Als internet affecionado kon het niet uitblijven. Ik zou en moest online gamen. Ieder zichzelf respecterende internetgebruiker heeft het ooit wel eens gedaan dus waarom zou ik het eens niet proberen ?
Wat online maatjes opgetrommeld en afgesproken welk spel en wanneer we het zouden gaan spelen. De online maatjes zijn heel sympathieke kerels en meisjes waarmee je zonder uw leven te riskeren gerust een avondje mee kan gaan stappen.
Blijken die sympathieke jongens en meisjes plotseling eikels als je ermee online gaat gamen. Echt heel gemeen. Viel mij dat even van ze tegen.
Nu zal je zeggen wanneer je dit leest : “Amaai die gast durft hier serieus wat te beweren, zo zijn maatjes uitmaken voor eikels.”
Laat me het even verduidelijken.
Zaterdagavond, niks te doen, rotvervelen. Zegt plots een van mijn online contacts - want dat heet zo - laten we eens met zijn allen online gamen.
Unreal Tournament !
Meteen schoot de intussen in slaap gevallen bende wakker alsof er een kanon werd afgeschoten naast hun beddebak. Ik dacht : “waarom niet” dus was ook meteen kandidaat. Nu moet je weten dat er voorafgaand op het online game eerst een hormonen destabilisatie optreed. Iedereen begint meteen te pochen over hoe snel en sterk ze wel zijn in dat game. Ik lach dat allemaal weg. Ik zal mijn streng wel trekken tussen dat jonge geweld.
Het begon alvast veelbelovend : ik kon niet in het online spel geraken. Terwijl iedereen al een half uur joelend zijn online maatjes aan het afknallen was zat ik nog dwaas naar mijn scherm te gapen als een koe naar een trein. Eentje miste mij heel erg want kwam vragen, online uiteraard, waar ik bleef. Bleek een onnozel probleempje te zijn, was snel opgelost en binnen de seconden kwam ik in de virtuele wereld tot leven. Binnen evenveel seconden had ik de eerste begrafenis al aan mijn been.
Even herpakken, goed concentreren en ‘hit fire to respawn’. Daar was ik weer. Ik wou niet onderdoen voor de anderen en koos een stoere naam in het game : “ I’m_ure_daddy “. Stoer nietwaar. Het maakte echter weinig indruk en na twee minuten was het alweer begrafenis. Boehoe... Ik moest het over een andere boeg gooien. Inspelen op hun emotioneel IQ en een andere naam kiezen zodat ze het niet over hun hart zouden kunnen krijgen om mij af te knallen : “Nijntje”. Hoeft het nog gezegd dat ook dat absoluut geen effect had. Weer andere tactiek dan maar. Als er nu eens één ding is waar de online gamers de pest aan hebben is het een “camper”. Een camper is iemand die zich verstopt en passanten tussen de soep en de patatten afknalt. Dit was voor mij de beste optie. Menige passant viel te prooi aan kogels uit mijn scherpschuttergeweer. Yes ! Ze kregen schrik... van Nijntje !
Tactiek is ook maar net zolang geschikt als de tijd die het duurt om hem te omzeilen. Het duurde amper vijf minuten en ik had weer prijs. Hoewel het hier om one-to-one gevechten ging hebben ze de handen in elkaar geslagen om mij, Nijntje, af te maken. Zeg nu zelf als je dan niet mag zeggen dat het eikels zijn dan weet ik het ook niet meer. Iemand wiens enige doel is om Nijntje af te schieten, kan je moeilijk nog een aardige kerel noemen.
Na een half uurtje was de lol er voor mij af en gaf ik er de brui aan. Unreal Tournament is niks voor mij. Veel te gevaarlijk. Vriendschappen gaan eraan kapot. Als één van die eikels dit leest toch. Het enige wat ik nu goed kan is terug tot leven komen. Ik heb een half uur niets anders gedaan. Het zat mij wel hoog dat ik zo afgegaan was.
Ik zocht en vond een slachtoffer om mee te oefenen : mijn 12 jarige zoon. Even een lokaal spelletje gestart en knallen maar. twaalf seconden beste lezer, twaalf seconden en ik had het al vlaggen. Die kleine had blijkbaar zonder dat ik het wist meegespeeld zaterdagavond en goed geoefend. Nu het allerlaatste wat ik zou zeggen is dat m’n zoon een eikel is want mijn madam zegt altijd : “Onze zoon is juist gelijk zijn vader” en dat zou dan van mij ook een eikel maken. Komaan zeg nu zelf...
Vandaag was ik echter al weer vrolijk aan het converseren -on line uiteraard- met mijn maatjes. Neen, het zijn geen eikels. Natuurlijk niet ! Het zijn allemaal toffe mensen waar ik graag een pint mee ga pakken en een babbel mee sla. Maar als ze wakker worden in de virtuele Unreal Tournament wereld lusten ze mij rauw en worden ze heel gemeen en schieten ze op alles wat beweegt, inclusief Nijntje. Je zou dus kunnen stellen dat het eigelijk alleen Unreal-Tournament-on-line-game-eikels zijn. Je zou ook kunnen stellen dat ik een kluns ben in het online gamen. Maar kies aub voor de eerste stelling.
Ik heb trouwens een tijdje als “Wussy” rondgekropen in dat spelletje en dat zal mij tot het einde der dagen blijven achtervolgen. Het is "as simpel as that".
NB: Weer eens afgegaan dus en morgen mag ik weer mee gaan Poolen. Joepie ! duh….
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten