De Kweeste van het verloren gat

Men neme een boormachine, een boor, plug en schroef.
Men hebbe een muur uit de tijd toen alles nog met volle bakstenen werd gemetst.

Met andere woorden : men hebbe brute pech als je degene bent die dat gaatje moet maken.

Een kader, bevattende een hoop foto's van de kindjes, de lieven van de oudere kindjes, de oma's, de opa's, de papa en de mama, neven, nichten, ... kortom de hele kliek, moet aan de muur. Een dikke 60 jaar geleden had het gezegde "aan de muur zetten" een minder mooi vooruitzicht in het verschiet. Je weet wel "den Duitsch". Dus woorden wikken en wegen wanneer grootmoe en grootva in de buurt zijn is ten zeerste aan te raden wil je niet eindigen met twee ouwe knarren in het ziekenhuis met een hartaanval. Dit even terzijde en terug naar de muur.

Het materiaal was in gereedheid gebracht en vader kon aan de slag, we zegge en schrijve 8 uur des avonds. Na zorgvuldig meten, passen, waterpassen, weer meten, weer passen enzovoorts kan je dan eindelijk aan de zware taak die je als man des huizes wacht beginnen.
Gaatje nummero uno: Het gaat als vanzelf want je hebt een splinternieuwe betonboor in je masjientje gestoken.
Gaatje nummero duo: Dit begint al dik tegen te vallen want je splinternieuwe betonboortje gaat al meer lijken op een botte ijzerstaaf de naam boor onwaardig.
9 uur des avonds: de pluggen gaan in de muur en daarna de schroeven met die leuke elektrische schroevendraaier die je kreeg voor vaderdag. Vaderdag is zoals u weet dé dag om vaders te verwennen met werkmateriaal alsof de gulle schenker wilt zeggen : "Pa, 't word nu toch eens tijd dat je van je luie reet komt en eens iets nuttig doet in het huishouden." Ik haat het als ik werkmateriaal zie verschijnen uit een keurig ingepakt cadeautje. Pas op ik ben niet lui, alleen maar moe... en simpel.
Meestal ben ik moe wanneer er klussen moeten gedaan worden. Ik kan daar niets aan doen, ik ben nu eenmaal veel moe...wanneer er klussen moeten gedaan worden.
Waar waren we gebeleven? Ah ja de schroeven. Schroefje nummer één gaat vlot de muur in als een mes dat door de boter snijd. Schroefje twee daarentegen eerder als een mes door boter die al 10 jaar in je diepvriesvak ligt en waarvan je het pietluttige bestaan al lang vergeten was.

Tip: Wanneer je de koelkast opentrekt en er komt een hamburger op je afgelopen kan je die beter richting GFT bak leiden dan richting eetkamer.

Raar maar waar. Schroefje twee steekt gelijk twee centimeter verder uit de muur dan schroef één en is bovendien zo'n vijf centimeter lager gepositioneerd. Als dat maar goed komt. Nu met een beetje chipoteren moet dat lukken. Vaders zijn nu eenmaal handig in die dingen. Vrouwen des huizes iets minder. In elk geval de kader, bevattende een hoop foto's van de kindjes, de lieven van de oudere kindjes, de oma's, de opa's, de papa en de mama, neven, nichten, ... kortom de hele kliek, hangt scheef, niet een beetje scheef maar opvallend scheef. Alsof de bomma er zo uit kan tuimelen en de rest van de kliek gegarandeert zeeziek zal zijn na 5 minuten staren naar de betreffende kader. Het kon niet zijn. 't Was gewoonweg geen zicht.
Zoals ik al eerder vertelde zijn vaders dus handig en hebben voor elk probleem, vooral als ze regelmatig moe zijn, een makkelijke oplossing. Als we nu eens het meubilair dezelfde graad van afwijking gaven als het kader? Da's niet zo moeilijk, enkel 5 centimeter afzagen van de poten van tafel, stoelen en kasten en het zou al veel minder opvallen. Nu dat vond mevrouw dan weer niet zo'n goed idee want dan zou de muur scheef zijn alsook het plafond wat nog meer zeeziekte tot gevolg zou hebben, zo erg dat de dokter beter zou kunnen intrekken bij ons om urgente zorgen toe te dienen bij de minste tekenen van misselijkheid. U moet dan wel een dokter vinden die opgewassen is tegen zeeziekte. Een die ooit zijn legerdienst bij de Marine had doorgebracht bijvoorbeeld, zou uitstekend geschikt zijn voor die taak.
Mijn voorstel was, zoals u wel al zult vermoed hebben, geen lang leven beschoren en werd door de menigte toeschouwers -ondertussen al aangezwollen met buren die op hun beurt elk zo hun mening hadden over het kunstwerk aan de muur- meedogenloos afgekraakt. Er moest en zou een nieuw gat geboord worden. Punt aan de lijn. Einde discussie.

Opnieuw werd het materiaal bovengehaald en het gaatje werd na weer een paar minuten boren, voorzien van plug en vijs. U kan waarschijnlijk al raden wat het resultaat was? Het hoogteverschil tussen de eerste en derde schroef was van dien aard dat het schip plots slagzij maakte in de tegenovergestelde richting. Eén... en let nu op... één persoon, aanwezig in onze woonkamer en niet verstoken van enig Hubogehalte, sugereerde dat het gewicht van onze kader, bevattende een hoop foto's van de kindjes, de lieven van de oudere kindjes, de oma's, de opa's, de papa en de mama, neven, nichten, ... kortom de hele kliek, niet van die grootte was dat er meer dan één vijs nodig was. Daar komen ze dus na anderhalf uur en drie gaten mee aandraven! Twee verloren gaten zou ik hieraan overhouden!
En dan iedereen : "Ah natuurlijk, maar dat zal wel zijn, hoe dat gij dat nu niet weet"

De kader hangt aan de muur, hij hangt recht, kaarsrecht. Na grondige keuring der kunstwerk mocht ik, gastvrij als ik ben, het niet nalaten om iedereen aanwezig die zijn bijdrage had gedaan aan het succes der operatie, te belonen met een natje, en nog een natje, en nog één en nog één en...de laatste was buiten om 1 uur 's nachts. Moe dat ik was !

De rust keerde terug in onze woonkamer. Ik sloeg mijn arm om de schouder van "mijn Bolleken" en troonde haar naar de traphal. En toen wij pyamagewijs de stonde hadden betreden keek ze mij lief aan en met een zwoele en zachte stem zei ze tegen mij : "Misschien moeten we de kader toch aan die andere muur hangen. Ik vind 'm nu niet zo goed tot zijn recht komen."