 dagen op dieet gesteld wegens tanden kwijt. Waar u als particulier niet in slaagt lukt wel in de vrije natuur: gezinsuitbreiding. Binnen de kortste keren heb je een ware plaag. Soep iemand?
De vraag is altijd wat doe je met een dier dat je om één of andere (drog)reden niet meer kan thuishouden. Het asiel is een oplossing. Ik zie mij daar al staan met Amedee de waterschildpad. Het beste wat u naar mijn bescheiden mening kan doen is u eerst eens afvragen wat er gaat gebeuren als het huisdier gaat groeien. Kan je het dan nog de baas, ga je nog plek hebben? Wanneer je een huisdier wil ga dan niet impulsief te werk maar slaap er een nachtje over alvorens de beslissing te nemen. Een dier is geen meubelstuk en heeft aandacht nodig, voedsel, kortom het dier heeft u nodig. Stel jezelf enkele vragen en kies al naargelang het antwoord het juiste dier.
1. Ik hou van wandelen : een hond
2. Ik hou van zwemmen : een vis of waterschildpad
3. Ik haat vogels en muizen : een kat
4. Ik hou van gezang : een kanarie
5. Apenootjes zijn lekker : een papegaai (of eigelijk niet want dan eet je zijn eten op)
6. Mijn echtgeno(o)t(e) spreekt niet meer tegen mij : een papegaai
7. Geen vliegen in huis : een spin
8. Geen spinnen in huis : een vlieg (sorry 't kwam gewoon in mij op)
9. Aan grasmaaien heb ik een hekel : een Konijn
10. Ik haat konijnen en grasmaaien : een cavia
11. Mijn buurmans moestuintje hangt mijn voeten uit : meerdere konijnen of cavia's
12. Mijn konijn of cavia hangt mijn voeten uit : een (wurg)slang
13. Ik hou van avontuur : een gifslang
14. I feel the need for speed : Een tijger (voor in je tank)
15. Hou je van een eitje bij 't ontbijt : een kip
16. Kippenboutjes zijn het van het : kippen die geen eieren meer (willen/kunnen)* leggen
()* Schrappen wat niet van toepassing is
17. Ik wil niet de lelijkste zijn bij ons thuis : een varken (hierbij wil ik mij bij deze ook meteen verontschuldigen bij de vzw 'Varkens thuis')
18. Mensen komen steeds langs om een hapje mee te eten, de profiteurs : Kakkerlakken.
19. Ik vergeet mijn knaagdieren eten te geven : een computermuis
20. Ik ben een fervent doe het zelver : een zwaluw (of andere trekvogel)
21. Ik trek er graag op uit in de natuur : een paard
22. Ik heb een boon voor een tuin met reliëf : een mol
23. Ik word graag gedomineerd : een vrouw
24. Ik kom graag tot rust : een aquarium met vissen
25. Ik kom graag tot diepe rust : een aquarium zonder vissen
26. Intelligentie is voor mij belangrijk bij een dier : een walvis
27. Ik kan mij niet voorstellen dat ik een walvis zou nemen : ik ook niet maar 't is een intelligent dier hoe dan ook
28. Ik hou van veel lichaamsbeweging : vlooien
29. Ik leef voor mijn werk : een ezel
30. Ik trek er graag op uit in de natuur maar heb hoogtevrees : een pony
Dit overzichtje zou u toch al een eind op weg moeten helpen in uw zoektocht naar een geschikte levensgezel. Ik wil hier wel benadrukken dat een huisdier op generlei wijze uw echtgeno(o)t(e) vervangt. Het kan niet de bedoeling zijn dat u een huisdier neemt ter vervanging van een reeds aanwezige levensgezel. Deze blog is trouwens ook niet verantwoordelijk voor echtelijke twisten die zouden ontstaan wanneer u thuiskomt met een huisdier waarvan uw partner prompt de gordijnen in klimt, een zenuwtoeval krijgt of meteen de valiezen pakt. Dit is uiteraard volledig uw eigen verantwoordelijkheid. Heeft de aanschaf van een huisdier uw leven aangenamer gemaakt dan hoor ik dat graag. Indien dit huisdier uw gezondheid ondermijnd dan blijf ik liever in het ongewisse. Een goed gekozen huisdier maakt het leven niet simpeler maar wel leuker.
zaterdag, maart 25, 2006
Technology for People
Jups, technologie is er om uw en eigelijk vooral mijn leven makkelijker, aangenamer en eenvoudiger te maken. De hedendaagse technologie zorgt ervoor dat ingewikkelde taken supereenvoudig worden.
Daarbij hebben ze jammergenoeg geen rekening gehouden met vrouwen.
Zo heb je op de afstandsbediening van je televisie meerdere mogelijkheden om je toestel stiller of luider te zetten, van zender te veranderen en meer van dat fraais. Vrouwen slagen er steeds in om zo'n, voor mannen eenvoudige opdracht, steeds te verknoeien. Geef een vrouw een afstandsbediening in haar handen en binnen de kortste keren is je TV ontregeld. Eerlijk toegegeven, ze worden er wel slimmer op...om hun foutje te verdoezelen. Ofwel hebben de kinderen het gedaan ofwel spelen ze de vermoorde onschuld in de trant van :"Ik zette de tv aan en zie...helemaal ontregeld."
Als man moet je dat dan maar weer eens allemaal in orde maken. Da's meestal een zware opdracht omdat mevrouw ook zelf al enkele pogingen had ondernomen.
Vraag ook nooit aan een vrouw om een programma op te nemen op video of -god beware me- de DVD recorder. Gegarandeerd zal de actiefilm, die je dolgraag wou zien, zich niet op het bedoelde medium bevinden.
Nu is er de computer. Een wonder van technologie maar jammergenoeg niet women proof. Hij zorgt ervoor dat alles naar behoren functioneert, zij zorgt er dan weer voor dat alles binnen de dag weer om zeep is. Neen lieve schat een virusscanner heb je wel degelijk nodig op je Windows PC, die hoef je niet uit te zetten of de desinstalleren. Dat kunnen ze dan weer wel: desinstalleren. Wat een systeembeheerder een halve dag vraagt, fixen zij dan weer in enkele minuten. Ik ben er nog niet achter hoe ze dat doen maar ze doen het wel. MSN is ook zo'n uitvinding voor vrouwen. Hadden ze op zondag een leuk koffiekransje achter de rug, dan doen ze de rest van de week rustig verder via MSN. Smiley hier, Wink daar...het houd niet op. Dat ze tijdens hun MSN sessie dan ook de hele familie willen betrekken gaat al helemaal mijn petje te boven. Al na vijf seconden MSN'en is uw hele familiale toestand wereldkundig gemaakt via de server. En dan gebeurt het weer: het is om zeep en jij, als man zijnde, kunt weer aan de slag: twee uur werk en een pak frustraties later is het probleem opgelost. Tien minuten onder deskundige bediening van uw madam... enfin je snapt het wel.
De openbaring voor de vrouwen is het internet. Gelukkig voor de wereldbevolking is het creëren van een website net niet te eenvoudig gemaakt. Stel je voor dat 80% van de websites over breien, macramee, naaien, borduren, de strijk of de was zou gaan. Geef toe het zou voor ons mannen niet zo leuk meer zijn. Wij willen intressante sites zien ! De paniek die uitbreekt wanneer hun favoriete website plots niet bereikbaar lijkt. Alle hens ('t is te zeggen: u dus) aan dek. Gedaan met voetbal kijken. Hou maar op met kijken naar uw favoriete film. Netwerk instellingen controleren, computer herstarten. En proberen maar, trial and error. Dan blijkt het internetadresje dat mevrouw had ingetypt niet te kloppen : "Blont is niet me een T schat !"
E-mail is ook zoiets: het dient om bereichtjes door te sturen naar elkaar. Niet om het hele digitale fotoalbum van 2 gigabyte door te pompen inclusief alle tierlantijen, aanhangsels die je tegenwoordig in een mailtje tegenkomt. Dat was niet het gedachtengoed toen email is uitgevonden.
Nog zo'n hoogtechnologisch wonder is de GSM. De GSM is een functioneel toestel om bereikbaar te zijn op de meest onmogelijke momenten. Eigelijk is zo'n GSM het ideale controle middel voor mevrouw om te checken of manlief geen scheve schaats rijd. Maar toegegeven vrouwen gebruiken dit om hun MSN sessies tijdens het foerageren verder te zetten. Het mag wat kosten ook. Laat me wel 'n ding duidelijk stellen : Het lijkt wel een beetje op elkaar maar MSN en SMS zijn twee verschillende dingen hoor.
tingtangtoing...
Ik ben op de markt. verzend
plinplon
OK. verzend
tingtangtoing
Komt ge niet af? verzend
plinplon
Is er veel volk? verzend
tingtangtoing
Neen. verzend
plinplon
Binnen 10 minuten daar. verzend
tingtangtoing
OK verzend
plinplon
OK :-) verzend
tingtangtoing
:-) verzend
Heren: maak uw rekening maar !
Als u uw vrouw, vriendin of maitresse een GSM cadeau doet dan zeg je er best bij dat het niet de bedoeling is van om het eerst het belkrediet op te krijgen.
Hoe je het nu ook draait of keert : technologie is duur. Niet functioneel...wanneer het in handen valt van het zwakke geslacht. Technology for people is een prutsslogan. Het klopt niet. Technology for men ware beter geweest. Technology is Toys for boys !
Daarbij hebben ze jammergenoeg geen rekening gehouden met vrouwen.
Zo heb je op de afstandsbediening van je televisie meerdere mogelijkheden om je toestel stiller of luider te zetten, van zender te veranderen en meer van dat fraais. Vrouwen slagen er steeds in om zo'n, voor mannen eenvoudige opdracht, steeds te verknoeien. Geef een vrouw een afstandsbediening in haar handen en binnen de kortste keren is je TV ontregeld. Eerlijk toegegeven, ze worden er wel slimmer op...om hun foutje te verdoezelen. Ofwel hebben de kinderen het gedaan ofwel spelen ze de vermoorde onschuld in de trant van :"Ik zette de tv aan en zie...helemaal ontregeld."
Als man moet je dat dan maar weer eens allemaal in orde maken. Da's meestal een zware opdracht omdat mevrouw ook zelf al enkele pogingen had ondernomen.
Vraag ook nooit aan een vrouw om een programma op te nemen op video of -god beware me- de DVD recorder. Gegarandeerd zal de actiefilm, die je dolgraag wou zien, zich niet op het bedoelde medium bevinden.
Nu is er de computer. Een wonder van technologie maar jammergenoeg niet women proof. Hij zorgt ervoor dat alles naar behoren functioneert, zij zorgt er dan weer voor dat alles binnen de dag weer om zeep is. Neen lieve schat een virusscanner heb je wel degelijk nodig op je Windows PC, die hoef je niet uit te zetten of de desinstalleren. Dat kunnen ze dan weer wel: desinstalleren. Wat een systeembeheerder een halve dag vraagt, fixen zij dan weer in enkele minuten. Ik ben er nog niet achter hoe ze dat doen maar ze doen het wel. MSN is ook zo'n uitvinding voor vrouwen. Hadden ze op zondag een leuk koffiekransje achter de rug, dan doen ze de rest van de week rustig verder via MSN. Smiley hier, Wink daar...het houd niet op. Dat ze tijdens hun MSN sessie dan ook de hele familie willen betrekken gaat al helemaal mijn petje te boven. Al na vijf seconden MSN'en is uw hele familiale toestand wereldkundig gemaakt via de server. En dan gebeurt het weer: het is om zeep en jij, als man zijnde, kunt weer aan de slag: twee uur werk en een pak frustraties later is het probleem opgelost. Tien minuten onder deskundige bediening van uw madam... enfin je snapt het wel.
De openbaring voor de vrouwen is het internet. Gelukkig voor de wereldbevolking is het creëren van een website net niet te eenvoudig gemaakt. Stel je voor dat 80% van de websites over breien, macramee, naaien, borduren, de strijk of de was zou gaan. Geef toe het zou voor ons mannen niet zo leuk meer zijn. Wij willen intressante sites zien ! De paniek die uitbreekt wanneer hun favoriete website plots niet bereikbaar lijkt. Alle hens ('t is te zeggen: u dus) aan dek. Gedaan met voetbal kijken. Hou maar op met kijken naar uw favoriete film. Netwerk instellingen controleren, computer herstarten. En proberen maar, trial and error. Dan blijkt het internetadresje dat mevrouw had ingetypt niet te kloppen : "Blont is niet me een T schat !"
E-mail is ook zoiets: het dient om bereichtjes door te sturen naar elkaar. Niet om het hele digitale fotoalbum van 2 gigabyte door te pompen inclusief alle tierlantijen, aanhangsels die je tegenwoordig in een mailtje tegenkomt. Dat was niet het gedachtengoed toen email is uitgevonden.
Nog zo'n hoogtechnologisch wonder is de GSM. De GSM is een functioneel toestel om bereikbaar te zijn op de meest onmogelijke momenten. Eigelijk is zo'n GSM het ideale controle middel voor mevrouw om te checken of manlief geen scheve schaats rijd. Maar toegegeven vrouwen gebruiken dit om hun MSN sessies tijdens het foerageren verder te zetten. Het mag wat kosten ook. Laat me wel 'n ding duidelijk stellen : Het lijkt wel een beetje op elkaar maar MSN en SMS zijn twee verschillende dingen hoor.
tingtangtoing...
Ik ben op de markt. verzend
plinplon
OK. verzend
tingtangtoing
Komt ge niet af? verzend
plinplon
Is er veel volk? verzend
tingtangtoing
Neen. verzend
plinplon
Binnen 10 minuten daar. verzend
tingtangtoing
OK verzend
plinplon
OK :-) verzend
tingtangtoing
:-) verzend
Heren: maak uw rekening maar !
Als u uw vrouw, vriendin of maitresse een GSM cadeau doet dan zeg je er best bij dat het niet de bedoeling is van om het eerst het belkrediet op te krijgen.
Hoe je het nu ook draait of keert : technologie is duur. Niet functioneel...wanneer het in handen valt van het zwakke geslacht. Technology for people is een prutsslogan. Het klopt niet. Technology for men ware beter geweest. Technology is Toys for boys !
Abonneren op:
Posts (Atom)
