't Gaat diepzinnig zijn deze keer

't Is niet dat ik niet meer wil schrijven maar omdat het blijkbaar komkommertijd is in Simpel-land.
Om deze blog geen stille dood te willen laten sterven is het noodzakelijk dat u meer moeite doet om mij terug de dwanggedachte "Ik word simpel" eigen te maken. Leg eens wat meer originaliteit aan de dag. Opmerkingen als "ik klik op het rode kruisje en er gebeurt niks" en dierlijke geluiden uitbrengen zoals "Meuh", "Oink" en "Toink" gaan ongemerkt aan mij voorbij.

Vandaag was er nog een kleine poging om mijn simpel-zijn aan te wakkeren maar dit had niet het verhoopte succes. Als fervent gebruiker van het openbaar vervoer in Vlaanderen kan ik mij doodergeren aan de vertragingen. Doe ik niet. Aan te weinig plek. Doe ik niet. Aan bruuske remmanoeuvres die mij terug vooraan in de bus doen eindigen. Doe ik niet. Aan het eenzame wachten in koude en ijzige wind. Heb ik een warme jas voor dus doe ik ook niet.

Ik begin mij te realiseren dat ik mij eigelijk aan weinig dingen erger. Da's trouwens niet gezond ook. Dus ik ben abnormaal. Kalm, rustig en altijd vriendelijk tegen de mensen. Sommigen kleven er soms het etiket "Lui" op maar dat ben ik niet, zeker niet. Moe daarentegen....

Om terug te komen op het openbaar vervoer. Ik heb er mijn hobby van gemaakt om tijdens mijn 30 minuten trip de medereiziger te observeren. Ik probeer mij voor te stellen waarmee al die wezenloos voor zich uitstarende mensen bezig zijn. Slapen ze met hun ogen open? Zijn ze blij dat ze weer naar school kunnen of moeten werken? Heeft hun lief hen gedumpt? Was moeder de vrouw weer in form (of juist niet...)? Was die laatste pint er weer net één teveel? Kunnen die oortelefoontjes nog uit hun oren? I know : vervelende bezigheid zal u denken. Toch niet. Soms gebeurt het dat er eentje tussenzit die er bovenuit steekt, opvalt. En dat heb ik dan weer snel in de mot natuurlijk.

Halte. Jonge dame stapt op en trippelt naar een vrije plek in mijn buurt. Haalt digitale camera boven. Zo eentje van een paar honderd Euro uit een of ander elektronicaketen. Ze begint het toestelletje grondig te bestuderen en duwt op het knopje bovenaan. FLITS !!!! Wow, daar had ze even niet van terug. Toen we bijna op bestemming waren was haar memorykaartje van 32mb gevuld met een zelfportret, de busvloer, het plafond, de ongetwijfeld verbaasde overbelichte blik toen de flits zijn werk deed, nog eens de vloer, de deur, een panoramisch gezicht van het passerende landschap. Ik was echt benieuwd naar het resultaat. Ik kreeg het niet te zien. 't Is te zeggen, ik durfde het niet te vragen.

Halte. Klein mannetje van de hogere leeftijdscategorie strompelt de bus op. Ik zei eerder dat ik mij niet snel erger. Dit was een uitzondering. De man kwam recht tegenover mij te zitten en keek eerst een beetje rondom zich heen of er geen bekende gezichten te vinden waren. Oudere mensen komen altijd een bekende tegen waar ze zich ook mogen bevinden. Steekt een oud menske in Papoea-Nieuw Guinea in het regenwoud en ze komen een bekende tegen. Echt oude mensen daarentegen komen elkaar zeker weer tegen op een kerkhof. We'll meet again, don't know where, don't know when... zong Vera Lynn (zaliger) ooit. When weten we niet, where wel. In de put op het kerkhof op op de strooiweide na een tussenstop in het crematorium. U weet het ongetwijfeld nog: de eerste straat rechts. Ik was in het diepe peinzen verzonken als ik plots een gemurmel meen te horen. Ik kijk op. Lijkt het mannetje al een tijdje tegen mij bezig te zijn. Ik had het niet door. "Slecht were hee manneke?" Ik knik lichtjes bevestigend hopende dat het daarmee zou ophouden maar nee hij ging door. "Ik hajet al deure da het were weer slecht zou zijne. Mijn beeste heure asem dompte uit haar muile en mijn flebiet roerde op." Ik knikte weer bevestigend. "Kijkte gij ook naar de voetbal?" Opnieuw een bevestigend knikje hopend dat mijn stilzwijgen hem de moed zou ontnemen om verder enig gesprek te willen verderzetten. Oude mannetjes zitten zo niet in elkaar. Het mannetje vond het zijn missie om mij aan het babbelen te krijgen en ging gezwind door. Zijn koe was ziek geweest, de kiekens legden slecht, de bus was laat...moet hij klagen? Hij rijd gratis verdommeuh!

Doet er mij trouwens aan denken. Dat 65-plussers vanaf negen uur ook gratis met de trein mogen. Wat doen 65+'ers al om negen uur op de trein? Juist ze moeten naar een begrafenis.
Oude mensen moeten altijd naar een begraving, nooit naar een crematie, altijd begrafenis. Ik herinner me een bejaard echtpaar uit de buurt en als je die mensen tegenkwam hadden ze nooit tijd om te roddelen want... ze moesten altijd 'te lijken gaan' (naar een begrafenis...ja zo zeggen ze dat hier). De repetitie voor hun eigen grote moment.
U ooit al afgevraagd wie naar uw begrafenis zou komen mocht je nu de pijp aan Maarten geven?
Ik wel. Ik zie de kerk -het moet via een kerk, je kan beter op veilig spelen- vol zitten met snotterende mensen: Vrienden, familie, buren, beroepslijkbidders en oudjes die toevallig in de buurt waren om alvast te repeteren voor hun eigen grote moment.
Wat zou de pastoor zeggen? Niks slechts, want dat hoort niet, da's not-done. Ik stel me voor dat het iets zal zijn zoals dit : "Beminde broeders en zusters." Want op dat moment zijn we allemaal familie, nietwaar zusters en broeders? "Onze dierbare overledene..." Als je daar in zo'n houten konijnekot ligt ben je dierbaar. Echt waar. Ze overlopen dan even je leven alsof ze constant achter je aan gehold hebben. Waar halen ze het allemaal? Ik herinner me dat meneer pastoor van mijn grootvader dingen zei waarvan ik op dat moment dacht van : "Wow, het was eigelijk wel een felle rakker ons peetjen." Zelfs je grootste geheim word dan zomaar te prooi gegooid van de roddelpers én de oudjes die komen repeteren voor hun eigen grote moment.
Na het verplichte ophemelen komt dan de rush naar de gedenkkaartjes en effe passeren gelijk aan de kassa van meneer pastoor. Tijdens die parade zie je ook meteen wie niet veel repetities meer te goed heeft.
Dan komt het meest intense moment. De drugs. Meneer pastoor gaat je konijnenkot rond met een blikken pot gevuld met wiet of zoiets want ik moet er alvast altijd van hoesten, mijn vrouw lachen, want ik hoest raar. Nu als jezelf de hoofdrol vertolkt heb je daar geen last van natuurlijk. Helemaal op het einde van de voorstelling word je dan onder plechtstatige muziek naar buiten gedragen. De combi in en richting terminus. Daar aangekomen doet iedereen nog even de moeite om verdrietg te zijn omwille van het grote verlies en dan is 't party time ! Wees nu eerlijk, op het koffiekoekenfuifje loopt het dikwijls uit de hand toch? Nonkel Prosper heeft na de verplichte koffie besloten een vat Trappist soldaat te maken daarin bijgestaan door ander mannenvolk aldaar aanwezig. Nonkel begint moppen te tappen en na drie grappen is iedereen 'in the mood'. Lachen geblazen, dikke fun en dat allemaal zonder jou want jij valt ondertussen 1,60m onder de grond reeds te prooi aan zespotige veelvraten. Die hebben ook het feest van hun leven.
Na een week en zes begrafenissen verder zijn ze je uiteraard al vergeten en mag je van geluk spreken wanneer ze nog eens passeren op Allerheiligen. Behalve je dichte familiekring. Die zijn druk doende de financiële kant af te handelen. Hun erfenis. 't Was ne goeie vent, ziet eens zijne spaarboek ! Zie eens dit en kijk eens hier. Maak u alvast geen illusies over mijn spaarboek. Ik ben gehuwd weet u.
Eerlijk gezegd. Ik hoop dat ik voor ik naar het Walhalla vertrek eerst nog eens mag gaan spoken. Dat lijkt me fijn. Ik weet alvast wie mijn eerste slachtoffer word. 't Is koud en donker, je zweeft door de wereld naar je eerste doelwit. Beleefd spook dat je bent klop je eerst aan natuurlijk. Goed luid kloppen heeft hierbij het beste effect. Je kan ook aanbellen maar dat is ronduit belachelijk spooksgewijs. Je zweeft alvast binnen door de deur want wereldse dingen vormen nu geen barriere meer. In vol ornaat verschijn je dan voor het slachtoffer met een air van "Hier ben ik dan, en nu is't aan u." Ik ben er zeker van dat het een moment zal zijn van dolle pret.
Wanneer je daarna in het hiernamaals arriveert zou je, volgens de meeste stromingen, een bewijs moeten leveren van goed gedrag en zeden. Zonder kom je nergens. Tijdens het leven raak je niet aan werk en als je dan dood bent raak je zonder dat vodje papier de eeuwige jachtvelden niet binnen. Dat bewijs van goed gedrag en zeden is als het ware je ticket to eternity.

Wat mij brengt bij Tickets. Ik zie er dagelijks, ambtshalve, een hoop de revue passeren en u dacht dat alleen deze blog vol dt fouten staat. Denk maar vlug iets anders. Hoe sommigen er in slagen hun probleem te omschrijven grenst aan het ongeloofelijke.
"Het werkt niet!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" Wat werkt niet? Uw verstand? Uw stoof? Uw auto?
"Ik heb dit en dat geprobeert en het werkt niet." Met andere woorden : Het werkte ooit maar door mijn eigen deskunidge ingreep werkt het niet meer.
"Jullie interface werkt niet." De interface werkt perfect. U hebt er alleen zo erg in zitten rommelen dat het spul gewoon tilt is geslagen.
"Beste Supporter, ...." Oh ! Ik ben fan van u ?!
"Geachte meneer of mevrouw,...ik bekeek uw pagina's met de grootste intresse en ik stel vast dat u op pagina drie het produkt Page Error 404 aanbied. Hiervoor heb ik mijn intresse opgewekt. Kan u mij, als u even tijd heeft, uitleggen wat ik hier lokaal voor nodig heb om dit op te lossen?"
"Beste, ik heb bij u produkt X aangeschaft om ding X te doen. Is ding Y daar ook inbegrepen?" Beste, ik heb een fiets gekocht om te fietsen. Is daar ook een paard inbegrepen?

Beginnen bij het openbaar vervoer, filosoferen over de dood (zware kost) en eindigen op je werk. Het kan eigelijk niet simpeler. De cirkel van het leven is volledig.